LEES VERDER…..

VOOR ALLE TROUWE LEZERS:

IK / WIJ WANDELEN VERDER OP:

http://ikwandel3.wordpress.com

PETER & MONIQUE.

WIJ WENSEN ALLE LEZERS VAN DEZE WEBLOG HET ALLERBESTE VOOR 2018. DAT HET EEN MOOI, WANDELRIJK JAAR MAG WORDEN.

PETER EN MONIQUE.

EERSTE BENNEKOMSE BOSTOCHT, 27 december 2017

 

EERSTE BENNEKOMSE BOSTOCHT,

SAMEN OP PAD, BENNEKOM, 27 december 2017

Heel voorspoedig rij ik naar Dartcafé de Keijzer, het is duidelijk ‘kerstvakantie’. Ik ben er dan ook al om kwart over negen. Maar dat betekent wel dat ik nog kan zitten op de spaarzame stoelen. Aan het verzoek van Casper om meer stoelen te plaatsen is geen gehoor gegeven.

Met miezerregen gaan we van start. Neemt niet weg dat de bossige omgeving, afgewisseld met kleine stukjes heide prachtig is. Als nel bereiken we landgoed Hoekelum met een prachtig huis en fraaie bijgebouwen. Als we aan de achterzijde het terrein verlaten zie ik over heuveltjes trapjes die me wel heel bekend voor komen. Hier heb ik met WS78 wel eens gelopen! En ook van de Edese vierdaagse zie ik bekende punten.

Het verschil tussen paden en watergangen is hier en daar zeer klein dus geregeld klunen we door de randen van de paden. Al worstelend met mijn veiligheidsvest, (die heb ik aan voor de punten waarop overgestoken moet worden) vallen eerst mijn boterhammen, die gelukkig nog in het plastic zakje zitten, en daarna het vest zelf. Die blijft daar natuurlijk niet schoon onder waarop Rien later tegen me zegt: je moet je voeten niet zo hoog optillen, de blubber zit op je schouders.

Gezellig kletsend met Rob, Margriet en Elmy komen we op de eerste post aan met mandarijntjes en een sapje. Daar regel ik mijn sanitaire zaken even waarbij ik een groenblijvende kamperfoelie ontdek. Nooit geweten dat die ook in het wild in Nederland voorkomen!

We modderen nog een poos door om uiteindelijk bij de Wageningse voetbalvereniging aan te komen. De eigenlijke kantine is zo vol dat we plaats nemen in de bestuurskamer in de hoop dat dat mag.

Als er iemand van het bestuur binnen komt om iets uit een kast te halen zeg ik dat we even overleg hebben. “Dat heb ik hier ook vaak” grapt hij terug.

We genieten er van een broodje kroket waar ik een chocolademelk bij heb en Rob een koffie. Piet Janssens neemt ook een slok van zijn koffie en merkt op: “Wat is dit nu voor koffie? Volgens mij hebben ze het uit de sloot hier achter geschept.” En ik moet eerlijk zeggen dat mijn chocomel ook wel erg waterig is.

Als we de route vervolgen is het inmiddels droog geworden. In de bossen staan ook leuke huizen en er zijn nog genoeg paddenstoelen te spotten.

We worden nog verrast met een oliebol, en genietend van de laatste stukjes bos en heide gaan we al weer terug richting Bennekom waar ik met Rob nog nageniet met een consumptie.

25 km, 10:00 – 16:00 uur.

KERSTWANDELING CASTRICUM, 26 december 2017

 KERSTWANDELING CASTRICUM,

CASTRICUM, 26 december 2017

Vandaag ga ik voor de derde keer op rij naar Castricum omdat het heerlijk is om tussen alle drukke werkzaamheden thuis door een dagdeel uit te waaien. Het is op de vroege zondagochtend nog even aanpoten om voor de start om negen uur aanwezig te zijn. Peter gaat mee en Rob is er ook weer bij, en verder zie ik een heleboel bekenden. Er zijn dan ook weinig tochten vandaag. Er is wat regenachtig weer voorspeld, maar uiteindelijk valt het gelukkig allemaal mee, en niet om negen uur, maar toch wel voor half tien kunnen we van start. Dat blijkt overigens de gebruikelijke starttijd te zijn, niet om negen uur. We kunnen dus nog een ‘startersbakkie’ nemen met een traditioneel baksel er bij en de kerstman met Peter vereeuwigen.

Zoals inmiddels wel bekend lopen we door een klein stukje dorp rechtstreeks naar het station waar we het spoor over gaan en dan richting het duin wandelen, al snel langs enkele stukken atlantic wall. Gezellig kletsend gaat het duin aan ons voorbij, maar dit is zeker voor mij zeer bekend gebied. Wel mooi ook, vooral door de grote variatie in natuur. We

worden gepasseerd door twee controleurs op de fiets, maar die kijken alleen naar de pijlen langs de route. Al snel komen we voor de eerste maal langs camping Geversduin waar we kunnen rusten en waar we het eerste controleknipje krijgen. Maar voor een rust vinden we het nog veel te vroeg. Vlak daarna komen we op een splitsing en gaan door de lus van de 15 en 20 in. Zeker vlak langs de duinrand is het mooi en we spotten zelfs grazende schapen.

Na het ommetje komen we terug bij camping Geversduin voor een heerlijke rust. Binnen is het zo benauwd dat we buiten een plekje bij een haardvuur zoeken.

De rook doet ons echter snel besluiten iets verderop te gaan zitten, en als het gaat miezeren nemen we aan de derde tafel een beetje onder de overkapping plaats. De gevulde koek met chocomel smaakt er niet minder om. En we zien diverse bekenden die ook komen rusten, of net gerust hebben.

Na het aangenaam verpozen gaan we met een gezellig zonnetje  verder richting Johanna’s hof en bezoekerscentrum de Hoep. Een nieuw stuk route. We gaan het terrein van psychiatrische inrichting Duin en Bosch op waar tegenwoordig ook riante nieuwbouwhuizen zijn gebouwd.  We kijken onze ogen uit. Maar er staan ook nog een

aantal originele panden waaronder een watertoren en het oude hoofdgebouw waarin “De Oude Keuken’ is gehuisvest waar we kunnen rusten. Buiten zitten de kerstman en kerstvrouw die iets lekkers uitdelen aan de wandelaars en binnen is er zelfs life muziek. Het is er echter druk en alle nog lege tafels zijn gereserveerd, dus het laatste stuk lopen we maar door langs een bakafdeling die luistert naar de naam Bak’m wat natuurlijk een leuke woordspeling is op de plaats Bakkum die hier vlak bij ligt. Er volgt dus een klein agrarisch ommetje, waar we een paard  en wagen zien, richting het station. Daar gaan we het spoor over en via het omgekeerde stukje door het dorp terug naar Dorpshuis ‘De Kern’, waar we nog iets na drinken .

21 km.

BOLLENSTREEK LENTEWANDELING, 20 december 2017

BOLLENSTREEK LENTEWANDELING,

SASSENHEIM, 20 december 2017

 

En tussen alles door lukt het toch nog om een wandeling te doen omdat ik vandaag pas om kwart voor één op mijn werk hoef te zijn. En daarvoor kies ik een deel uit van een parkoers dat al enige tijd in de kast ligt en dat ik begin dit jaar opgehaald heb aan de start van deze tocht welke Rob die dag wel liep. Zo lang dat de beloofde bloeiende bollen al uitgebloeid zijn. Sterker nog, de nieuwe generatie wacht op de volgende lente.

Ik ga al om half acht op pad vanuit de voordeur en dan is het nog aardedonker. Waar de start is brand het bord van ‘De Leeuw’ maar vandaag uiteraard geen ‘startersbakkie’. (Zoals Rob altijd zegt. 😉 )

Ik volg braaf de route tot ik bij het spoor Leiden Voorhout kom. Daar moet ik eigenlijk recht door langs de Akzo, met allerlei moeilijke oversteken, maar besluit gewoon het fietspad te nemen en dat zo te omzeilen. Ik stap langs een oud hek van de voormalige legergebouwen waarvan de gemetselde zuilen nog fier rechtop staan. Er achter wordt druk met kranen gereden, er komt vast een nieuwe woonwijk op deze plek.

Langs riante optrekjes kom ik bij het ‘Groene kerkje’ of Willibrorduskerkje. Een bekend punt voor mij als bewoner van de streek, maar eigenlijk heb ik hem  nog nooit goed van dichtbij bekeken. Omdat het net licht is geworden maak ik wat foto’s van alle kanten en zie dat er ook een alleraardigst huisje naast staat en er langs de A44 en nieuw kerkhof aan is gelegd.

Ik vervolg de route onder die A44 door en wandel langs het Kanaal richting Rijnsburg. Aan de overkant ligt veiling Flora waarvoor molen ‘De Hoop Doet Leven’ ooit moest wijken. Nu zie ik ook dat het nevelig is, maar gelukkig is het helemaal niet koud. Voor mij is dit een heel nieuw pad. Eerst langs kassen en agrarische percelen, later langs een rijtje nieuwbouwhuizen, maar dan wel flinke met drie verdiepingen en met riante tuinen. Met zicht dus op het water. Ik kijk mijn ogen uit naar deze huizen aan de Bankijkerweg die aan de voorkant hun auto op het eigen perceel parkeren en zicht hebben op het veilingterrein.

Langs leuke kwekerswoningen volg ik een stuk Voorhouterweg en sla af de Vinkenlaan op. Hier heb ik al vaker gelopen, en dan sloeg ik links af langs camping De Koningshof richting molen ‘De Hoop Doet Leven’ op zijn nieuwe plek. Nu wordt ik geacht recht door te lopen over een deel waar ik nog nooit geweest ben. Langs een paardenfokkerij gaat de weg steeds dichter langs de A44 lopen. Daarbij kom ik nu vlak langs de huizen en weilanden die ik anders altijd vanaf de snelweg zie. Bij de verkeerslichten nabij de Akzo, ik heb al bijna een rondje gelopen, steek ik over en ga dan een deel van de Leidse Vaart volgen. Waar molen ‘De Hoop Doet Leven’ aan de andere kant staat sla ik rechts af de Tweede Elsgeesterweg op, een karrenspoor waar de nodig plassen op staan. Maar mijn schoenen houdt ik toch droog.

Ik pak een randje Voorhout mee en zo kom ik bij de tennisbaan waar ik destijds met Rob een bakkie heb gedaan. (Dat zal ik even uitleggen. De tocht is eigenlijk gelopen in april van dit jaar, maar op een zaterdag waarop ik mocht werken. Ik heb toen de route opgehaald en thuis gebracht. Op weg naar mijn werk fiets ik vaak een leuke route, bv via Voorhout. Dus toen kwam ik ineens allerlei wandelaars tegen, ook Rob die vlak bij de rust was…..)

Nu is de baan wel open, maar ik loop toch door, alleen niet langs de Teylingerdreef zoals op de route, maar door de achterliggende groenstrook. Hier heb ik zelfs nog nooit gelopen. Het is een mooi stuk met zicht op de tuinen van de mooi gelegen huizen aan de overkant van het watertje dat daar ligt. Er is zelfs een plukbos. Halverwege gaat het pad de wijk in, maar ik kan door wandelen over een brede grasstrook waar zo te zien veel wordt gelopen. Aan het eind loopt het echter dood op een tuin en een immens grote houten poort die niet open kan. Nu moet ik het hele eind weer terug. Maar na een tiental meters zie ik een doorgang in het groen over de geluidswal heen, en ik kan weer verder naar de

Eikenhorstlaan, een oud doodlopend weggetje. Nou ja, voor auto’s dan. Daar waar ik aan het eind links af de van den Bergh van Heemstedeweg op moet volgens de routebeschrijving, sla ik rechts af. Dan is het nog maar een paar honderd meter tot mijn huis waar ik voor half elf al aan kom.

.

.

.

14 km, 7:30 – 10:25 uur

SCHEVENINGEN LIGHT WALK, 9 december 2017

SCHEVENINGEN LIGHT WALK,

SCHEVENINGEN, 9 december 2017.

Dit jaar starten we voor de 7,5 km vanaf Madurodam. Dat omdat ik tot vijf uur moet werken en dan kunnen we alleen nog starten op die afstand. En het komt ook wel goed uit omdat Jaimy mee gaat. Het parkeren gaat perfect: dat kan gewoon gratis aan de overkant, dus ik had de parkeerkaart eigenlijk niet hoeven kopen. En we zijn nog ruim op tijd, even voor half zeven. Het aanmelden en in ontvangst nemen van de goodybag gaat snel waarna we met de light cap op, na een bezoek aan de toiletten, Madurodam in lopen. Uiteraard maken we wat foto’s van het mooi verlichte park. Dan sluiten we aan achter de wachtenden want er is nog niet gestart.

Maar uiteindelijk mogen we via de achteruitgang Madurodam verlaten om langs de Scheveningse bosjes te gaan. Boven een sloot zweeft een mooi verlichte flyboard (of hoe zo iets precies heet). en we slingeren een parkje door waar we de andere verlichte wandelaars van verre al doorheen zien slingeren. De bomen zijn ook al mooi verlicht en er klinkt passende muziek. Voor we zelf het park in gaan krijgen we glühwein aangeboden, maar dan een alcoholvrije variant. Het pad in het park is omzoomd door waxinelichtjes in glazen potten en we vragen ons af wie die honderden lichtjes aan heeft gestoken…… Er is ook het ‘fluorescerend veld’ te aanschouwen, eveneens vergezeld van muziek en verlichte bollen in allerlei kleuren in een volgend park.

We gaan Scheveningen door langs een kunstwerk van een soort verlichte kwallen en als het wandellegioen wat opstroopt zien we dat er een verlicht aquariumautootje voor ons rijdt.

(Wat wij overigens tijdens Deventer op stelten ook al eens hebben gezien, maar hij blijft leuk. Zeker als het geval af en toe water spuit.) Op punten waar we over moeten steken staan steeds enthousiaste verkeerregelaars voor ons klaar. Verder is de route perfect gepijld met enkele verlichte pijlen, maar ook heel veel pijlen die oplichten als je er met je Light Walk pet op schijnt.

Op een punt waar we voor onze afstand af mogen snijden staat een oliebollenkraam. Daar hebben we wel trek in, want we wilden onderweg ergens wat eten. Maar oliebollen zijn er  niet meer, alleen appelflappen of wafels. We  beproeven ons geluk dus bij de Vietnamese kraam op de andere hoek waar de kiploempia’s en pasteitjes goed smaken. En we zijn net op tijd, want achter ons wordt de groep wachtenden op een warme versnapering steeds groter. Het is dan ook ijzig koud als we verder lopen naar de Scheveningse haven. Daar wacht ons de volgende verrassing: een stukje kibbeling. Ook dat smaakt nog prima. We lopen verder om de haven heen en mogen daar de korte route nemen, helaas niet langs de reddingsbrigade…….. maar wel heel snel langs een koffietentje dat ons wel aan staat. We gaan voor een heerlijke chocolademelk met slagroom van Kallebout, en ondertussen worden we weer helemaal warm.

In de havens varen verlichte schepen en de grote gebouwen op de achtergrond zijn verlicht in letterlijk alle kleuren van de regenboog. Dat aanschouwend zetten we koers naar het strand, vlak langs de visafslag. Van enige afstand zien we de mooi verlichte vliegers al boven het strand hangen, waar het flink waait. Er valt een enkele druppel regen terwijl we, voor de wind, richting een kolonie gigantische spinnen lopen. Dan staat er een pijl rechts af en we vervolgen achter anderen aan over de boulevard. Ik weet dat we ook oud Scheveningen in moeten bij het beeld van ‘de over de zee uit turende vrouw, wachtend op de thuiskomt van het schip waarop haar man binnen komt’….. wat lang niet altijd het geval was. DE ZEE DIE GEEFT EN DE ZEE DIE NEEMT.

Als we op den duur besluiten toch de weg over te steken zien we dat we veel te ver zijn door gelopen. De wandelaars komen hier al weer terug op de route. We lopen het stuk toch maar terug want vorig jaar kregen we een oliebol in Oud Scheveningen. Bij een dame in klederdracht, voor deze keer versierd met lichtslingers, wandelen we richting de oude kerk die open is. Binnen zingt een kinderkoor en we nemen even plaats in de kerkbanken om er van te genieten.

Dan wandelen we de verlichte winkelstraat door, en bij de stempelpost krijgt iedereen inderdaad een oliebol, waarna we de straatjes door mogen langs vissershuisjes. De bewoners hebben hun best gedaan met verlichting en muziek, inclusief

een dameskoortje, en er zijn zelfs mensen die dapper buiten zitten of staan met een warm drankje. Langs een verlengde ‘lelijke eend’ komen we weer op de boulevard uit en gaan naar ‘Beelden aan zee’ met de welbekende ‘bronzen’ mannetjes die er in het donker weer anders uit zien dan overdag. Over de boulevard, met het verlichte reuzenrad op de pier in de verte, komen we langs verlichte

bomen en het Kurhaus, ook al met muziek, aan de finish. Daar kunnen we onze stempels en herinneringspinnetjes in ontvangst nemen. Dit jaar een pinnetje met een flikkerend lampje.

Er wacht ons nog een wandeling naar de auto terug, maar eerst doen we KFC aan voor een kleine maaltijd. (Zien we onderweg ook nog enkele struikelsteentjes.)

7,5 km (+ terug lopen naar de auto), 17:30 – 20:30

PROLOOG WESTERBORKPAD, (III) 3 december 2017.

PROLOOG WESTERBORKPAD,

(derde maal)

AMSTERDAM, 3 december 2017.

 

Tegenwoordig staan er niet  veel wandelingen op het programma. Ik ben druk met mijn werk, we zijn volop aan het klussen in huis en op zondag doe je toch iets met de familie. De verrassing is dan ook groot als Peter zegt: “zullen we zondag de proloog gaan doen of zo?” Dat grijp ik direct met beiden handen aan.

Dat het druilerig is als we in Amsterdam het centraal station uit stappen mag de pret niet drukken. Dus na een foto van het mooie VVV met op de achtergrond de St. Nicolaas basiliek pak ik de route uit mijn tas en gaan we nog net op tijd goed  voor het station langs. Een beetje weet ik het nog wel want voor mij is het de derde editie van deze route, voor Peter de eerste. En na en paar straten worden we wakker: de route is gestickert, en wel met allemaal NIEUWE stickers. En die zijn zo overvloedig geplakt dat de routebeschrijving eigenlijk niet meer nodig is. Maar meelezen en ook zien waar bezienswaardigheden zijn is natuurlijk helemaal leuk.

Mooie tekst op een raam: Haven’t been everywhere, but it’s on my list.

Enkele paardenkoetsjes trekken voorbij en we komen bij het Anne Frankhuis waar de rij dit keer niet zo heel lang is, maar ook dit keer ga ik niet naar binnen. Zowel Peter als ik zijn er in een ver verleden ooit geweest en vonden het allebei tegen vallen. Wat natuurlijk komt doordat je op basis van het dagboek iets verwacht aan te treffen wat er al lang niet meer is. Er tegenover voert een man vanuit de patrijspoort van een woonboot een ogenschijnlijk tamme zwaan. Het dier eet uit zijn hand. Ik vereeuwig Peter met Anne en dan duiken we het eerste het beste café in. Genietend van een heerlijke koffie hebben we even geen haast om door te gaan.

Maar we komen wél om te wandelen. Als we opstappen is het minder hard gaan miezeren en we genieten van de prachtige grachtenpanden en pakhuizen en doen een leuk kaaswinkeltje aan waar we oude kaas en rookkaas scoren voor thuis bij de een lekker biertje. Tenminste, dat hadden we in gedachten tot de verkoopster zegt dat dat gelijk staat aan vloeken, bij kaas hoort wijn. Via het Thorbeckeplein komen we op het Rembrandtplein waar een gezellige markt is ondanks de regen. Uiteraard wordt er een staatsieportret gemaakt.

We zetten de tocht voort langs de boekenstalletjes die voornamelijk door Joden werden beheerd tot deze vrijwel allemaal afgevoerd werden naar de concentratiekampen via Westerbork.

In een van de negen straatjes komen we langs een bonbonnerie die we ook echt niet links kunnen laten liggen. Maar we halen slechts één heerlijke kaneelbonbon per persoon om thuis bij een bak thee op te peuzelen. We vervolgen langs het beeld van Spinoza en een Joods monument: Waren mijn ogen een bron van tranen = dan zou ik wenen = dag en nacht = om de gevallen strijders – van mijn dierbaar volk.

We nemen een kijkje op het binnenplein van de hermitage en bij een monument voor de Nederlanders

die de Joden hebben geholpen. Nu volgen de bezienswaardigheden elkaar snel op: De dokwerker als herinnering aan de februaristaking in 1941, het Joods historisch museum en de Portugese synagoge. En het gedenkteken gebroken spiegels van Jan Wolkers dat nu in het Wertheimpark ligt. Er volgt nog een  klein ommetje langs Artis alvorens we aan komen bij de Hollandse Schouwburg. Hier werden in WOII vele Joden verzameld en daarna afgevoerd naar Westerbork. In de achtertuin staat een monument ter nagedachtenis aan hen die van hier werden weggevoerd.

In het hoofdgebouw staan op een wand de (achter)namen van allen die werden weggevoerd. “Dit zijn de familienamen van vaders en moeders, tantes en ooms, broertjes en zusjes, neven en nichten, grootvaders en grootmoeders, 104,000 mensen, 104.000 Joden, velen uit Amsterdam, uit Nederland, weggevoerd en zinloos ver vermoord. Op de bovenverdieping zijn veel foto’s en voorwerpen te bekijken die ook aan dit herinneren.

We willen aan de overkant wat gaan drinken bij café Koosje, maar daar is het zo druk dat we lopend richting het centraal station gaan. Onderweg pikken we bij AH nog een flesje wijn op, voor bij de oude kaas, en na een wandeling, waarop het langzaam gaat schemeren, komen we toch bij het centraal station aan vanwaar we de trein terug nemen.

7 km, nou ja, plus de gewandelde terugweg dan.

DUIN- EN STRANDWANDELING, 22 november 2017

DUIN- EN STRANDWANDELING,

SAMEN OP PAD, BLOEMENDAAL, 22 november 2017,

 

Ik wil vandaag op de fiets naar Bloemendaal gaan dus hou de weerberichten goed in de gaten. En die worden weer goed. (Het is weer woensdagweer.) ’s morgens wind uit het zuidwesten, dus die heb ik in de rug, en rond de middag gaat de wind liggen en komt de zon. Tien voor half tien ben ik ruim op tijd in Bloemendaal bij hockeyclub HBS waar het startgebouw langzaam vol loopt. Toch komen er niet meer dan 56 deelnemers vandaag.

We duiken direct de duinen in waar een enkel hertje zich laat zien. Ik geniet altijd van de prachtige Kennemerduinen waar de natuur echt ‘puur’ aan doet. Zeker in de herfst nu het gele en bruine herfstblad op de paden ligt of nog spaarzaam in de bomen hangt.

Het is klimmen en dalen over de paden, en daar zitten ook hele smalle paadjes tussen. En af en toe is het een beetje zoeken op de GPS omdat parkoersbouwer Gert Hozee er niet bij kan zijn ivm gezondheidsproblemen. Ik ben aan de praat geraakt met Ben en dat gaat lekker door tot we op het strand aan komen na een forse klim over de zeereep.

Als ook de laatste wandelaars op het strand zijn zetten we met een straf (tegen)windje koers in zuidelijke richting. Ik klets even bij met Conny Langeveld die vertelt over de elf strandentocht die startte vanuit het etablissement waar we nu gaan rusten. Ook toen liep ze 60 km met een straffe tegenwind naar Hoek van Holland.

Sans Blas is een leuk gebouw om te rusten. Van buiten is het al bijzonder, maar van binnen zeker met een Caribisch karakter. En mussen die op tafel komen en agapornussen die plaats nemen op je schouder. Ik neem een warme chocomel met chocoladetaart, Ben waagt zich zelfs een de Surinaamse soep. En dat wordt een flinke schaal pittige soep met een hardgekookt ei er in en mini-friet-chips bovenop. Bij het afrekenen is het even schrikken. Ik moet 10,50 afrekenen. Natuurlijk zijn strandtenten altijd duur, maar wat kost het dan? De chocomel kost 3 euro. Kost een puntje chocoladegebak dan 7,50? Het blijkt idd niet helemaal te kloppen.

We gaan de boulevard over en komen langs ‘Het Eindpunt’ waar ik al menig maal tijdens andere tochten heb gerust. De zon is inmiddels lekker gaan schijnen. Langs camping ‘De lakens’ zoeken we weer een ingang op van het duin en komen al snel langs een van de drie vogelmeren die we gaan zien. Op het water zwemmen oa aalscholvers en rondom is het hier ook weer schitterend met oa duindoorn waarvan de bessen inmiddels flets oranje van kleur zijn. Na verloop van tijd gaan de nodige jassen uit en Ben zegt dat hij dorst heeft, wat natuurlijk van de soep komt. Zijn drinkflesje is al bijna leeg.

Na het derde meertje, het Wed, bereiken we het Bezoekerscentrum Kennemerland met net daarvoor een watertappunt van het waterleidingbedrijf. Ik vul er mijn fles, maar Ben is al door. Die stuur ik even terug vanaf de wagenstop bij  ingang Koevlak wat hier vlak bij ligt. En natuurlijk vervolgen we de route langs het Bezoekerscentrum en het watertappunt en bereiken nog een vierde meertje. Maar dan zetten we al snel koers naar een uitgang en staan direct weer voor het clubgebouw van HBS.

Ik wacht niet te lang met naar huis gaan omdat het vroeg donker wordt. Helaas is de wind minder gaan liggen dan gehoopt, dus het wordt lekker trappen naar huis toe.

.

Alle foto’s staan op: 

https://photos.app.goo.gl/R4Tq17VTWmFrejGn2

 

WEEKEND ‘S HERTOGENBOSCH-NIJNSEL.

17 & 18 november 2017.

Na een dagje ’s Hertogenbosch rijden we door naar Sint-Oedenrode, of eigenlijk Nijnsel, voor de ’OLAT jubileumtocht’ ter ere van hun 50-jarig bestaan. We zijn vroeg bij de Vresselse Hut, zelfs zo vroeg dat de 110 nog niet gestart is. Aanmelden kunnen we nog niet, dus we gaan eerst maar een uurtje of twee onze ogen dicht doen in de auto. Mij lukt het niet om te slapen, maar Peter ligt wel zwaar ademend naast me. Dat gaat wel goed. Als we rond half tien aan gaan melden zijn Jacqueline, Jack en Chris er al. We gaan er gezellig bij zitten in afwachting van de start.

EEN LEKKERE VULLING VOOR DE MAAG.

Die is om 11 uur. We gaan de koele en donkere nacht in. De sterrenhemel is helder en ik loop met het groepje: Jacqueline, Ineke, Chris, Pieter, Jack, Peter en later nog een Peter. Af en toe is het prettig als iemand even bij licht, maar het zicht op de verharde, typisch Brabantse, landelijke wegen is best goed. Ik maak wel nog even een smakker op de weg als ik ergens net naast het asfalt stap, maar gelukkig zonder schade.

Op de eerste ‘doorlooppost’ stroopt het even op. De boterhammen zijn nog in de maak. Maar de boterham smaakt er uiteindelijk niet minder om. Wat afgekoeld gaan we weer door en warmen wel weer op. We vallen in het donker goed op in de speciale jubileumveiligheidsvesten.

Op de tweede wagenrust moeten we weer even wachten tot we aan de beurt zijn. Het peloton is nog altijd niet uitgedund. Maar op rust drie gaat het al beter. Langs de route zijn nog maar weinig huizen verlicht, maar een enkeling zit nog altijd tv te kijken op een tijdstip waarop ik altijd al onder de wol lig.

Op 26 km hebben we de horecarust, heb ik gelezen, in Olland. Leuk om in het dorp te komen waar de OLAT (Ollandse Lange Afstand Tippelaars) haar oorsprong vond. In de Dorpsherberg krijgen we een heerlijke bak soep waarbij ik voor erwtensoep kies. Een lekkere vulling voor de maag. En het blijkt dat er al 28,7 km op zit! 😉 

EEN BEETJE OPKNAPPEN.

Om vijf uur gaan we verder. Vaak wordt het dan extra koud, maar omdat het bewolkt is geworden valt dat nu wel mee. Er volgen nog twee wagenrusten, waarop steeds voldoende te eten en drinken is. Peter en ik zijn het inmiddels zo zat dat we er het laatste stukje flink de pas in zetten, het wordt inmiddels ook licht en we komen als eerste terug in de Vresselse Hut. Daar spurt Peter naar het toilet terwijl ik een tafel reserveer zodat we gezellig bij elkaar kunnen zitten tijdens de pastamaaltijd.

Daar staat een flinke rij wachtenden en uiteindelijk moeten we genoegen nemen met een klein beetje macaroni en wat saus. Maar het is met een tweede portie als de voorraad weer aangevuld is precies genoeg. Jacqueline heeft het wel moeilijk en gaat even bij de kegelbaan liggen zodat ze haar ogen kan sluiten. Na de rust is ze nog steeds niet opgeknapt maar een paar zoute dropjes laten haar toch weer een beetje opknappen.

DE DAG, WE GAAN MAAR DOOR.

Als we door gaan is het helemaal licht geworden. We gaan weer het Brabantse land in, maar nu onverhard. Maar lang niet zo zwaar als we van de OLAT gewend zijn dus het gaat lekker terwijl we nu nog meer van de omgeving kunnen genieten. Daar speelt de Dommel een belangrijke rol in. Verder is het bos-achtig met zelfs wat vennetjes. Maar het is zo gezellig dat ik voor mijn doen weinig foto’s maak. Naast een kapelletje is de eerste wagenrust waar we snel wat nemen en weer door gaan want het blijft fris. Het is ook licht gaan miezeren waardoor het kapelletje vol zit met schuilende wandelaars en het niet mee valt een acceptabele foto te maken van het interieur. En er zijn nu op de posten ook dixies aanwezig. Ik ga met Peter iets later weer op pad.

Maar bij het inhalen van de rest kunnen we er lekker de pas in zetten en worden weer warm.  

Langs weilanden met koeien  gaan we Sint-Oedenrode zelf in en langs de rand van het dorp, met een heuse knuffelboom. Als het wat harder gaat miezeren komen we juist aan bij de Kienehoef waar de rust is. We moeten wel in de rij voor een consumptie, een warme chocomel mét slagroom, en dat duurt nog wel even! Ik neem de tijd voor het sanitaire gebeuren en reserveer dan een tafel in de frisse serre. Wel lekker want als je binnen in de warmte gaat zitten valt het niet mee om daarna weer door te gaan in de kou. Peter heeft last van zijn kuit dus die masseer ik met wat uiercreme uit het potje dat ik altijd bij me heb. Als Chris uit dat hij dat ook wel ziet zitten zeg ik dat hij best een lik uit mijn potje mag nemen. Dat leidt natuurlijk tot de nodige leuke opmerkingen…… Na de lus zullen we hier weer komen dus we puzzelen even hoe we dat gaan doen. Misschien moeten we Hans, de man van Ineke, gewoon de bestelling doen vlak voor we er aan komen……. Maar we besluiten dat we maar door moeten lopen want een uur er na is weer een buitenpost. Maar dus eerst een lus van 10 km.

WE HEBBEN ER VLAK BIJ GESLAPEN.

Die voert over zand- en graspaden en zelfs langs een plek waar de knotwilgen geknot worden. De wilgentenen worden netjes opgeladen en vlak er achter staat nog een buitenrust. Een verrassing want ik heb hem niet op de routebeschrijving zien staan. Na de post gaat het weer wat door miezeren en menigeen doet zijn regencape aan of zijn paraplu op. Ineke krijgt het zwaar en kan ons niet meer bij benen.

Bij de Kienehoef gaan we door en komen langs een verkooppunt van agrarische producten, een wijngaard en een veld waar nog asperges gestoken worden. En dat in november! Dan zoeken we de modderige oever van de Dommel op. Gelukkig is het de laatste tijd vrij droog geweest want anders was het er glad geweest. Daarbij hebben we zicht op een molenstomp…… die we de volgende dag nogmaals zullen zien, maar daarover later meer.

We vervolgen de route langs een kasteel en een kruiswegstatie en komen zo op de volgende wagenrust waar we een bak soep krijgen aangeboden. Er zit 74,5 km op en we beginnen naar de finish te verlangen. Samen met Jack zetten we er de pas in en de laatste wegen tellen we zelfs af. Maar vlak voor de ingang wachten we de anderen op die nog op gezichtsafstand lopen. En zo eindigen Peter en Jacqueline hun tweede KM, ik mijn 72^e en Chris zijn 102^e. Alleen Peter valt uit de toon met zijn 27^e of zo, en Ineke met haar 11^e.

We blijven nog gezellig na zitten….. we hoeven toch niet naar huis, maar overnachten bij Vrienden op de fiets in Sint Oedenrode. Jacqueline zegt dat ze het best zat is, het is een hele inspanning, en ze zegt het nooit meer te doen….. om te eindigen met: “Wanneer is de volgende???” Ook Rina komt nog bij ons zitten die ook overnacht bij vrienden op de fiets, maar dan in Geldrop.

 Als we de volgende dag vertrekken vanuit ons ‘vrienden op de fiets’ adres zien we achter de bebouwing de molenstomp die langs de Dommel staat. We hebben er vlak bij geslapen!

Alle foto’s, inclusief die van het dagje Den Bosch van Peter en mij staan op:

https://photos.app.goo.gl/86Dq2d23YSEtCvFS2

80 km, 23:00 – 16:30 uur.

 

BLOEM & ZEE, 15 november 2017

BLOEM & ZEE,

SAMEN OP PAD NOGMAALS VOORGELOPEN,

NOORDWIJK, 15 november 2017,

Bij gebrek aan vervoer naar de officiële SOP loop ik mijn tocht nog maar eens voor. Lekker op de fiets naar Noordwijk. Laatste training voor de KM bij de OLAT aankomend weekend. Ik ga deze maal heel kort zijn met mijn verslag. De route is nagenoeg hetzelfde als enige weken terug en de foto’s zeggen m.i. genoeg.

VOORBEREIDINGEN  

Het is helaas wat nevelig als ik op pad ga, maar gelukkig wel droog. En deze maal loop ik het pad door de bollenvelden natuurlijk niet eerst voorbij.

Op die bollenvelden worden druk voorbereidingen getroffen voor mijn tocht op 25 april 2018.

Het is nu wachten op het voorjaar tot alle bloembollen hun kopjes in al hun kleurenpracht boven de aarde hebben gestoken.

PRACHTIGE PANDJES.

Daarnaast zijn er ook heel veel prachtige panden onderweg te bewonderen:

NATUUR.

En wordt er veel natuur aangedaan op landgoed Nieuw Leeuwenhorst en in de duinen.

STRAND.

En natuurlijk zit er strand in: maar liefst 1,7 km naar de rust in strandpaviljoen ‘De Zeemeeuw.

Tot zo ver deze impressie. Kom 25 april 2018 maar zelf mee genieten.

 

 

 

KASTEEL DE CANNENBURGTOCHT, 1 november 2017

KASTEEL DE CANNENBURGTOCHT,

SAMEN OP PAD, VAASSEN, 1 november 2017

Na een flinke rit stuurt mijn navigatie mij het terrein op van sv Vaassen. Er rijst bij mij enige twijfel. De start is bij voetbalvereniging Vaassen dus toch niet bij een sv? Er staan nog niet zo veel auto’s, maar het is pas kwart over negen. Als er nog een wandelaar langs loopt vanuit zijn auto ga ik ook maar richting de vermeende kantine en de trap op naar boven. Daar zitten toch al de nodige wandelaars waaronder een enthousiaste Rina.

Al snel komt de vraag of ik vandaag foto’s wil maken want zowel Henk als Peter zitten in de lappenmand. Natuurlijk wil ik dat! Ik maak toch al foto’s. Maar als ik gelijk mijn toestel pak en een foto maak wordt er gereageerd dat ik wel rustig aan mag doen……..

 

 

OVER DE KEITJES.

Na een korte toespraak van Rina gaan we op pad, en middels een klein stukje bebouwde kom het landelijke in. Zo komen we al snel aan bij de toegangspoort van kasteel Cannenburch waar ik er direct op los ga fotograferen. De statige oprijlaan met leuke kaders (zie foto’s) en de nodige padenstoelen. Maar daarvan fotografeer ik er niet te veel, dat is de afgelopen weken al volop gedaan. Zo kom ik als laatste aan bij het eigenlijke kasteel en het bankje waar een metalen Maarten van Rossum ons op zit te wachten. Natuurlijk moet ook hier een kiekje worden gemaakt en als ik met Harry en Bert door loop moeten we er even de pas in zetten om het peloton dat ook flink door loopt weer in te halen.

Langs een duiventil lopen we naar een waterradmolen en weer her landelijke in. Daar trekken leuke huisjes en boerderijtjes langs veel ook met rieten daken die zelfs hier en daar opnieuw gedekt worden.  Paarden en koeien komen nieuwsgierig naar ons kijken. Over een smalle houtkade tussen het water door hebben w zicht op twee zwanen met de herfsttinten op de achtergrond. Een waterstroompje kabbelt over wat keitjes het water in.

EEN ANDERE NAAM.

De Veluwse Bron laten we links liggen, maar het is gelukkig lekker weer. Het natuurgebied Vossenbroek Slalommend over veel onverharde paden gaan we Emst in ondanks het bord afgesloten voor alle verkeer. Zo komen we op 11 km al op de horecarust bij café  ‘van de Schepop’. Daar mogen we gewoon plaats nemen aan tafel, men komt langs. Terwijl de tafel naast ons de consumptie al heeft moeten wij nog bestellen. En als Ben alsnog een broodje kroket wil bestellen krijgt hij te horen dat dat nog een kwartier gaat duren. Dan maar een bak soep. 😉

 

Als ik overigens een foto wil maken van het naambord staan daar pontificaal twee SOP-pers voor waarvan er één wel onder de tafel wil kruipen en de ander achter een vlaggenmast wil schuilen voor een betere foto……. 😉  En ik krijg de opmerking dat het toch wel een unieke foto wordt want het etablissement krijgt zeer binnenkort een andere eigenaar en naam.

LEREN SCHAATSEN.

Na de serviezen en antieke kast bewonderd te hebben gaan we naar buiten, het landelijke weer in. Langs het pad huppelen de koeien door de wei, vast ingegeven door het ongewoon hoge aantal mensen dat langs wandelt. We nemen de nodige klompenpaden die natuurlijk ook over de mooiste paden gaan.

Even uit de info: Hier gaan we verder door de weilanden en we komen nog in de buurt van het Hertenheuveltje/Pietersbergje veel benamingen in de volksmond. Vroeger zou dit een pleisterplaats zijn geweest van Koningin Wilhelmina als ze met haar rijtuig door de Kroondomeinen reed.

In dit gebied moeten ook een aantal prehistorische grafheuvels te vinden zijn die op een lange lijn over de hele Veluwe liggen. Maar die zijn aan mijn aandacht ontsnapt. De wagenrust dient zich al weer aan met een koek en een sapje en dan zit er ook al weer ruim 18 km op.

De omgeving wordt wat bosrijker met de nodige sprengen en ik zie een hekje met een soort opstapje langs het pad. Het duurt even tot het tot met door dringt dat het om een opstapje voor ruiters gaat die na hun paard te hebben laten rusten aan het hekje hier weer op kunnen stappen. Af en toe gaat er toch nog een paddenstoelenfoto tussendoor en we zien zelfs een drietal varkens dat vrij buiten rond loopt Dan zijn we inmiddels al weer in het landelijke en zetten koers naar het huis van de broer van Rina, die overigens ook mee wandelt, en waar ze zelf ook ooit gewoond heeft. We gaan het bos door waar ze als kind speelde met een vijver waar de kinderen van haar broer leerden schaatsen.

Door het landelijke komen we weer in Vaassen en door een nieuwbouwwijk weer bij sv Vaassen.

Bedankt Rina en SOP voor deze heerlijke wandeldag door, voor mijn gevoel, de andere omgeving van Apeldoorn.

Alle foto’s staan op:

https://photos.app.goo.gl/VrlsDN4j0RzwyEnl1

25 km 10:00 – 15:50 uur.

HERFSTKLEURENWANDELING, 25 oktober 2017

HERFSTKLEURENWANDELING,

SAMEN OP PAD, ROSMALEN, 25 oktober 2017

 

Ik zet mijn auto ergens op de overvloedig aanwezige parkeerplaatsen en ga me binnen in Mariaoord aanmelden. Er zijn al heel wat wandelaars aanwezig. Ook Jacqueline is er al en Rob zal niet veel later volgen. Ton de Jong zorgt voor life muziek op de piano voor we naar buiten gaan, en na een kleine toespraak van Meriam gaan we op pad voor haar tocht.

WE KUNNEN KIEZEN.

Via veel verschillende stukjes bosachtig terrein komen we bij een tunneltje onder de weg door op de Hooge Heide. Het gehalte onverhard is vandaag heel hoog. We slaan voor het bordje Maliskamp af, een plaatsje waar ik nog nooit van gehoord heb. We volgen kades langs watertjes en komen zo bij een prachtige boerderij met een witte toren er bij en een met een prachtige bloementuin met nog bloeiende dahlia’s en begonia’s.

In de stukjes bos begint het al echt goudbruin te worden en een groep kinderen is er aan het spelen. Die hebben vast vakantie. We gaan landgoed ‘De Wamberg’ op en treffen de eerste paarden. Maar ook de eerste bouwwerken die heel goed op dit landgoed passen.  Zo komen we ook bij de eerste wagenrust met een sapje en we kunnen kiezen voor een krentenbol of plakje ontbijtkoek.

ONDANKS DE VOORSPELLINGEN.

Verder volgt het gebouw Marienwater met beelden en een fikse kerk. We slingeren verder over het terrein langs een klimop piramide en een grotje met een

Mariabeeld. Ook wordt hier op een bordje de naam Maliskamp verklaard. Een kamp is een afgesloten stuk grond en Malis is de naam van de persoon die dit land bewerkte of liet bewerken. We gaan over een begraafplaats, ik merk dat pas als ik de eerste grafstenen zie,  waar Jacqueline haar hoofd nu niet naar staat ivm haar zieke vriendin. En Rob heeft pas in de gaten dat het een begraafplaats is als hij ziet dat de grappige muur met vakjes een urnenmuur is en het grasveld dat hij op wil lopen voor een foto een strooiveld is. Ik grap nog dat hij dan stoffige schoenen zal krijgen.

Langzaamaan begeven we ons terug naar het verzorgingstehuis waar we de rust hebben. Alles is zeer vriendelijk geprijsd dus we nemen er een broodje kroket bij. Ik stop mijn jas in de auto want de temperatuur is prima en het is nog altijd droog. Ondanks de voorspellingen van regen.

IN NO-TIME…..

We vervolgen weer door vele stukjes natuur waar ook nu natuurlijk weer veel paddenstoelen te vinden zijn. We gaan over de Nulandse Hei met schapen die onder de bomen liggen. Iemand zegt dat de dieren vast zon verwachten….. of regen misschien? Langs een akker waar nog de stoppels van mais staan wandelen we een dorp in waar op een pleintje een grappig ruilbiebje staat en op een bankje de tweede (wagen)rust is met appels, bananen of een plakje ontbijtkoek. We gaan het plaatsje verder door en ik ga bij Meriam maar eens vragen of we nog steeds in Rosmalen wandelen. Maar dit is Nuland.

Terwijl het regelmatig klunene door het zand is, menigeen haalt afgelopen zaterdag nog eens op met wel heeeel erg veel mul zand, begint lichtjes te miezeren. Maar we zetten inmiddels al weer koers naar een tunneltje onder de hoofdweg door. Dan zijn we in no-time ook weer terug op het terrein van zorginstelling Mariaoord, waar ik met Jacqueline en Rob nog wat na blijf drinken alvorens weer huiswaards te keren.

Alle foto’s staan op:

https://photos.app.goo.gl/r3nsJ2pzWc0vycw33

25 km 10:00 – 15:50 uur.

WESTERBORKPAD, 23 oktober 2017

WESTERBORKPAD,

‘t HARDE – ELBURG – ‘t HARDE, 23 oktober 2017

 

In het kader van mijn verjaardag ga ik vandaag met Peter een stukje Westerbork pad doen en wel het rondje ’t Harde – Elburg – ’t Harde. En in Elburg lopen we een rondje met een lekkere lunch waarna we een kijkje gaan nemen in Sjoel Elburg, het Joods museum.

Maar natuurlijk loopt het anders. Allereerst gaat om zeven uur ’s morgens de bel. Ik zou gezegd hebben, op dit tijdstip bekijken ze het maar, maar Peter doet zijn lange broek en shirt aan en spoed zich naar beneden. Als ik hem dank je wel hoor zeggen valt bij mij het kwartje….. en idd, hij komt boven met een grote doos vol ontbijt. Wat een lieverd. Geen bordje havermout of muesli maar een uitgebreid ontbijt waarna we veel later dan gepland, but who cares,  richting Elburg gaan.

 

WE ZIJN ER NOG HELEMAAL VOL VAN…

Het loopt al naar twaalven als we de auto achter het station van ’t Harde parkeren en we gaan direct van start. Onder het viaduct van de A28 door en door de buitenrand van ’t Harde. Of bestaat het centrum hier uit 1 ½ langs de doorgaande weg gelegen winkel? Voor we rechts af moeten gaan we een meter of vijftig recht door naar een monument zoals in de aanwijzingen op de route wordt beschreven.

Dan slaan we af naar Huis Zwaluwenburg terwijl we alleen maar nieuwe markeringen aantreffen. Er is hard gewerkt. Leuk ook dat ik de eerste keer over het complete Westerborkpad, alleen maar oude markeringen heb gevolgd. We slingeren door het prachtige platte land met huisjes met Gelderse luiken, langs het gehucht Oostendorp, tot heel in de verte Elburg opdoemt. Met Rob ben ik hier fout gelopen met een stuk nieuwbouw tot gevolg, maar nu vinden we wel het Puttenerpad en dat blijkt een prachtig lommerrijk paadje te zijn zodat we zonder nieuwbouw bijna Elburg in kunnen…… langs de Jumbo. 😉 Maar dan wel één die Peter nooit bevoorraad heeft. Nu gaat het nog mooier worden. We slingeren langs prachtige pandjes en op een gegeven moment zeg ik: eens zien of hier ook struikelsteentjes zijn. Dat moet! Want hier hebben erg veel Joodse mensen gewoond. Maar er is geen struikelsteen te bekennen. Tot mijn oog op de grijze natuurstenen Davidsster-steentjes naast veel voordeuren valt. Oh ja, zo wordt dat hier aangegeven. Het straatje met de bloembakken ziet er nog altijd schitterend uit en langs de Beekstraat komen we bij ’t Olde Regthuys waar ik vorige keer met Rob geluncht heb. Dat was nu ook de bedoeling maar we zitten nog vol van het fantastische ontbijt.

HET LANDELIJKE WEER IN.

We maken ook eerst de rondwandeling door het stadje af langs muurhuizen en over een stukje bolwerk richting de Joodse begraafplaats die we van buitenaf kunnen bekijken. Op de muur zijn Hebreeuwse teksten vermeld. We volgen nog een klein stukje bolwerk en wandelen dan op het museum af…… maar ook op maandag is deze gesloten!!!

Op naar het Oude Regthuys dus maar waar we nog best buiten kunnen zitten. Zeker als de heaters ook nog aan blijken te zijn. Binnen is het druk, maar buiten ook gezellig. Het is duidelijk herfstvakantie. Een broodje hoeven we nog niet na het uitbundige ontbijt van vanmorgen, we gaan dus voor iets zoets bij de koffie en de chocoladetaart staat ons wel aan. Dat is geen verkeerde keus, zeker als we in de taart dadels aantreffen.

Via de bolwerken, met zicht op de oude stadspoort en de touwslagerij, verlaten we het stadje, en na een klein stukje nieuwbouw-Elburg, waar we nog wat oude markeringen treffen, de enige van vandaag, trekken we het landelijke weer in.

OP ZIJN GRIEKS

Daar zijn leuke optrekjes te bewonderen tot we op het punt komen waar ik vorige keer met Rob fout liep. Nu gaan we extra goed opletten dus! Met het pad naar links afbuigen staat er op de route, maar een markering wijst recht door. We gaan naar links….. maar lijken een erf op te gaan. Dus gaan we de markering volgen. Maar aan het eind van het pad staat niets. Hier liep ik met Rob ook, dus ik weet dat we gewoon links af moeten slaan om weer op de route te komen. Bij de eerstvolgende markering staat netjes rechts af, dus hebben we nu goed gelopen of hadden we toch van rechtdoor over moeten steken? Daar staat echter ook niets. We weten het niet en vervolgen de route verder maar.

Dat gaat verder goed en zo komen we door randje ’t Harde, met een groot huis op een riant perceel voor een bedrag waar we bij ons heel hard om gaan lachen. Het ligt alleen wat ver uit onze richting….. maar dan zijn we ook al weer bij de auto.

Eten doen we vandaag bij de Griek….. dat wordt in Leiden want op maandag is er niet veel open. Het is goed dat ik onderweg gereserveerd heb, want zelfs vanavond zit hij vol. Wat natuurlijk ook komt doordat er op maandag niet veel open is.

Alle foto’s staan op:

https://photos.app.goo.gl/rKqW8a2NU8PzgFDx1

20 km.

HAAGSE PARKEN EN DUINENTOCHT, 21 oktober 2017

HAAGSE PARKEN EN DUINENTOCHT,

WS78 VOORBURG, 21 oktober 2017

Omdat het herfstvakantie is heb ik een weekje vrij, en zo kan ik weer eens op zaterdag wandelen. En daarvoor heb ik deze WS tocht uitgekozen en afgesproken met Rob op te wandelen. Ik kom om acht uur in Voorburg  aan en kan nog voor de deur parkeren op het allerlaatste lege plekje. Dat komt goed uit want ik heb nog een tasje met eierdopjes en een kook-ei voor Rob. Terwijl het startgebouw langzaam vol loopt krijg ik een appje om 8:46: “Drama met parkeren. Nu nog een stukje lopen naar de start.” We nemen nog een  bakje koffie en ik zeg tegen Rob dat de eierdopjes maar in en klein tasje zitten dus dat dat niet hinderlijk is  😉 en stop ze dan terug in de auto met de mededeling dat hij er na afloop wel om moet vragen anders zit ik met ‘dat spul’. Maar we SOP-pen woensdag ook weer samen in Rosmalen zegt Rob.

REUZE INTERESSANT.

Tien over tien gaan we met 398 anderen van start door de Noord-rand van Den Haag en door diverse parken buigen we af naar park Marlot waar we tegen de achterzijde van automuseum Lauwman aan kijken. Langs het prachtige oude beeld en de lange muur komen we bij de A44 waar we onderdoor gaan. In de hoek bij het trappetje staat leuk een pedaalemmertje waar ik zeg dat Rob zijn afval kwijt kan. 😉  Gezellig kletsend komen we langs de sportvelden waar Rob in zijn ooghoek een bunker ziet staan! Dat wordt foto’s maken en Rob zijn dag kan nu al niet meer stuk.

Landgoed Oosterbeek volgt met ook weer twee bunkers en verder prachtige herfstkleuren. Dan gaan we Landgoed Clingendaal op met mooie vijvers, een (honden)kerkhof en de verdiepte Hollandse tuin met buxushagen. Ook hier is in ieder geval veel in herfsttooi en we spotten weer twee bunkers waar nu vleermuizen wonen. Bij het oversteken na het landgoed zien we weer één of twee bunkers en als Rob in het volgende parkje een giga bunker fotografeert zegt Henry dat Rob wel helemaal in zijn element zal zijn. Dat is hij zeker, we kunnen wel terug.

 

Maar we gaan door. Het is heerlijk wandelweer en we genieten van het prachtige Hubertuspark en de Scheveningse bosjes met wat stads Den Haag tussendoor. Als we na een kilometer of tien op de soeppost komen heb ik het gevoel dat we nog maar net gestart zijn. Even lekker rust alvorens we verder gaan vanuit ‘Klein Zwitserland’.

We wandelen Den haag en Scheveningen door richting het Kurhaus waar we voorlangs lopen richting de boulevard. Daar slaan we rechts af langs de pier om het strand op te gaan. Daar blijven we bovenlangs de zeereep lopen langs wederom vijf bunkers. Uiteraard krijg ik van Rob een zee van informatie over me heen….. maar reuze interessant. Na ongeveer een kilometer gaan we middels een trap omhoog weer van het strand af en de duinen in.

 

STAATSIEPORTRET.

Na een slingerpaadje slaan we na een hekje links af een schelpenpad langs het fietspad om koers te zetten naar Meijendel. Maar als we nauwelijks op pad zijn worden we terug geroepen want we hadden een pad vlak voor het hekje moeten nemen. Maar we lopen hier goed dus gaan door en missen daardoor een kronkel-zandpad. Nou ja missen…… Op het punt waar de anderen zich weer bij ons voegen slaan we recht af en niet lang daarna gaan we weer over onverharde paden kronkelen. Een prachtig stuk waar het goed opletten is welke paden we moeten nemen.

Uiteindelijk komen we op de rust bij Boerderij Meijendel. Terwijl Rob de bestelling haalt reserveer ik een tafeltje buiten. De drankjes gaan gelijk mee, voor de pannenkoek krijgt hij een buzzer mee. Maar ook die komen en dan smikkelen we die op het gemak, zittend in de zon op. Bert komt ons nog even op de foto zetten.

Na het aangenaam verpozen nemen we een kijkje in het bezoekerscentrum en vervolgen via de Duintuin die weer overgaat in het duin waar we eindeloos kronkelend wandelen over de mooiste paden. Nadat we langs de hockeyterreinen van de Roggewoning zijn gegaan zetten we koers naar de Waalsdorpervlakte die we na de bourdonklok (fotootje / statieportretje Rob) Bij het monument liggen nog kransen.

 

ROB KRIJGT EEN LIFT.

Langs een lang stuk atlanticwall komen we bij het gebied dat luistert naar de naam Klein Zwitserland en (weer) op de Koffie/thee/limonade-post. We krijgen gelijk het banaantje mee, vandaag is er geen aparte fruitpost, gaan we na Madurodam de Scheveningse bosjes in waar we het presteren om fout te lopen. Maar na een kruising of vier zonder pijlen en linten worden we toch wakker en gaan maar terug.  Daarna stappen we gelijk het Centrum van Den Haag in, te beginnen met het Vredespaleis waarvoor een manifestatie is met politie en al.

 

Langs Panorama Mesdag komen we bij Paleis Noordeinde en langs oa de achterkant van het prachtige Oude stadhuis komen we op het Buitenhof waar drie leuke autobusjes staan die nu omgebouwd zijn tot catering-wagens. We wandelen het Binnenhof op waar ik me blijf vergapen aan de middeleeuwse gebouwen. Maar ik begin het ook langzaam zat te worden. Zo vroeg is het niet en we worden geacht voor half zes af te melden. Dus na het torentje en de Hofvijver gaan we Den Haag snel verder door om, na snel overgestoken te zijn over de trambaan richting het Haagse Bos, na het missen van aanwijzingen, tot de ontdekking te komen dat we hier niet moeten zijn. Met behulp van de phone puzzelen we ons snel weer op de route en gaan, en regelmatig zoekend naar de vertrouwde witte linten, die met het licht door de boomtakken moeilijk te zien zijn, gaan we het Haagse Bos door. Eigenlijk verwacht ik dat we nog wel langs Huis ten Bosch zullen gaan, maar juist daarvoor slaan we rechts af om het bos te verlaten.

We wandelen door het gras langs een watertje richting de Molen bij het Volkstuincomplex van waaraf ik volgend jaar mijn tweede SOP ga starten. Middels de toepasselijk geschilderde van Goghtunnel vangen we het laatste stukje, half zes terug. Waar ik eerst de eierdopjes uit de auto haal om ze niet te vergeten. Het is het laatste stukje een beetje gaan miezeren. Terwijl we nog iets na drinken komen er nog steeds wandelaars binnen. Kennelijk was het toch een pittige tocht. Als we naar huis willen gaan is het best gaan regenen. Ik bied Rob een lift aan met de auto naar die van hem wat in dank aanvaard wordt.

Bedankt Auke en WS78 voor deze heerlijke tocht. Ik zou willen dat ik weer vaker mee kon wandelen met WS……… En extra leuk dat dit de 400 ste WS tocht is waarvan ik er meer dan de helft heb mee gelopen. 😉

 

Alle foto’s zijn te vinden op:

https://photos.app.goo.gl/GYSfNl4o1hOb6FMe2

40 km, 9:10 – 17:30 uur

BLOEM & ZEETOCHT, 20 oktober 2017

BLOEM & ZEETOCHT, (voorlopen)

SAMEN OP PAD, NOORDWIJK, 20 oktober 2017

’s morgens is er regen voorspeld tot negen uur (en de voorspellingen kloppen nog ook!) dus ik stap daarna pas op de fiets, en om half tien ga ik vanaf SJC van start richting de Leidse Vaart, terwijl ik op de achtergrond een hond hoor blaffen. Dat zou toch niet naar mij zijn? Lekker append langs de Leidse Vaart mis ik het bordje naar het voetpad dat ik wil nemen dus ik loop een kilometer te

ver….. die ik ook weer terug moet. Op de heenweg zitten de kippen in een schuurtje en de geiten zijn buiten, maar als ik terug loop en het is gaan miezeren zitten de geiten ook binnen.

Maar ik vind de aanwijzingen toch dus ik kan dwars door de bollenvelden heen. De bollen liggen nu onder een dekje van zand en stro, maar ze staan zo dichtbij dat ik op moet letten er niet op te stappen. Vandaag zie ik niet zo veel paddenstoelen, maar des te meer herfstvruchten, dus daarvan een collage dit maal. En wat de bramen betreft, toen ik door liep hingen die er niet meer. Maar veel kan ik niet plukken want vooral alleen boven reikwijdte hangen ze er nog.

Onder een tunneltje door kom ik bij een veld vol zonnebloemen en op landgoed Klein Leeuwenhorst. Hier lopen wat mensen hun hond uit te laten en ik zie een oma met haar kleinzoon die vast hier zijn in de herfstvakantie. Ik steek de Gooweg over om op landgoed Nieuw Leeuwenhorst te komen. Daar maak ik een rondje over. Eerst langs een watertje waar een kijkscherm bij staat. Als ik het scherm nader hebben de eenden me vast gehoord want ze snellen weg. En in de gauwigheid lijken het wel zaagbekken. Ik passeer de bunker uit WOII en stuur uiteraard een foto naar Rob. Hij meld echter dat ik die vast al eerder heb gestuurd, en dat kan best want tijdens het nalopen van de WS78 tocht vanuit Voorhout liep ik hier ook. Ik maak een omtrekkende beweging langs een zichtvijver naar Dykenburgh. Een idyllisch punt en als ik het rondje verder wandel zie ik het bouwwerk ook van dichtbij. En aan de andere kant van het ‘eendenwater’ zie ik dat er naast zaagbekken ook nonnetjes, kuifeenden , wilde eenden en smienten zwemmen. Hoewel ik van die laatsten alleen het fluitende geroep hoor. Zo veel mogelijk gebruik makend van het mooie landgoed loop ik naar de uiterste hoek om het Westeinde op te gaan en weer langs bollenvelden te komen.

Er staan ook leuke optrekjes langs de weg en natuurlijk maak ik een foto van de volslanke, maar lenige damesbeelden in een voortuin. Van echte bloeiende bollen zie ik alleen afbeeldingen in een glas-in-loodraam en later in een gevelsteen. Het lieflijke Brocante winkeltje laat ik links liggen, gaat ook pas om één uur open, en wandel door naar de Zeestraat om zo in het centrum van Noordwijkerhout te komen waar het me niet lukt om alle winkels te negeren. Ik leid de wandelaars straks langs het lieflijke witte kerkje en statige gebouw Psychiatrische inrichting Sint Bavo. Langs de kinderboerderij gaan we weer terug naar de Zeestraat om een tweede smal paadje tussen de bollenvelden door te wandelen.

Was het weer al erg wisselvallig, het gaat nu ook harder waaien terwijl ik koers zet naar de duinen. Daar kronkel ik doorheen richting het Piet Florisdal waar we doorheen zullen gaan. Dan ga ik door in Zuidelijke richting over mooie brede paden en later smalle

kronkelpaadjes die ook nog omhoog en omlaag gaan. Het gaat steeds harder regenen tegen de tijd dat ik

het strand op moet. Ik twijfel. Zal ik door gaan of het fietspad achter de zeereep nemen en terug gaan richting fiets?

 

Ik ga toch door naar het strand en trotseer wind en regen richting strandpaviljoen De Zeemeeuw. Opvallend dat het bronzen beeld groen is, behalve aan de windkant waar het kennelijk door middel van zandstralen opgepoetst is. Mijn broek kleeft inmiddels aan mijn benen en mijn sokken zijn nat geworden dus ik wandel door naar de vuurtoren om de boulevard op te gaan zonder te rusten.

Terwijl ik door het Dobbelmanduin klim en andere wegen langs prachtige bungalows trek regent het nog altijd dus ik staak het maken van foto’s even….. tot ik via een smal pad het Coepelduin in ga. Het wordt iets aangenamer dus ik klik weer door terwijl ik richting de bollenvelden aan de binnenduinrand loop. Ook hier nog afgedekt met stro in afwachting van het voorjaar. Ik daal de trap af en wandel langs een nieuwbouwwijk naar het Dompad om op een fraaie wijze Noordwijk Binnen in te gaan. Hoewel ik me af vraag of dit wel gaat passen, want de kilometers gaan net iets te hard richting 25!

Maar ik stap door langs de Sint Jeroenskerk en over het Lindenplein met het borstbeeld van Henriette Roland Holst en het huis waar ze werd geboren Met de twee grote pompen en de giraffen in de tuin er naast. Als ik Noordwijk bijna verlaat ga ik over de 25 kilometer heen. Dan is het echter niet zo ver meer om het Landgoed nieuw Offem heen. Een pad dat steeds mooier wordt, zeker aan de achterkant. Daar staan, naast een huisje in de kleuren van het landgoed, onder de bomen schapen met horens, en zie ik een hond die de schapen aan het drijven is terwijl een kameraadje iets verderop staat te blaffen. Een moeder staat er met haar kind en een klein terriërtje naar te kijken. Ik zeg tegen de vrouw: “Nu hij….” maar meer dan een flauw glimlachje kan er niet af. En dan kom ik, met 1 ½ km te veel wandeltocht, weer terug bij SJC, weer met een blaffende hond op de achtergrond.

Alle foto’s zijn te vinden op:

https://photos.app.goo.gl/R48h5qeTbdbR6Wy12

25 (28.5) km, 9:30 – 15:30 uur

DE VROUWE CUNERATOCHT, 18 oktober 2017

DE VROUWE CUNERATOCHT,

SAMEN OP PAD, RHENEN, 18 oktober 2017

 

Terwijl de zon zich al laat zien als ik onderweg ben in de auto, begeef ik me naar Rhenen voor de Vrouwe Cuneratocht. Helaas ben ik net te laat voor een parkeerplek op het terrein dus ik moet mijn auto buiten de blauwe zone neer zetten.  Als ik mij in ga schrijven komt Wim al met een A-4 formaat boekwerk naar me toe. Dat is moeilijk mee nemen met mijn heuptas dus ik vraag of ik hem na afloop aan mag nemen.

Om tien uur spreekt parkoersbouwer Casper de 106 koppige groep toe waarna we  richting het centrum van Rhenen lopen. Maar vlak daarvoor slaan we links af en komen op de Cuneraheuvel die een herdenkingsplek is aan Vrouwe cunera. Langs de rand staan 12 bomen die de twaalf apostelen voorstellen. We hebben even mooi zicht over de uiterwaarden van de Rijn. Het dorp laten we links liggen terwijl we vorig jaar wel direct daar heen liepen. Of is Rhenen toch een stadje filosofeer ik met Caecilia. Vast niet, zo historisch is het niet…… maar dan slaan we af langs een oude muur met het bordje ‘stadsmuur’ er op. Rhenen verwierf in 1250 stadsrechten waarna het een ommuring aan moest brengen. Aanvankelijk ging het om een aarden wal. In 1346 werd door de bisschop en van Arkel een stenen stadsmuur met stadspoorten, bolwerken en torens aangelegd.  De stadsmuren zijn in de loop der eeuwen vervallen geraakt en met de stadspoorten in het begin van de 19^e eeuw geslecht. Toch een stad!!!

Af en toe zie ik de toren van de Cunerakerk achter de bebouwing schemeren tot we er voor staan. Dit jaar is hij uit de doeken gehaald en ik tracht er wat foto’s van te maken maar dat valt nog niet mee. Hij is zo groot! We wandelen letterlijk een rondje om de kerk waarbij we een stripverhaal over Cunera kunnen lezen dat op de bouwhekken hangt die nog wel om de kerk heen staan.

Bij werkzaamheden aan de weg steken we de hoofdstraat over, waarbij opgemerkt wordt dat Casper zelfs al verkeerregelaars heeft ingehuurd. We kunnen nog even uitkijken over de uiterwaarden alvorens we afbuigen het beboste in. Het zonnetje licht de bomen, die in herfsttooi komen, fantastisch op.

We gaan natuurgebied de Tangh in war eigenlijk geen vrije toegang is. Maar kennelijk heeft Casper iets geregeld, Op het terrein staat een schitterend wit landhuis met naast de grote serre een beeld van een eenhoorn. We gaan via een gazon dat al bezaaid is met herfstblad om het huis heen zodat we de statige voorzijde ook kunnen bewonderen, evenals een gigantisch beeld van een uil. Langs de theekoepel en een koepelvormige kas verlaten we het terrein weer. Naast weer de prachtigst paddenstolen zijn er ook enkele grafheuvels te bewonderen, hoewel volgens mij de meesten ze ongezien voorbij lopen.   Zo zijn we ook al weer op de wagenrust aangekomen voor koek

met een sapje. Terwijl we daar van genieten zie ik een klein groen kikkertje over het pad heen hupsen. Maar hij blijft ook lang genoeg stil zitten om mij de gelegenheid te bieden hem vast te leggen op de foto. Een terrein staat vol boomstronken die allemaal zijn voorzien van paddenstoelen. Caecilia en Rino zijn al foto’s aan het nemen en daar sluit ik me bij aan. Het wekt bij mij de indruk van een kerkhof op. Niet helemaal onterecht, want ook hier zijn grafheuvels te vinden.  Langs een veld staan nog volop bloemen te bloeien die wel een fotootje waard zijn.

We gaan Prattenburg in waar leuke optrekjes met luiken staan en voor we er erg in hebben staan we al voor de 3 zussen waar vandaag de horecarust is. Ik ga met Jacqueline buiten zitten op een randje en zij haalt een bak koffie als de ergste drukte aan de bar over is. En ook deze week kunnen we dus weer BUITEN zitten!

Bij het kruis op de berg neem ik een kijkje bij het kruis….. maar eerst bewonder ik de rode paddenstoelen die op het houtsnipperpad groeien. Het kruis staat er ter herinnering aan de slag op de Grebbeberg. Iemand vertelt me dat hij hier regelmatig langs rijdt met zijn auto….. maar het kruis nog nooit heeft zien staan!

Onder perfecte weersomstandigheden stappen we door afwisselend bos en agrarisch tot we bij Allurepark ‘de Thijmse Berg’ komen waar we even stoppen voor een candybar van Casper. Langs de rand van een akker met maisstoppel gaan we het landelijke door oa langs een weilandje met alpaca’s. Omdat we door een smalle opening moeten, moeten we even wachten waardoor we de gelegenheid hebben de fotogenieke dieren, met hun lieve koppies, vast te leggen.

We gaan Achterberg door met zin leuke kerkjes en andere optrekjes en een benzinepomp met de naam ‘TANK & SCHEUR’. En daarna zetten we al weer koers naar Rhenen. Rond vier uur komen we langs de weg waarlangs mijn auto staat. Ik buig dus direct af….. om met auto naar de finish te rijden want ik moet mijn boekwerk nog bij Wim ophalen.

Alle foto’s zijn te vinden op:

https://photos.app.goo.gl/MEsEWHrBdE4PdHzX2

25 km, 10:00 – 16:00 uur.

AMERSFOORTSE NATUURTOCHT, 11 oktober 2017

AMERSFOORTSE NATUURTOCHT,

SAMEN OP PAD, AMERSFOORT, 11 oktober 2017

Zal ik als niet liefhebber van bos, en na al diverse malen hier deze SOP te hebben gelopen, nog wel naar deze SOP gaan? Ik ga uiteindelijk toch maar. Het wordt immers bewolkt, maar droog weer. En ooit was het mijn eerste SOP op het terrein van waaraf jarenlang de Amersfoortse tweedaagse startte, al was het terrein toen nog in een andere staat. Het is al lekker druk aan het worden als ik rond kwart over negen aan kom, uiteindelijk zullen er 80 starten met de route die Bert Faro voor ons heeft gebouwd. Hier is mogelijk om iets voor de lunch te bestellen, en ik doe dat voor een broodje kroket.

Na een woordje door parkoersbouwer Bert Faro gaan we gaan direct de bossen in waar weer veel paddenstoelen te zien zijn. En dacht ik dat ik vorige wel alles  gefotografeerd had, vandaag leg ik er ook weer heel veel vast. We steken een spoor midden in het bos over, maar het is niet een veelgebruikt spoor zo te zien. Vast voor een fabriekstreintje of zo…. Ik loop lekker

kletsend met Patricia op die weer eens een SOP mee kan lopen. We gaan langs het beekdal waar de laatste bloemen als korenbloem en teunisbloem in bloei staan. Het is een prachtig stukje waar we middels een lus doorheen lopen, ook langs een groot wit landhuis waar een plaquette op hangt van Jacob van Campen, heer van Randenbroek 1596 – 1657.

We mogen een lekker trappetje op om langs een fraaie historische tuin te vervolgen, evenals langs de tuin van dahliavereniging Randenbroek. Sonja vertelt dat ze dol is op dahlia’s en mooie, zacht roze exemplaren in haar tuin heeft staan. Langs een fikse schoorsteen zoeken we een groenstrook langs de snelweg op waar we in de ganzenpas doorheen lopen. Natuur en bebouwd wisselen af, maar nu gaan we toch echt meer het landelijke in met grote boerderijen en

grazende koeien. Wim is naast me komen lopen als ik mijn boterhammen naar binnen werk. Anders kan ik geen broodje nemen….. eerst het eigen lunchpakket op!

Natuurgebied de Schammer volgt waar ook de eerste wagenrust is. De chocokoek en taxi smaken goed.

Het is zulk lekker weer dat ik inmiddels mijn jack uit heb en in T-shirt met korte mouwen. Mooie landhuizen en prachtige paddenstoelen wisselen elkaar af. We gaan het spoor terug over en komen in het gebied Den Treek-Henschoten terecht. We steken de snelweg

over en passeren een teckel die vol interesse naar ons wandelaars staat te kijken. Als ik mijn hand uit steek komt hij even snuffelen.

Na de nodige Amerikaanse eikels komen we terug bij Nimmerdor. De kok is druk aan het dweilen met een grauw sopje terwijl hij zegt dat er lekkere soep te koop is. Wij hebben daar zo onze bedenkingen bij met het oog op de emmer sop.

Daar geniet ik van mijn broodje en krijg ven Ben een bak koffie aangeboden. Hij heeft er zelf toch een bak soep bij die tot aan het randje gevuld is. Hij moet er toch vanaf heeft de kok gezegd. En de soep blijkt prima te smaken. Er zijn zelfs appels á 20 cent te koop. Maar dat schijnt te maken te hebben met het feit dat mensen voor gezonde dingen moeten kunnen kiezen.

Na de rust gaan we de andere kant op, Bebouwing en groen wisselen af waar nu ook veel monumentale (stads)huizen tussen zitten. Zoals een voormalig klooster en het Belgische monument. Ik ben er al eerder langs geweest, maar het blijft een imposant bouwwerk. De Oost-Indische kers staat er nog fleurig te bloeien.

Er naast treffen we de tweede wagenrust met een candybar die er wel weer in gaat. We gaan door langs de kookschool die gehuisvest is in een prachtig gebouw met een ui op de toren met ernaast staat een bijpassend gebouw. Vast een seminarie geweest denk ik. De bossen zijn best nog groen, met slechts hier en daar de eerste herfstkleuren. Vooral de Amerikaanse eik is al gekleurd en heeft al veel blad verloren. Daar heb ik met Ben nog een leuk gesprek over. Over het verschil tussen zomereik (eikels op steeltjes en bladeren met korte steel), wintereik (bladeren met steel en eikels zonder) en Amerikaanse eik met bolle eikels en

scherp getand blad. We mogen wat modderige paden over en ik zie op mijn broek,  hoog aan de voorkant, modderspetters zitten. Als ik zeg “Kijk nu eens”, zegt de man achter me: “Moet je de achterkant eens bekijken!” En inderdaad, die is nog viezer geworden. Dat wordt een wasje vanavond thuis.

We gaan terug de snelweg over en komen langs een tentje van, naar zeggen, een zwerver. Door de bebouwing van de buitenwijken van Amersfoort gaan we dan al weer terug naar Nimmerdor.

Ik zeg iedereen gedag en zet dan koers naar. En dat blijkt nog een hele rit te zijn met alle drukte die ik tref.

Alle foto’s zijn te vinden op:

https://photos.app.goo.gl/L0i3pSNJY0jtHL0p2

25 km, 10:00 – 16:00 uur

RONDJE GARDEREN, 4 oktober 2017

RONDJE GARDEREN,

SAMEN OP PAD, GARDEREN, 4 oktober 2017

 Terwijl het buiten stormt en de regen overvloedig naar beneden komt wordt het tijd voor het verslag van de Sop uit Garderen. Gelukkig was het op die dag heel ander weer. Lekker zacht zodat er zelfs in T-shirt gewandeld kon worden. Begin oktober! De start is dit keer ergens anders en zo rijd ik ondanks de aanwijzing op mijn navigatie dat ik links af moet het sjieke hek van een of andere residentie in. Maar opeens bedenk ik dat we daar de start hebben! Dacht ik de meest sjieke gelegenheden al gehad te hebben…… dit overtreft alles tot nu toe weer. Ik parkeer mijn autootje terwijl heren in witte overhemden hetzelfde doen. En binnen kijken de zakenlui ook vreemd op van de grote hoeveelheid wandelaars die overvloedig binnen stroomt. Uiteindelijk 93! Een aantal verkiest het terras buiten boven de ruimte waar wij zitten. Daar klets ik alvast gezellig bij met Jacqueline. De prijzen zijn vandaag aangepast voor de wandelaars. Koffie kost vandaag 2,75 in plaats van de normale 2,95.

Maar eerst met het jack aan op pad. Langs de oprijlaan staat een soort partytent waarbij we grappen: “Is dat voor de low budget gasten?” Al langs de weg naar het dorp Garderen zelf treffen we prachtige paddenstoelen en een eerste stuk heide waarover nog een paarse gloed hangt.

De skyline van Garderen is mooi. Nieuwbouw, maar speels gebouwd en er tussen een molen. Maar dan lopen we al weer tussen de oudere bouw met de nodige boerderijen met rieten daken. In een voortuin staat een groepje vliegenzwammen en langs de viskraam en de Spar verlaten we het dorp weer.

Nu voert de route afwisselend door stukjes bos(plantsoen) en langs akkers met aardappels en maïs. Een bordje geeft aan dat de ijssalon in Garderen ‘IJstijd’ heet en volgens Hans is het een hele goede want daar hebben ze tijdens het voorlopen een ijsje genomen. Ook in het Speulderveld stat het vol met paddenstoelen. Ook hier is de heide nog enigszins paars getint. Er

vliegt een straaljager met veel kabaal over, maar het is er maar één. Genietend van al dat moois, de uitzichten en eerste tekenen van de herfst komen we op de wagenrust aan. Daar genieten we van de koeken en het sapje alvorens we door gaan langs enkele huisjes met luiken in de Gelderlandse kleuren. Bruggetjes leiden ons over sprengen en andere watertjes en zo komen we langs een weitje met schapen en een volière

met witte pauwen. En langs een theehuisje gaan we de mooie tuin door richting huis Staverden. In de bloementuin staat ook een beeld van een witte pauw, die ook terug te vinden in de vorm van een windvaan. Ik maak foto’s van het huis….. maar de mooiste heeft Jacqueline gemaakt dus die vind je hierbij.

Op het terrein is ook een waterradmolen te vinden. We gaan de bossen weer in over planken langs een vreselijk modderig pad. Zeer regelmatig geven de prachtigste paddenstoelen het nodige oponthoud en over landgoed Leuvenum komen we bij de horecarust bij ‘De Zwarte Boer’ in een pandje uit 1855. Daar wil ik gelijk op het terras aan de voorkant plaats nemen, maar dat mag niet. Er zijn binnen plaatsen voor ons gereserveerd. Maar daar zit het al helemaal vol dus met een leuke groep

nemen we in een grote kring plaats op het terras aan de achterzijde. Op het toilet zijn de toiletrollen heel sjiek in een puntje gevouwen en voorzien van een stickertje van de Zwarte Boer. Met het kleine beetje warmte van de terrasverwarming is het goed te doen buiten.

Eerst krijgt iedereen binnen zijn consumptie, dan zijn wij pas aan de beurt. De drukte is kennelijk wat meer dan men gewend is want de bestelling wordt niet al te vriendelijk opgenomen. En dan is het wachten op de koffie, cappuccino……….. en thee. En afrekenen kan alleen voor de hele groep van 16 tegelijk. DE herfstbladeren waaien over ons heen. De laatste consumpties laten lang op zich wachten, maar als ook die op zijn gaan we weer op pad terwijl een legertruck ons passeert. Maar daar is het hier de streek voor met de nodige kazernes in de buurt.

We zijn toch afgekoeld dus met de jacks weer aan gaan we flink door stappen. Een groepje koeien wandelt met ons mee tot de hoek van hun weiland. Het laatste stuk zelfs op een holletje. Vast vreemd zo veel mensen. We gaan weer gevarieerd door de bossen en langs landelijke huizen bijna struikelend over de paddenstoelen en andere herfstvruchten. Wederom over het terrein van kasteel Staverden gaan we weer zuidwaarts. Ik loop kletsend met Jacqueline op en zo komen we ook bij twee jongens die lachend een bord ophouden met: ‘Pas op tegenliggers’.  Als ik een foto wil maken houden ze het bord snel voor hun gezicht. Achter hen is een grote maaier bezig met het afsnijden en vermalen van de mais op een akker.

We nemen nog een stukje hei en komen langs een witte herdershond die ons stiekem gade slaat van tussen de heg. Als ik stop om een foto te maken begint hij toch te blaffen. Niet lang daarna is er nog een tweede wagenrust met minireepjes en een sapje. Op een stuk heide lopen witte koeien te grazen, maar de koe die wil

fotograferen draait stug zijn kop de verkeerde kant op en op den duur lopen de dieren weg uit beeld. Ik spurt maar weer eens achter de groep aan om aan te sluiten en dan duurt het niet lang meer tot we Garderen weer naderen en bet dorpje in gaan. Langs de COOP en verschillende dieren die op de top van flinke boomstammen zijn uitgehouwen: een hert, uil en een zwijn vallen me op. Maar als ik later terug rijdt naar de COOP voor  een boodschap zie ik er nog meer. We gaan langs een oud kerkje met een monument er voor Garderen weer uit. Na de beeldentuin met zandsculpturen komen we weer terug bij Residence  Bilderberg.

Het was een prachtige gevarieerde route, waar ik van heb genoten. Ik bedank Nico van Ee en vang dan de thuisreis aan.

 

Alle foto’s zijn terug te vinden op:

https://photos.app.goo.gl/UkCNu6xGj8NpvAPK2

25 km, 10:00 – 16:25.

MOOI ZWIJNDRECHTTOCHT, 27 september 2017

MOOI ZWIJNDRECHTTOCHT,

SAMEN OP PAD, ZWIJNDRECHT, 27 september 2017

Dit is inmiddels mijn derde tocht vanuit XIEJEZO, waar ik zonder veel verkeersdrukte onderweg om kwart over negen aan kom. Het is nog niet zo druk binnen dus ik kan nog zitten met een flinke bak cappuccino. Henk heeft voor mij een speldje van de NS geregeld die elk jaar uitgedeeld worden in Nijmegen. Klasse! We begeven ons naar buiten waar twee oorkondes worden uitgereikt aan Henk en Peter. Ik haal mijn veiligheidsvestje uit de auto en verbind Casper die een bloedende elleboog heeft. En dan kunnen we tien over tien toch van start.

We gaan direct richting de eerste brug waarmee we de Oude Maas over steken naar Dordrecht. Onder de brug is altijd de rust van de KM Dordrecht – Ridderkerk. Ik ben intussen gezellig aan de praat geraakt met Jacqueline terwijl we de oude dijken van Dordrecht bewandelen. Oude huisjes passeren met op de achtergrond nieuwbouw. Na een uur, dat voorbij gevlogen is, komen we Quirinus tegen die langs het pad staat en na de volgende bocht stuiten we op een tafel die gedekt is met een high tea. Alleen de thee ontbreekt en is vervangen door een sapje. Het ziet er zo mooi uit dat ik het bijna zonde vind er iets af te nemen.

Ik praat ook lekker bij met Rina en af en toe neem ik het oversteken over. Ik heb niet voor niets mijn veiligheidsvestje aan gedaan  We gaan door de nodige parkjes en bereiken de KILTUNNEL waarmee we onder de Dordtse Kil door gaan.  Na de tunnel gaan we verder langs het water en langs de watertoren ’s Gravendeel in. Gigantische schepen varen langs terwijl we ons naar vv ’s Gravendeel begeven voor de horecarust waar we rond half één aan komen. We nemen buiten op het terras plaats en

ik haal binnen een consumptie. Daar zie ik op het bord staan dat er zelfs verse muntthee is! Het zou normaal gesproken niet in me op komen om er om te vragen in een sportkantine, maar in dit geval.

Over dijken vervolgen we de route en die dijken worden op den duur onverhard. We gaan door het hoge gras en af en toe over of door een hekje tussen grazende schapen door met gigantische schepen op de achtergrond. Het laatste stukje is bijna bos waar de roze springbalsemien welig groeit. Maar na een minuut of veertig is het helaas met de dijken gedaan. Langs een oud houten schip en molen gaan we Puttershoek door.

Daarbij treffen we al twee lege winkels aan. Het is nou niet wat je noemt ‘een bloeiend plaatsje’.

Het haventje is wel prachtig en samen met Henk maak ik veel foto’s van alle kanten, met de kerktoren op de achtergrond, en we kijken bij een man die het haventje schildert. En dat ziet er mooi uit. Dan horen we het fluitje van Wim Freriks.

De pont ligt aan de haven en iedereen begeeft zich er al op. Wij trekken dus een sprintje en kunnen nog mee.

Zo’n overvaart duurt altijd veel te kort en al snel zien we Quirinus die ons op wacht aan de overkant. Hoe luidt dat spreekwoord ook al weer? De beste stuurlui…… en dat voor een voormalig schipper. Maar we moeten weer wandelend verder. En dat gaat al snel langs een grote groep inktzwammen in allerlei stadia. Er volgt een dijkje langs de Oude Maas waarbij we weer op de high tea tafel stuiten nu verrijkt met bananen en hartige kaas-vlindertjes. Ik neem nog wat snoepjes mee voor onderweg en geniet vanaf het dijkje wat er allemaal langs vaart. Langs een kunstwerk, een grote blauwe bol, gaan we Zwijndrecht al weer in. Nog altijd over een dijkje! Het dijkje waarover we met de al eerder genoemde KM Dordrecht – Ridderkerk ook terug wandelen en dat haal ik met Joop weer op.

Langs een opvallend kerkje met bruin houten, Zweeds aandoend, bijgebouwtje nemen we nog een tunneltje en zetten dan via de laatste nieuwbouwstraten koers naar Xiejezo.

Alle foto’s staan op:

https://photos.app.goo.gl/FMWyTOrsUTYV4rZe2

25 km, 10:10 – 15:45 uur

GEUZENLOOP, 24 september 2017

GEUZENLOOP,

ZOETERMEER, 24 september 2017

Langzaam begint 25 km een klein ommetje voor ons te worden. Voor vandaag is er echter niets langer is de buurt dus ik besluit er met Peter dan maar op de fiets heen te gaan, 23 kilometer heen….. en weer terug extra. Maar het is heerlijk weer en er staat een klein beetje (tegen) wind. Hoewel weinig wind op de fiets toch extra trappen betekent. Vooral het laatste stuk is mooi  met een lichte nevel boven de weilanden en een stuk met grazende koeien onder de mist met de top van de skihelling van Snowworld er boven. Ik onderdruk de neiging om een foto te maken, want dan moet ik helemaal stoppen om het fototoestel uit mijn fietstas te pakken. Aan de rand van Zoetermeer, waar we de weg op de navigatie op willen zoeken, pak ik toch mijn toestel om het plaatsnaambord vast te leggen.

Als we de start naderen zien we al dat het erg gezellig is, ook met veel groene Sportief Zoetermeer wandelaars,  voor het pand van outdoorsport Herwijnen. Een glunderende Don Braad vertelt trots dat hij deze zaak en Snowworld (voor vijf jaar) als sponsor heeft weten te strikken. Het is altijd leuk om even rond te kijken in een outdoorwinkel, maar rond tien over negen gaan we toch van start.

We volgen de winkelstraat een stukje en slaan af het Wilhelminapark in waar we Rolf treffen die de weg vraagt naar de start. Gewoon tegen de stroom wandelaars in lopen…… We wandelen achter de stroom wandelaars aan over smalle onverharde paadjes en worden enigszins in tempo geremd. Zo snel we echter wat ruimte krijgen spurt Peter lekker door en ik ga achter hem aan. De zon heeft zo veel kracht dat het steeds helderder wordt. Voor we het weten zijn we al op de splitsing naar de eerste rust op 3,8 km die we maar over slaan.

Er is zo goed gepijld dat de routebeschrijving in de zak kan blijven, die gebruiken we alleen om te kijken waar de rusten zijn. We gaan door het Buytenpark met een parkachtig deel dat volgens mij is overgebleven van de Floriade. Prachtig om door te wandelen. De eerste bomen zijn al in herfstkleur, de kastanjes zijn zelfs al bijna kaal. We wandelen op de grens van oud en nieuw met nieuwbouwwijken aan de ene en boerderijen aan de andere kant, en zo komen we op het punt waar we vanmorgen vroeg met de fiets gestopt zijn om de route te zoeken. Van het nemen van de foto met de fantastische mist is geen sprake meer, de zon heeft er voor gezorgd dat het nu helder is. We volgen een watertje langs hooibalen, en een in het gras gemaaid doolhof. En na een stukje bebouwd Zoetermeer, waar we ons vergapen aan veel mooie woningen, komen we aan  bij de Zoetermeerse Plas. Daar zien we ook waar het trommelen dat we al enige tijd horen vandaan komt. Op het water vaart namelijk een boot met roeiers met een leider met een trommel. Verderop ravot een groepje van vijf honden in en om het water en we komen bij  rust twee bij de Happy Moose. Rusten willen we ook op 9,5 km nog niet, maar de ‘snelle wandelkoffie’ klinkt niet verkeerd. Hoewel, we hebben het inmiddels zo warm dat de gekoelde AA nog meer lonkt. En die neem je nog gemakkelijker mee.

Na de splitsing met de 12,5 volgen we weer de Zoetermeerse Plas waar volop aan de waterkant wordt gevist. Bij een bankje besluiten we onze broekspijpen af te ritsen. Als we een stukje om de plas heen gaan, en de laatste afslag naar Zoetermeer zijn gepasseerd, denk ik dat we om de plas heen gaan. Maar iets verder kunnen we na een kleinere plas toch rechts af slaan richting Zoetermeer terug. Daarbij gaan we door een nieuw recreatieterrein. In plaats van de smalle gravelpaden volgen we de bredere fietspaden waarbij een aantal andere wandelaars ons ergens terug roepen een pad in.  Maar dat gebeurt maar één keer vandaag. In het terrein staan hoge palen, die we ervan verdenken voor roofvogels te zijn neergezet als uitkijkpost. Inderdaad zien we er later wel een torenvalkje op zitten.

Uiteindelijk wandelen we weer richting de bebouwing van Zoetermeer met een opvallend groot, maar speels vormgegeven appartementengebouw prominent vooraan. Wij houden links aan tot we uit komen bij kinderboerderij De Weidemolen waar we op 15,9 km toch gaan rusten met koffie en boterkoek. De SOPper uit Leiden (namen onthouden blijft moeilijk) komt gezellig bij ons zitten. En op het zitje naast ons heeft de boerderijpoes gezellig plaats genomen op tafel. Pas veel later vertelt iemand ons dat hij aast op de kuipjes koffiemelk die hij met veel overgave tot het laatste druppeltje leeg likt.

De route laat ons nu meer genieten van de bebouwing, wat ook niet onaangenaam is. We komen zelfs langs de Jumbo waar Peter de deur aanwijst waar hij moet lossen. Langs watertjes met zwanen, ganzen, eenden en meeuwen doorkruisen we Zoetermeer Richting een groot kunstwerk. Dan slaan we af, weer langs de buitenrand, en langs oudere huizen komen we weer in de polder en door een schapenweide waar de genoemde dieren zich overigens niet laten zien. Uiteindelijk komen we in het oude centrum van Zoetermeer terug met de kolossale kerk en winkelstraat waar we, na kramen voor de Geuzentocht als hardloop-, mountainbike-, zwem- en fietsroute, terug komen bij buitensport Herwijnen en een nog altijd enthousiaste Don Braad. We nemen de medaille in ontvangst na een schitterende tocht die voor ons gevoel zijn we veel te snel voorbij is.

We maken nogmaals gebruik van het toilet achter in de winkel alvorens we weer op de fiets stappen

richting Teylingen. Lekker voor de wind denken we, maar dat valt meestal tegen, zoals ook nu, met toch weer een beetje wind tegen.

Alle foto’s zijn te zien op:

https://photos.app.goo.gl/s84WZC1nrVWieU292

25 km, 9:10 – 13:55 uur

MARKET GARDEN TOCHT, 20 september 2017

 MARKET GARDENTOCHT,

SAMEN OP PAD OOSTERBEEK, 20 september 2017

Na een recente wijziging van startgelegenheid starten we nu vanuit Grand Café Oosterbeek op de markt in Oosterbeek. Een leuke gelegenheid midden in het centrum. Parkeren kan niet direct naast het gebouw, maar dat lukt me een kleine 100 meter verder in een straatje. Hoewel er ook wandelaars zijn die wel in de blauwe zone parkeren en daar vandaag nog goed mee weg komen.

Nog maar net gestart zien we al een eerste monument voor een huis met de naam ‘Beuken hove’ waar kransen voor liggen met poppies. (klaprozen) Dat heeft natuurlijk te maken met de herdenking afgelopen weekend van de gebeurtenissen aan het einde van WOII toen er hier bitter is gevochten. En zo is er vandaag veel te zien, zeker op het terrein van Airborne museum Hartenstein waar we over het terrein gaan. Hier staan ook nog enkele stukken geschut te vinden zijn. Vooral Rob, die er vandaag ook weer een dagje bij is, leeft zich helemaal uit met het maken van foto’s! We verlaten het terrein aan de achterzijde over natuurgebied de Hemelse Berg. Bekend terrein, want ik heb al vaker gelopen in deze omgeving.

Helaas is het miezerig terwijl de voorspellingen droog aangaven. Ik hoop dat het beperkt blijft want ik heb mijn regenspullen in de auto achter gelaten. Zo wandelen we langs het Oude Nederlands Hervormde kerkje waar zwaar gevochten is. De kogelgaten zijn nog terug te vinden in de muur. Via schitterende paden zetten we dan koers naar de Wersterbouwing waar we middels een flinke trap aan komen. Ook hier zijn de vele monumentjes voorzien van de nodige bloemen en kransen. Dit is ook bekend van de Airbornetocht. We vervolgen het pad langs de rand van het plateau waarbij we mooi uit kunnen kijken over de rivier.

Ook Wil is er vandaag bij op haar allereerste SOP-tocht. In de bossen begint het al herfst te worden met bessen, kastanjes, eikels en diverse soorten paddenstoelen. Er zijn een aantal obstakels op hert pad gelegd en op landgoed Duno is een leuk bruggetje te zien. We mogen er niet overheen lopen, dus het zal wel een follie zijn. Maar daarom niet minder mooi. Terwijl het langzaam droog wordt volgt Doorwerth en we komen op de eerste wagenrust waar ik me even achter een transformatorhuisjer kan verschuilen. Door weer mooie bossen, op een of andere manier geniet ik er vandaag heerlijk van, naderen we Wolfheze waar we nu eens niet DOOR het lage poortje gaan, maar rechtstreeks langs het station en monument met kransen nummer…… (ben even de tel kwijt) naar de rust bij het psychiatrisch ziekenhuis.

En daar krijg je ineens trek als je de prijzen leest: koffie 60 cent, cappuccino 80 en een broodje kroket voor 1,40.  Daar bestellen Rob en ik er dus maar van! Afrekenen gaat bij de kassa en dan is het afwachten in der rij tot de bestelling komt……. Kortom, we rusten er 45 minuten en ons broodje komt pas na 35 minuten wachten als iedereen aanstalten maakt om door te gaan. Maar het smaakt!

Onder het nieuwe spoortunneltje door verlaten we Wolfheze weer richting heet monument in de vorm van een zweefvliegtuig. Plat, maar zo knap in perspectief dat het

driedimensionaal lijkt. Hier zijn destijds veel zweefvliegtuigen met materiaal geland voor de manschappen voor operatie Market Garden. We duiken de bossen weer in, de

heide is nog altijd paars van kleur,  richting een Mariabeeld waar wederom een wagenrust is met een candybar.  Af en toe moeten we de uiterste randen van de paden zoeken omdat middenop plassen en blubber ligt.

Als toetje komen we nog op de Militaire Erebegraafplaats die nu helemaal vol ligt met bloemen en kransen. Er is er zelfs een met een Duits lint bij Rob weer te vertellen dat dat sinds 2014 mogelijk is. Op deze begraafplaats liggen honderden Engelse, Amerikaans en Poolse militairen begraven die voor onze vrijheid hebben gevochten. Heel indrukwekkend om al die stenen te zien.  En dan is het niet ver meer lopen naar de finish. Ik pik gelijk mijn auto op om wat spullen uit te wisselen en dan kijk ik nog even binnen rond omdat Bob van Rijn aanwezig is om iets te vertellen over zijn missionariswerk.

Maar ik ga met Rob nog even buiten zitten om met een drankje na te genieten in het zonnetje dat nog best kracht heeft.

Alle foto’s zijn te zien op:

https://photos.app.goo.gl/eKoGXrgurvL8KLaT2

25 km, 10:05 – 15:30 uur

MAASDORPENTOCHT, 13 september 2017

MAASDORPENTOCHT,

SAMEN OP PAD, RAVENSTEIN, 13 september 2017

Al om half acht ga ik de deur uit omdat ik geen idee heb wat ik voor drukte onderweg tegen zal komen. En over tienen is te laat om nog te kunnen starten. Onderweg vallen er slagregens op de auto en een grote tak van een populier waait vlak voor me op de weg. Waar ga ik aan begonnen? ….. en toch waren de voorspellingen in Ravenstein winderig, maar droog weer.

Bij aankomst even over negenen kan ik niet parkeren voor de deur, maar wel heeeel dichtbij. Langs een watertje met ganzen en zwanen, en met zicht op een molen achter de bebouwing, loop ik naar Vidi Reo  Dat belooft al veel goeds. Het plaatsje is veel mooier dan ik had verwacht. Voor vertrek houden we een  minuut stilte voor Frits Spanjers die deze tocht georganiseerd zou hebben.

Waar kun je op zo’n winderige dag als vandaag beter wandelen dan op een dijk langs een rivier als de (oude) Maas? Dat gaan we vandaag 55 man sterk dan ook doen vanuit dit vestingstadje. En al is het droog, alle regenjassen en parapluus gaan toch mee!

Langs de dijk staan leuke (dijk)huisjes en we gaan Neerloon door. In de uiterwaard ligt een omgewaaide boom, maar dat is niet van vannacht. Langs een monument voor een voormalig vliegveld gaan we de Oude Maas over richting natuurgebied de Keent met stoere grazers onder de prachtige wolkenluchten. Gelukkig komen de dieren niet op de weg waar wij lopen, we mogen slechts over hun uitwerpselen stappen.

Op de wagenrust krijgen we koffie met grote koeken….. er is zelfs voor een aantal een tweede bakje, en een dropje voor onderweg. We gaan het plaatsje Keent door en daarna de Maas weer over richting Overlangel. Het ene kleine dorpje met grote kerk volgt op het andere. En van veel plaatsjes heb ik nog nooit gehoord. Zeker in Overlangel staat een mooie kerk met een opengewerkte toren en gouden schip op de spits.

De huizen hebben riante tuinen, het is hier duidelijk geen Randstad! Op de rust in Herpen

kunnen we buiten zitten. Henk haalt koffie voor ons, en als de uitbater langs komt om

broodjes kroket en frikandel te verkopen heeft hij van alle kanten gretig aftrek.

Via Huisseling komen we in Deursen-Dennenburg waar Ben van Deursen uiteraard even op de foto gaat met het plaatsnaambord. En onder de kerktoren is de tweede wagenrust met een frisje, en ik neem er weer een dropje bij waarop ik al sabbelend de route vervolg.

In Demen komen we langs een leuk karnhuisje en gaan terug naar de dijk langs de Maas. Op een bord wordt een kunstwerk aangekondigd dat volgens ons gewoon een restant van een bunker is. En na het spoor en  zicht op de molen stappen we Ravenstein al weer lekker uitgewaaid binnen.

Daar wandelen we door het centrum dat er echt uitziet als andere kleine stadjes aan deze kant van het land zoals Thorn.

En terwijl de kastanjes onder onze voeten knapperen bereiken we Vidi-Reo weer. Het is pas net half vier geweest, maar na een toiletbezoek en bedankje aan de heer die de tocht weer opgepakt heeft, ga ik toch snel naar huis in 1 uur ¾ uur. Gelukkig valt de avondspits, evenals die vanmorgen, best mee.

Alle foto’s zijn te bekijken op:

https://photos.app.goo.gl/f3rOKL6jo0IVTBxq1

25 km, 10:00 – 15:30 uur.

80 VAN DE LANGSTRAAT, 9 op 10 september 2017

80 VAN DE LANGSTRAAT,

WAALWIJK, 9 op 10 september 2017

Als ik Waalwijk binnen rijd zie ik al snel de inschrijfplek. Parkeren is een iets ander verhaal, maar dat lukt redelijk vlakbij net buiten de parkeerzone. Nadat ik heb ingeschreven, ik heb al erg veel bekenden gezien, lever ik mijn tas in. Die mag maar vijf kilo wegen dus het is even spannend, maar hij weegt precies vijf kilo. Ik loop naar het Raadhuisplein en neem daar nog een patatje. Ondertussen lopen Chris en Jack langs om hun tassen in te leveren en Jaqueline spreekt me aan. Ik heb haar leren kennen rondom mijn eigen SOP-tocht afgelopen woensdag. Ze is alleen op haar eerste KM, maar als ze met ons op wil lopen…. Dat neemt ze dankbaar aan. We drinken nog wat, ook alvast op Chris zijn 100 ste KM (Jack zijn 21^ste) en sluiten even voor achten aan de zijkant van het wachtende legioen aan.

Klokslag acht uur zet het peloton zich hééééél langzaam in beweging. Tien over acht gaan we de startstreep over en een honderd meter verder komt er wat meer ruimte en kunnen we langzaam ons ritme op nemen. Hoewel het nog vele kilometers gaat duren voor we echt in ons tempo voort kunnen als iedereen wat verspreid gaat lopen. We gaan de eerste maal langs de watertoren terwijl het langzaam donker wordt. Pieter hebben we nog niet gezien, maar het is dan ook druk met zo’n 2700 deelnemers.

We gaan Kaatsheuvel in waar op 3,8 km al de eerste ‘doorlooppost’ is met water en een appeltje. Hoewel appels niet altijd goed vallen bij me neem ik toch een half appeltje mee. En ja hoor, het eerste stuk heb ik wat last van darmkrampen. Maar dat gaat vanzelf ook weer over. Het is gezellig langs de route met muziek uit boxen of life! En allerhande verlichting zoals met vuurkorven. En Overal staan toeschouwers. Het zal me benieuwen wanneer het saai gaat worden. (Iemand zei dat er tussen 2 en 7 niets te beleven is.)

We zijn ondertussen Waalwijk weer ingegaan langs de vuurtoren en fabrieksgebouwen die herinneren aan het ‘schoenenverleden’ van deze streek. We krijgen een mueslireep en slaan voor het Raadhuis af om aan de grote ronde te beginnen. Ik mijmer dat ik de gevulde koek eigenlijk best mis. In 2011 was die van de warme bakker, in 2013 was het er een uit een verpakking, en in 2017 is hij dus duidelijk afwezig.

We passeren regelmatig, elke 3, 4 of maximaal 5 km wel een post. Zo ook in Drunen waar we door een zojuist geopende sporthal mogen lopen, nou ja, het randje dan, waar een koor gezellig zingt. Weer buiten krijgen we water met een stroopwafel. Fout lopen is er gelukkig niet bij, want we volgen gewoon het grote peloton en anders zijn er altijd nog de duidelijke pijlen die zo te zien zijn gesponsord door de Efteling. In Vlijmen is de eerste hoofdrust in een sporthal die Pieter net verlaat. Maar hij vind het niet erg om nogmaals te rusten om verder met ons op te lopen.  We nemen gelijk de tassen mee als ik me met een beker soep en eierkoek in de hal installeer. Gelukkig treedt de slaap nog niet echt bij mij in. Ik heb mijn schoenen even uit gedaan om mijn voeten te laten rusten en heb gebruik gemaakt van de echte toiletten die overigens op alle posten aanwezig zijn. Zelfs op de doorloopposten! Zoals iemand al zei: als er één KM is voor beginners, dan is het deze wel!

Via Haarsteeg en Elshout passeren we weer doorloopposten, dit maal met een halve banaan en liga. En we gaan langs de creatieve uitspattingen van de bewoners, dit jaar met het thema klederdracht of zo. Zo komen we weer in een andere hoek van Waalwijk op de tweede Hoofdpost waar ik geniet van een broodje kaas en een bak koffie. Lekker om wakker te blijven. Het is druk en best zoeken naar een stoel, maar Jacqueline en ik vinden er toch twee. Chris, Pieter en Jack gaan verderop zitten waar meer plaats is en ik zeg tegen Jacqueline dat we er maar bij moeten gaan zitten. Ze voelt zich echter niet zo lekker en vreselijk warm en blijft met haar hoofd op tafel zitten. Iemand van de EHBO neemt haar even mee naar achteren zodat ze in alle rust kan liggen en afkoelen onder het genot van een beker bouillon. Gelukkig is ze na deze goede zorgen weer fit genoeg om met ons verder te gaan.

Nu gaan we op naar de post met de appelflap. Ik mag een halve….. of een hele nemen. Nou, dan weet ik het wel, om na een paar hapjes tot de conclusie te  komen dat het wellicht geen goed idee is om weer veel appel te eten. Ik knabbel het randje er af en doe de rest in een prullenbak bij de nodige andere appelflappen. Dat maakt mijn schuldgevoel iets minder: Ik ben niet de enige. Op de doorlooppost in Sprang Capelle worden glace koeken aangeboden, maar daar bedank ik voor. Ik neem een van mijn eigen boterhammen terwijl we in de tent plaats nemen op aanraden van de organisatie. Alleen is het aantal stoelen daar wel heel erg beperkt. Na even wachten kan ik een stoel van een andere tafel aanschuiven waarna Frans en Anita vragen waarom ik niet bij hen aan tafel wil zitten. Had ik hen toch nog helemaal niet gezien!

Gezellig kletsend, dan met de een, dan met de ander van ons groepje, vorderen de kilometers gestaag en komen we tegen de ochtend op de hoofdpost in Waspik. Ook hier nemen we een uitgebreide rust. Vooral omdat Chris zegt dat Jacqueline goed moet rusten zo op haar eerste KM. Ik ga ff liggen met mijn ogen dicht om de vermoeidheid uit mijn lijf weg te laten vloeien, Jacqueline legt haar benen omhoog tegen de muur. Aan de aangeboden sneetjes krentenbrood moet ik nog even niet denken.  Wel verwissel ik mijn sokken.

Als we door gaan is het inmiddels wel licht, maar nog altijd niet saai geworden.  En het is inmiddels al tussen 2 en 7 geweest. Of was het de 2 en 7 ’s middags? Het wordt wel rustiger langs het parkoers en er komen wat langere stukken. Chris zei het al: “het heet niet voor niets de 80 van de LANGstraat!” Dus het is alleen maar lekker als Fons een stuk, gezellig kakelend als we van hem gewend zijn, bij ons aansluit.  We zijn de 50 km gepasseerd en ik kan volop foto’s gaan schieten. In ’s Gravenmoer kunnen we genieten van ice-tea en granenkoeken en in Dongen een gezonde snack in de vorm van tomaatjes en komkommer. En aan de andere kant van Dongen zegt Jacqueline op de doorlooppost: ‘daar zijn je gevulde koeken.’ En inderdaad, die gaan er in als koek!

We passeren het 60-km bord en de nodige maisvelden op weg naar het dorpje Vaart dat zijn naam eer aan doet in de vorm van een watertje midden in het dorp. Inmiddels heeft ook Eugenie zich bij ons aangesloten terwijl we de scanmat over lopen naar de Hoofdpost bij sporthal ‘De Gaasjes’. Daar krijgen we een worstenbroodje en als we gezellig zitten neemt een man van de EHBO ook plaats voor een gezellig praatje. Jacqueline is bij de verzorging om haar blaren door te laten prikken. Ook hier haalt Chris zijn fles Schrobbeler tevoorschijn die ter ere van zijn 100-ste KM mee is. Hij grapt: ‘Vandaag heb ik heel veel vrienden, anders loop ik altijd alleen.’ Doelend op de alcoholische versnapering.

Nog vijftien kilometer te gaan waarop ik me afvraag of ze hier het elastiek hebben uitgevonden. Maar we zetten de kiezen op elkaar. Opgeven is niet echt mijn ding, maar nu zeker geen optie! En zo denkt Jacqueline er inmiddels ook over. Zelfs niet als nieuw opgelopen blaren open springen! AU!!! Maar ze besluit haar schoenen tot de finish niet meer uit te doen. We doden de tijd met het bekijken van de omgeving met paddenstoelen en grazend vee en ik doe elke doorlooppost de dixie’s aan. De gezonde snacks in Sprang-Capelle laat ik links liggen (of eigenlijk rechts) en ik moet een beetje lachen als ik Peter een foto van het plaatsnaambord stuur: Bijna thuis. Alleen ligt zijn Capelle aan de IJssel.

In Kaatsheuvel is een doorlooppost bevoorraad door de Spar. Ik ga er niet voor de suikerwafel, maar voor de zoute stengels en een bekertje water met een smaakje van het huismerk. Alleen is dat smaakje ver te zoeken. Je kunt er ook flesje van mee nemen, maar ik hou het wel bij het water uit mijn eigen fles. Kennelijk vindt menig wandelaar het ook niet zo bijzonder want overal langs de weg zijn flesjes te vinden waar een enkele slok uit is genomen. Bij het bord van 70 km wachten we, zoals op elke post overigens, tot we allemaal weer samen zijn voor een groepsfoto.

Het bordje ‘Dit wandelfeestje is nog maar 10 kilometer lang….de finish komt in zicht’ lees ik met gemengde gevoelens. Nu thuis op de bank had het voor mijn gevoel langer mogen duren, maar ter plaatse….. de finish mag komen! Af en toe passeren we life bandjes en eigenlijk vinden we het niet eens zo erg als er geen boxen zijn die het geheel opluisteren. Even rust op zijn tijd is ook fijn. In Kaatsheuvel mogen we alvast over de rode loper en via Sprang Capelle gaan we met zicht op een molen en kolossale kerk Waalwijk weer in langs de watertoren. Vlak voor de finish wachten we op elkaar en dan komt ook de vriend van Jacqueline er aan. (Hij komt haar ophalen) Zo gaan we met zijn zessen middels de BLAUWE loper over de finish.

En dan is ook deze KM weer gelopen. Jacqueline heeft het zwaar gehad, maar gehaald. En verder: Soms heb je zo’n TOP KM die in sfeer ver boven alle andere uit steekt. (Zoals die keer Winterswijk-Arnhem toen ik met Ilonka, Koos, Jannie, Appie en Albert op liep.) Nou, dit was er zeker weer één! Dank je wel dus Chris, Pieter, Jack, Jacqueline, Eugenie en Fons.

Alle foto’s zijn te vinden op:

https://photos.app.goo.gl/UJZZLcqaRVhlKg3u2

80,9 km, 20:10 – 13:51 uur.

 

 

TERUG NAAR OEGSTGEEST, 6 september 2017

TERUG NAAR OEGSTGEEST

SAMEN OP PAD, SASSENHEIM, 6 september 2017

 Als ik ’s morgens om zeven uur de auto voor de wagenrust parkeer miezert het nog. En dat parkeren gaat niet zo voor spoedig omdat de plek waar ik hem wilde plaatsen nog vol staat met auto’s van de bewoners. Dan maar iets verder. Ik wandel terug en plaats pijlen tussen de start en het station. Dan ga ik met auto nummer twee, ik heb een koffertje met benodigdheden en een tas vol wandelboekplaatjes, naar  van der Valk Sassenheim-Leiden, waar ik me als eerste installeer met een cappuccino. Dan duurt het niet lang voor de eerste wandelaars binnen stappen en op de gezellige zitjes plaats nemen. En Wilma en Ans nemen spontaan plaats om te helpen bij de inschrijving. Waarvoor mijn dank. 

Tegen tien uur gaan we op pad nadat ik iets heb toegelicht en Diny en Joost hun oorkondes heb uitgereikt voor 72 cq 192 deelnames. We lopen even aan langs de Rijksstraatweg tot we onder de A44 door kunnen, de rust in richting Warmond langs de alpaca’s en jeugdgevangenis Teylingereind. (Ja, Sassenheim heeft het, naast twee casino’s, Akzo-Nobel, een park midden in het dorp, een van der Valk…..) 😉

Maar nu zetten we koers naar Warmond tussen de loslopende kippen door en door een weiland, om we bij het voormalige seminarie Mariengaerde uit te komen. De ruïnekerk, het huisje met de schattige luikjes en landgoed Oostergeest met het ooievaarsnest en de lakenvelder koeien volgen. Na het oorlogsmonument gaan we Warmond door met zijn vele leuke pandjes waaronder het oude kleuterschooltje. Kortom: ontzettend veel te zien.

Halverwege Warmond komen we voor de eerste maal bij de wagenrust. Daarna gaat iedereen door terwijl ik de auto om zet en via een verkorte route aan wil sluiten.

Echter…. Ik zie de hele groep links af slaan waar nu recht door gelopen moet worden. Vanuit de auto zet ik dat weer recht, maar dan kan ik gemakkelijk alsnog achter aan sluiten. En dat is maar goed ook, want er is, ondanks de GPS route, wat verwarring over het vervolg. Ik ga dus weer voorop.

Zo zetten we via smalle paden koers naar de Klinkenbergerplas. Hier staat een lekker verkoelend windje. We buigen af een luxe villawijk door richting de Leidse Vaart, of Haarlemmer Trekvaart, die van de ene naar de andere stad voert. Ooit liepen hier de paarden met de trekschuit achter zich aan, nu stappen wij voort langs Scheepstimmerwerf Klaas Hennepoel, een oud hand-trekpontje en een moderne haven vol jachten in diverse maten.

We slaan af de Kwaaklaan op, en dat levert vreemde geluiden op vanuit het wandellegioen, 50 personen vandaag, en vervolgen over landgoed Oud Poelgeest met het monumentale huis, nu conferentieoord. We maken een rondje over het landgoed en na een smal bruggetje, mooi punt om diverse foto’s te maken, vervolgen we de route de Leidse Hout in. We gaan langs het beeld van geneesheer Boerhaave richting het oude poortgebouw van het voormalige academisch ziekenhuis en na het station, en een klein stukje langs de Morssingel betreden we het oude Leiden. En hoe kan dat beter dan door de oude Morspoort. Nu gaat het snel met de bezienswaardigheden: stadsmolen ‘De Put’, de plek waar Rembrandt van Rijn werd geboren, de Kwekerijschool voor de zeevaart, het Pieter Loridanshofje, de Doelenpoort, het Gerecht en de Pieterskerk……. En dan bereiken we via het  St. Pieters- of Van der Spekhofje het stadhuis om bij de Koornbrug halt te houden.

Hier kan iedereen een stekje zoeken voor de horecarust. Keuze genoeg! Vooral het terras achter het stadhuis en bij de Waag zijn in trek. Het is dan ook heerlijk weer om buiten te rusten. Om één uur zwermt iedereen uit, om om half twee weer terug te zijn. Dat is tenminste de planning…..

Het is even wachten op de laatsten, maar om tien over half twee kunnen we weer op pad langs de Burcht en de stad uit terug naar Oegstgeest.

Daar vinden we nog een fraai stukje natuur dat begrazen wordt door schapen, geiten en koeien. En de ganzen, midden op het pad, hebben nog niet eens zin om voor ons opzij te gaan.

We gaan onder het spoor door en stappen Warmond al weer binnen om bij wagenrust twee aan te komen.

Nog lekker op tempo wandelen we langs het huisje van Jan Steen en het pleintje met de oude school, het raadhuis en de pomp. Aan het einde van de weg gaan we de ophaalbrug over en komen op landgoed ‘Huis te Warmont’ waar we een rondje lopen door de prachtige tuin. De smalle paadjes halen het tempo er echter uit en als we weer verzameld hebben stevenen we enigszins op tempo af op de Wasbeeklaan waar de treinreizigers af slaan (halen die voor vieren de trein nog) en wij door lopen naar van der Valk waar we nog even wat drinken op de fantastische wandeldag.

Wat mij betreft een geslaagde dag waarop alles mee zat en we, in tegenstelling tot mijn andere tocht, netjes voor vieren terug waren.

Alle foto’s zijn te bekijken op:

https://photos.app.goo.gl/UmDIEhWsijWnGotJ2

23,8 km, 10:00 – 16:00 uur.

KENNEDYMARS VIJFHUIZEN, 2 op 3 september 2017

KENNEDYMARS,

VIJFHUIZEN, 2 op 3 september 2017

Rob en ik waren van plan deze KM samen te lopen, maar helaas kan hij niet door een blessure. Ik twijfel of ik wel alleen zal gaan lopen, of toch gezellig thuis zal blijven bij Peter en Jaimy. Ik herinner me vooral het puzzelen in donker Spaarnwoude. Maar ach, ik heb nu eenmaal ingeschreven en er gaan nog meer bekenden. Dus zet Peter mij zaterdagavond af in Vijfhuizen waar we gezellig bij kletsen met Chris en Pieter.

Na de toespraak en huldiging van een 50-KM-er ga ik onder de erehaag door op pad. Via enkele straten verlaten we Vijfhuizen en al snel raak ik aan de praat met Harry. Hij heeft last van zijn keel en is verkouden, maar toch gekomen in de hoop dat het goed gaat. Samen komen we op het bekende punt aan, de oversteek bij een viaduct onder het Rottepolderplein/ Driemerenweg. Sommige punten, en dat worden er in de loop der jaren steeds meer, staan op het netvlies gebrand. Dan slaan we af over de lange weg langs de Polderbaan waar vanaf de vliegtuigen opstijgen en in de verte bescheiden vuurwerk in Hoofddorp waar te nemen is. Na een sanitaire stop haak ik aan bij de jubilaris (50 KM’s) en loop daar een flink stuk mee op over het volgende lange deel, langs de Liniedijk. Al gezellig kletsend schieten de km’s onder onze voeten door terwijl ik merk dat ik mijn wandelmaatje iets voortrek in tempo. Na de hoge fietsbrug over de Driemerenweg gaan we al snel de bebouwde kom van Vijfhuizen weer in waar mijn wandelmaat zegt dat hij in zijn eigen tempo de tocht gaat vervolgen.

RUST bij de start, 12,8 km, 00:12 (12:00)

Ik neem koffie en stop een banaan en speculaasrondo in mijn broekzakken voor onderweg. Dit maal wordt Vijfhuizen aan de andere kant verlaten, de Ringvaart van de Haarlemmer meer op. Al snel kruisen we de vaart en zetten koers richting Haarlem. Maar we raken slechts de rand en gaan verder langs de Ringvaart in Noordelijke richting, later langs woonboten en huizen tot de A200 die we volgen richting restaurant de Soete Inval. Ik nuttig mijn banaan en loop al even met de schil in mijn hand als me te binnen schiet dat ik nog plastic zakjes in mijn tas heb zitten. Zo kan hij terug in mijn broekzak. En dankzij de Whats-app heb ik ook gezellig contact met Peter. Eigenlijk had hij wel mee willen lopen, maar dat durft hij met zijn vertrek aanstaande maandagochtend 4 uur! naar Zwitserland niet aan. Hij heeft daar zin eigen uitdaging: beklimming van de Gran Paradiso en Mont Blanc.

Veel van dit stuk ken ik ook van andere tochten, maar dan wel bij daglicht! Ik loop al een stuk met Chris en Pieter op langs het kerkje van Spaarnwoude en ga ook gezellig bij ze op de rust zitten. Voorzichtig peil ik of ze er wat voor voelen om samen op te lopen op het volgende stuk omdat je zo goed op de route moet letten in Spaarnwoude.

LAGEDIJK SPAARNDAM, 23,4 km 02:08 (12:23)

Ik neem vast een eerste krentenbolletje uit mijn tas, een flesje extran en een bodempje schrobbelaer. Daarna wandel ik samen met Chris en Pieter Spaarndam door langs leuke huisjes en het beeldje van Hans Brinkers met zijn vinger in de dijk, een andere dame sluit ook bij ons aan. De route voert ons recreatiegebied Spaarnwoude in waar het weer enorm goed op de route letten is. De breeklichtjes geven maar weinig licht en zijn soms enkele meters verder op het pad in de grond gestoken of om een paaltje of brugleuning gehangen en het kan zo donker zijn dat zijpaden nauwelijks opvallen. Maar gevieren puzzelend gaat het prima. (y) Het opwindbare zaklampje dat Peter voor me mee heeft genomen komt geregeld goed van pas. Het is alleen even wennen hoe zo iets werkt.

Middels de hoge brug over de N202 komen we op het pontplein en bij de container waarin broodjes bal voor ons worden klaar gemaakt.

PONTJE VAN BUITENHUIS, 30,5 km, 03:34 (3:20)

Hier staan ook de tassen, maar daar heb ik nu nog niets uit nodig.

We rusten er kort tot de mededeling komt dat de pont er is. We gaan naar buiten, maar moeten toch nog even wachten, wat ik buiten op een picknickbank doe. Maar al met al, inclusief de overvaart, hebben we zo lang stil gezeten en gestaan dat we afgekoeld zijn. Dat betekent lekker doorstappen dus het volgende stuk, en dat doe ik nog altijd grotendeels gezellig met Chris en Pieter. En zoon Timothy zoekt vanachter zijn computer ook contact met me op via de app.

De route voert anders dan in andere jaren, dit is ivm wegwerkzaamheden, eerst een stuk langs het Noordzeekanaal. Daarna volgt een stuk onder bomen door waar het best donker is en de weg niet helemaal vlak. Maar we komen heelhuids aan de andere kant om koers te zetten naar de meubelboulevard van Beverwijk. Na een verkeerslicht zijn de pijlen even niet te vinden, maar ik ga op de automatische piloot richting het fietspad onder de A22 door, schoorvoetend door twee andere wandelaars gevolgd. Natuurlijk gaat het goed 😉 en kom ik op de

CARAGADOORSTRAAT, 41,1 KM, 6:04 (5:30)

Daar wordt druk gebakken aan de pannenkoeken waar ik er ook een van naar binnen smikkel. Hier staat voor de laatste maal de tas dus ik stop er mijn veiligheidsvestje in en neem wat ik nodig heb er uit. De tas halen die achterin staat valt nog niet mee….. en als je klaar bent weer terug zetten ook niet. Een dame staat verongelijkt met de tas in haar handen te kijken hoe ze dat zal gaan doen. Ik pak de tas aan en zeg, hem boven mijn hoofd houdend, tegen de mensen naast me: “Doorgeven naar achteren…..” Waarna een dame van de, als vanouds perfecte, verzorging zegt: “nummer 106 en 107 graag naar voren doorgeven.” 😉

Met een flesje extran ga ik verder met Chris en Pieter terwijl we verhalen ophalen van vorig jaar, toen het zo hard regende nabij de sluizen. Maar nu zien we een prachtige zonsopkomst. Helaas moeten we wel door lopen naar de tweede overgang en tegen de tijd dat we het rondje hebben gedaan gaat de eerste weer open.

Met zicht op forteiland, Chris vraagt zich vertwijfeld af waar we mis zijn gegaan nu er Newcastle op de borden staat, slaan we af de haven van IJmuiden rond. Ik vind dit niet het aantrekkelijkste deel van de route, maar we moeten er nu eenmaal doorheen voor we via een klein stukje duin aankomen bij:

DE IJMUIDERSLAG, 50,7 km, 08:07 (7:46)

Hier staat de tomatensoep op ons te wachten. En ook hier neem ik een bodempje Schrobbelaer. Na de rust zetten we koers naar het zonovergoten strand om een flinke tocht van ruim 5 km te maken naar ‘Het Eindpunt’. Ik wacht regelmatig even op de heren, want zeker voor Pieter is dit niet ‘zijn terrein’.

HET EINDPUNT, 56 KM, 09:38

Bij het eindpunt lassen we een extra rust in naast het tafeltje waar de twee Jantjes zitten. (Jan Lijkendijk en Jan Terpstra.) Laatstgenoemde bewondert net als wij de grote plant op het tafeltje die ik opzij heb gezet om een foto van Chris en Pieter te maken Hij zegt dan dat er eigenlijk twee op ons tafeltje horen te staan. Ik vind weer van niet, maar wel dat die van hem veel mooier is dan die van ons, ze zijn identiek, dus we ruilen onze planten om. Hoe verder de tocht vordert hoe gekker! En hij maakt een foto voor ons met zijn drieën.

De route voert ons nu het duin verder door over het Duinpieperpad waar het in het zonnetje genieten is! Toch is het niet echt warm, dus de lange broek blijft de lange broek. Bernadette en wandelmaatje Peter sluiten ook gezellig een stuk aan. Na veel verhalen van Chris ga ik nu door met Pieter over zijn paarden, en als er een oldtimer langs komt over zijn Amerikaanse slee, nog in originele staat….. Zo bereiken we de volgende post: met een ontbijt-setting.

DE DUINRAND, 64,8 KM, maar dan wel om 11:19 uur! (10:45)

Voor ons is het dus meer brunch. Gekookte eitjes en vifit ‘goede morgen’, fruit, tuc, mars, nuts en twix. Zelfs bifiworstjes zijn er!

Ik ga even snel naar het toilet bij het restaurant, maar als ik buiten kom zijn de heren in geen velden of wegen te zien. Sterker nog, die zitten nog altijd gezellig aan het ontbijt. Ik ga er ook nog maar ff bij zitten onder het genot van een bodempje schrobbelaer.

Het nu komende stuk tot de finish vind ik het mooiste dat er is. We gaan het Noordoosterkanaal volgen van waaraf je mooi zicht hebt over de lager gelegen waterbedding. Alleen zijn er dit jaar erg weinig herten te zien. Het is wel druk met wandelaars waaronder veel van de KM. Zo is er een groep van een man/vrouw of vijftien uit Vijfhuizen zelf. Bij Bezoekerscentrum de Oranjekom verlaat ik de heren even voor een sanitaire stop om ze niet lang daarna weer in te lopen. Het tempo is vandaag dan ook heerlijk relaxed.

Na de duinen volgt landgoed Leyduin met zijn paardenstal, het Juffershuis en landhuis Leyduin. We steken door langs huis te Manpad naar landgoed

GROENENDAAL, 73 km, 13:16 (12:22)

Daar worden we verwend met een bakje ananas en werk ik mijn vierde Schrobbelaer naar binnen. De heren beloven niet aan Peter te vertellen dat ik zo’n ‘zuipschuit’ ben. Sterker nog, er is meer dat beter niet verteld kan worden…… misschien moet er maar helemaal niets over deze tocht verteld worden. 😉

Inmiddels heb ik ook bericht van het thuisfront ontvangen: ze komen naar me toe! Dat is een leuke verrassing zeker dat Peter en Jaimy me tegemoet willen lopen. Dus we verlaten de post snel en zetten koers naar de Ringvaart van de Haarlemmermeer. Die volgen we over een smal, onverhard pad om de brug bij de Cruquius over te gaan met mooi zicht op het gemaal. De volgende loopbrug gaan we weer over en we lopen nog maar net op het smalle pad als ik in de verte de heren al aan zie komen langs molen De Hommel.

Samen lopen we gezellig door (en terug) naar

 RESTAURANT MOLENPLAS, 77,5 km, 14:30 (13:35)

Daar rusten we langer dan gepland uit. Dat komt doordat de bestelling opnemen en bezorgen erg ingewikkeld is. Eerst komen alleen de frisjes, de koffie duurt iets langer en de magnums komen pas na herhaald (her)verzoek.

We vervolgen de route met zijn allen. Al snel loop ik met Peter en Chris terwijl Jaimy en Pieter er een iets lager tempo op na houden. Maar het maakt nu niet meer uit. Het zijn de laatste 2 ½ km naar de finish. Daar ben ik blij dat mijn schoenen uit kunnen. Mijn voeten zijn moe. Maar dat is het enige. Verder zou ik er zo nog wel een stuk achteraan kunnen plakken.

Hierbij dank ik alle medewerkers / vrijwilligers ook dit jaar hartelijk  voor de perfecte verzorging. Ook deze keer kwamen we niets te kort. Niet in consumpties, maar zeker ook niet in aandacht en humor.

Volgend jaar zet ik deze KM zeker weer op mijn wandelprogramma.

Alle foto’s zijn te bekijken op:

https://goo.gl/photos/vdM8cTkaGwTA978D8

80 km, 22:00 – 15:30 uur.

DE LANGE DUINEN, 23 augustus 2017

 

DE LANGE DUINEN,

SAMEN OP PAD, SOEST, 23 augustus 2017

De wandeling start vandaag vanuit de inmiddels welbekende kantine van av Peijnenburg. Bij aankomst staat er al een hele groep mensen buiten klaar voor de start….. van een loop. Ik geniet binnen eerst nog van een kop thee.

IK WANDEL HIER VAKER.
Daarna gaan we met 70 deelnemers op pad de bossen in van landgoed Peijnenburg, waar de heide al paars kleurt, tot we af slaan Landgoed De Paltz op. Daar staan enkele leuke optrekjes: een soort koetshuis en een groot wit landhuis en een doolhof met in het midden een kluizenaarsgrot. die in juni 2017 is gerestaureerd.
Lang geleden woonde diep in het donkere bosgebied van De Paltz een kluizenaar in een verborgen grot, uit omstreeks 1876. De grot werd opgebouwd uit sintels, baksteen en cement. Het dak werd gedragen door spoorrails. Om bij de grot te komen moest de wandelaar zijn weg vinden in een geheimzinnig doolhof, waar alleen het ruisen der bladeren een gevoel van ‘weg te zijn van het gewoel der wereld’ versterkte. Eenmaal gearriveerd bij het middelpunt van het doolhof werd de bezoeker opgewacht door een stenen monnik met een open boek in zijn hand en een kruis op de borst.
De enige beweging die de stilte doorbrak was het omslaan van een bladzijde als de kluizenaar zich verder verdiepte in zijn geschrift en het weemoedig geluid van een windharp op het dak, waardoor de grafstemming compleet was. Wie zo vermetel was om de grot te betreden, wachtte bij vertrek een onaangename verrassing: de toegang tot de grot bleek afgesloten door een watergordijn. Alleen ten koste van een nat pak kon men de hermitage verlaten

Hedde vertelt dit verhaaltje ter plaatse. We verlaten het landgoed weer en komen bij de wagenrust met koek en drinken. Dan volgt de voormalige vliegbasis Soesterberg. Inmiddels is dit allemaal wel bekend omdat ik vaker in deze omgeving heb gewandeld. Als ik er met een medewandelaar over spreek vraagt hij of ik uit de buurt kom. Nou nee, ik wandel hier gewoon vaker. 😉

HERBEGRAVEN.

Eerst komen we langs een aantal opslagbunkers, dan leidt Hedde ons naar een fusilladeplaats waar hij het volgende over verteld: Verscholen in de bossen van dit terrein staat een houten kruis ter nagedachtenis aan de 33 van Soesterberg. Deze verzetsmensen werden bij de schietbaan van de Duitse bezetters gefusilleerd. Elk jaar op 19 november wordt deze groep herdacht. Het ‘Monument voor Gefusilleerde Verzetsmensen’ is een eikenhouten kruis met gedenkplaatje.Naast het kruis ligt een gedenksteen met daarop een bronzen plaquette.
De verzetslieden die in het bos bij de militaire vliegbasis van Soesterberg werden gefusilleerd, waren vanaf het eerste uur betrokken bij het verzet en kwamen voornamelijk uit Hengelo (verzetsgroep ‘het Oranjevendel’), Deventer en de omgeving van Amsterdam. De meesten van hen zijn opgepakt doordat ze werden verraden.
De enige die vanwege zijn jeugdige leeftijd niet gefusilleerd werd, was de 17-jarige Christian Lugthart uit Voorst. Hij heeft tot aan het einde van de oorlog in verschillende kampen gezeten. Zijn vader, Cornelis Lugthart, die invalide was en beide benen miste, werd op een stoel gebonden en tussen zijn medestrijders geplaatst voor de executie. Hij werd met stoel en al in het gat gegooid.
De Amsterdamse groep bestond uit gemeente- en bedrijfsarbeiders, die een belangrijke rol hebben gespeeld bij de organisatie van de Februaristaking in 1941. Hun herbegrafenis vond na 1945 plaats op begraafplaats ‘De Nieuwe Ooster’ in Amsterdam.
Hoewel de executies in het geheim waren uitgevoerd, waren er toch geruchten waardoor er na de oorlog op het terrein naar sporen werd gezocht. Het graf, dat gecamoufleerd werd door ingegraven boomstammen, werd onder leiding van majoor W.J. Siedenburg blootgelegd. Zijn zoon was ook op deze plek geëxecuteerd. De majoor wist dat zijn zoon was gedood, maar niet waar hij begraven lag.
Het stoffelijk overschot van de 33 slachtoffers van de executie bevond zich in een Engelse bomkrater van circa tien tot twaalf meter diep. De slachtoffers zijn op diverse begraafplaatsen herbegraven.

EEN EIGENWIJZE PADDENSTOEL.

We wandelen over het terrein om bij het museum uit te komen. Daar kijken we onze ogen uit naar de tanks, vliegtuigen enz. die buiten staan. Langs verschillende monumenten verlaten we het terrein en gaan de plaats Soesterberg door om bij vv Vliegdorp te rusten op 13,8 km.

Ik kom niet verder dan een picknickbank die buiten in de schaduw staat. Mijn brood is nog niet helemaal op dus dat nuttig ik daar lekker. Het windje maakt het aangenaam want op het open terrein van de Vliegbasis was het best warm.

We gaan terug door Soesterberg (oa langs het Zwaantje dat sinds de intrek van een Chinees restaurant ‘De Oriental Swan’ heet) en steken de vliegbasis nog een keer over om daarna natuurgebied de Stompert door te gaan langs restaurant ’T Hoogt. We worden nog verwend met een chocoladereepje alvorens we het laatste stuk bos

en heide trotseren. Hier staan de bramen al rijp langs het pad en er wordt volop gebarbecued en gerecreëerd in de randen van het bos. Langs een paddenstoel die eigenwijs midden op het pad is gegroeid komen we terug bij Av Pijnenburg.

25,2 km, 10:00 – 16:00 uur.

 

MKM MELDERSLO, 19 augustus 2017

MKM, MELDERSLOSE KENNEDY MARS,

MELDERSLO, 19 augustus 2017.

De week voorafgaande aan deze KM houden Peter en ik de weerberichten goed in de gaten en zo gaan de voorspellingen van heel grote regenkans naar maximaal af en toe een buitje.

En zo staan we die 19e dan toch aan de start. Daar is het druk bij de na-inschrijving en tegen de tijd dat ik alle startbescheiden heb kunnen we direct van start.
Het voelt weer als vanouds op de nog donkere wegen door de landelijke omgeving. Maar het begint ook al te dagen, vooral in het stukje bos en langs de ruïne die Patricia vorig jaar niet heeft gezien. Maar ik wel dus dat ligt aan haar. 😉 Ondertussen klets ik lekker bij met Fons.
Het valt ons nu al op dat er opvallend veel afrikaantjes gekweekt worden en bij terugkomst in Melderslo na het eerste rondje maak ik gelijk maar de foto van een kruis langs de weg, en dat is gelijk genoeg voor vandaag
Hier krijgen we ons eerste knipje in de controlekaart, het lunchpakket (twee broodjes kaas en een mueslireep) en iets te drinken alvorens ik het toilet aan doe.

MELDERSLO 7:23 uur, 15 km
Er is prima gepijld en er is genoeg te zien. Koeien, schapen, maïs, af en toe een plukje zonnebloemen, kortom veel agrarisch. De zon komt op en in de verte spotten we een regenboog….. waarvan ik hoop dat hij vooral in de verte blijft! We passeren een vliegtuigmonument voor een neergestorte Halifax bommenwerper op 22 juni 1943 en een derde monument is voor een Lancaster op 13 juni 1944. Maar dat zijn ze voor vandaag.
Als ik door loop na een foto, om Peter en Patricia weer in te halen, vraagt een wandelaar aan me: “wachten ze niet eens op je?” “Nee, maar straks wel de foto’s willen zien natuurlijk!” Ik loop kletsend met hem op terwijl hij verteld dat hij op de volgende post niet gaat rusten. Dat doet hij alleen op de tassenposten. Maar ja, het is pas een van zijn eerste KM’s. (Later zien we dat hij niet zo soepeltjes is blijven lopen…..)

We wandelen MEERLO in en komen bij De Speulplaats om 9:26 op 26,15 km. Daar ga ik bij Patricia zitten na een bezoekje aan het toilet. Wel goed verzorgd allemaal: op elke post een toilet. Dat ik in Nijmegen ergens een keer niet op Patricia’s naam kon komen moet ik nog steeds aan horen. Ook nu als Peter tegen haar zegt: Pa…Pa…Pa… mevrouw met de banaan. En Gerrit die naast me zit vult aan: “Patricia.” “Hoe weet je dat???”
Via de mooie dorpskern vervolgen we de route weer. We gaan door BLITTERSWIJCK met zijn mooie kerk en zien een bordje dat wijst naar camping Tante Jet. Af en toe komen er verrassende plekjes langs zoals een watertje waar ook gevist kan worden…. en een nieuwsgierig paard laat zich gewillig aaien. Inmiddels passeren we het zoveelste kapelletje en een plek waar overnacht kan worden in een pipowagen. Af en toe staat er een waterput voor een huis met een emmer die middels een hefboom uit de put gehaald kan worden. We passeren het zoveelste veld met afrikaantjes als de meligheid begint toe te slaan. In dit agrarische gebied werken natuurlijk veel Poolse arbeiders….. zouden die ook ingezet worden om alle uitgebloeide bloemetjes van de afrikaantjes te plukken?

Inmiddels zijn we SWOLGEN in gegaan en komen op de volgende rust . Het is 11:05,en we zitten op 34,33 km
Hier staat onze tas met reserves[pullen, maar daar hebben we nu niets uit nodig. Na het toilet geniet ik van een beker bouillon. Helaas is deze niet zo zout en heet dus ik giet er gelijk nog maar een bekertje achteraan.

Regelmatig treffen we de fraaiste paddenstoelen langs de route aan en veel verkoopstandjes zoals deze met verse tomaten en paprika en paprika in het zuur. Maar ook eieren, honing, pompoenen ed worden te koop aangeboden. En nu we het gebied met de bosbessen struiken in gaan worden ook deze verkocht, zelfs uit een automaat.
We wandelen door de plaatsen BROEKHUIZENVORST en BROEKHUIZEN en na het kunstwerk met de molensteen slaan we af richting de Maas. Die gaan we enige tijd volgen met zicht op de Hertog Jan brouwerij en later Arcen.
Ik haal Gerrit Arfman weer in waar ik gezellig kletsend een stuk mee op loop. Ja, die naam kon alleen maar Patricia zijn… of Paniek. Nee, dan is Patricia toch een stuk beter. Na de nodige rozenvelden komen we weer langs afrikaantjes waarbij Gerrit vertelt dat dit gewas aangeplant wordt om de aaltjes uit de bodem te krijgen.
Ik ben blij als we rechts af slaan want dan komt het volgende dorp in zicht en gaan we langs een kasteelachtig gebouw en rosarium rozendorp….

LOTTUM in , waar bij de Smetenhof op 43,18 km weer een rust is. (12:51 uur)
We gaan op het muurtje tegenover het gebouw zitten en genieten er van een bak soep met een broodje kaas. Helaas is het muurtje vochtig dus mijn kont is nat als we door gaan, maar dat droogt wel weer.
Een ezel staat in een veld waarin hij bijna niet over het gewas heen kan kijken als we naar de Houthuizer molen lopen. En ook dit is voor mij een vertrouwd punt in de route. Toen de tocht nog ‘s avonds startte was ik hier altijd tegen de tijd dat het licht werd. Nu is de route in grote lijnen ook anders om.
Langs een kunstwerk van drie roze koeienkonten en vormboompjes koen we bij de snoek die nog altijd hoog boven de omgeving uit steekt en waarna we al snel op

Camping CALIFORNIE komen. 14:43, 51,95 km
Daar kunnen we genieten van de traditionele nectarine. Hier is ook de tassenrust en verlos ik mij van mijn steunzolen. Ik zie daar een beginnende blaar. Peter heeft last van zijn linker bovenbeen dus laat zich hier masseren. Gerrit vertelt dat hij onderweg bosbessen heeft gekocht omdat hij daar zo gek op is. Ja, uit de automaat! En die smaakten prima. Ja, wat wil je, vers van de struik.

We zijn nog maar net van de post vertrokken als donkere wolken aan komen drijven en het inderdaad gaat regenen. Steeds harder zelfs zodat de regenjassen en capes aan gaan. Onder de bomen is het nog wel te doen, maar nu worden we rechts af gestuurd met de wind in onze zij. We besluiten eerst maar onder de bomen te wachten tot het droger wordt. Twee wandelaars passeren ons met de mededeling: Jullie zijn toch niet van suiker. Ze willen recht door onder de bomen blijven tot zij ze terug roepen met de vraag of ze niet toch rechts af willen. Ze lopen ongelovig terug om te zien dat ze de pijl tegenover waar we staan niet gezien hebben….. en gaan toch ook iets verder onder een boom staan. Als het weer redelijk droog wordt en we verder gaan krijgen ze de opmerking “Jullie zijn toch niet van suiker.” natuurlijk weer terug. 😉
Regelmatig zien we ‘een pad plat op het pad’ ja, de meligheid slaat steeds verder toe en zo stappen we SEVENUM binnen. We passeren allerlei leuke optrekjes, maar ook de nodige staaltjes van ‘geen smaak’. En hier willen wonen…????? Nee, het is hier wel errug rustig in de dorpjes.

In SEVENUM rusten we bij cafe Sevenwaeg om 17:00, op 60,39 km
Ik neem er een krentenbol en een bak koffie en we kletsen gezellig met de dames achter de stand die vertellen dat er op de volgende post twee leuke mannen staan….. julllie mannen zeker? Vragen we. 🙂 Eens kijken of jullie wel smaak hebben reageren we, en met wat dropjes mee wandelen we wel door.
Daarna gaan we vol goede moed op pad en krijgen al snel wat regen over ons heen. Maar met de regenjas aan is het goed te trotseren en we lopen al snel onder de regenwolk vandaan. Daarna volgt een flink stuk langs het spoor. Patricia gaat lekker en loopt op ons uit en Peter doet een tandje terug. Dus gezellig kletsend trotseren we dit stuk….. en de volgende lange stukken tot we bij een schattig jongetje komt met een schaal met wat chocolade naar ons toe lopen. (Patricia moet volgens het mannetje haar chocola delen met de man achter haar horen we later.)…. het is een fantastische onderbreking voor we na een veld pompoenen

HEGELSOM in gaan naar De Beije. Het is inmiddels 19:12 en er zit 69,74 km op.
Peter laat zijn been nogmaals masseren en ik trek mijn sandalen aan op deze laatste tassenpost. Er zit inmiddels een flinke blaar aan de zijkant van mijn voet maar daar heb ik in mijn sandalen geen last van. Ik ga lekker lui op de lounchebank zitten, met beentjes omhoog, nadat ik de mannen de groeten heb gedaan van de dames op de vorige post.
Het gaat lekker. Voor ons zien we niemand meer lopen, achter ons volgen er nog twee. Op gegeven moment zie ik een uithangbord in de vorm van een aardappel die ik al eerder heb gezien en ik check mijn routebeschrijving. De straatnaam komt er nu niet meer op voor, (voor de rest wel) en van rechts komen er ook wandelaars aan…..We raadplegen de phone en zo komen we zonder al te ver terug lopen toch weer op de route terug met weer volop duidelijke pijlen.

Na METERIK gaan we met weer meer wandelaars om ons heen HORST in en op zoek naar de rustpost. Maar volgens de beschrijving zijn we de post al voorbij terwijl we hem nog niet gezien hebben. De sanitaire zaken doen we ongezien in de bosjes, om na de volgende bocht voor de rust te staan! Het is 21:11 en er zit 75,83 km op.
Nu begint het te schemeren en de gekleurde fonteinen op het plein voor het gemeentehuis zien er mooi uit. We gaan onder de A73 door en de laatste wegen volgen richting Melderslo. Ik baal er een beetje van dat ik mijn veiligheidsvestje niet bij me heb, maar het schiet gelukkig lekker op. Een auto van de organisatie komt ons tegemoet van waaruit wordt gevraagd of we een veiligheidsvestje aan willen. Al is het nog maar een stukje, we zijn er toch nog even blij mee.
Eenmaal aan de finish melden we ons af en lopen naar de snackbar Patricia al weer een poosje binnen zit. Wij nemen ook een heerlijk snack en als die bijna op is begint de uitbater de spullen op te ruimen. Waren wij even op tijd binnen!!!

80 km, 5:00 – 21:45 uur.

OOSTENRIJK

FLAUCHAUWINKL & MALLNITZ, 1 – 11 augustus 2017

Na 21 jaar ga ik weer eens naar Oostenrijk, dit maal met Peter en Jaimy.

DINSDAG 1 augustus, Hochgrundeck

De dag begint wat minder, het naar het toilet gaan gaat wel heel erg voorspoedig, té voorspoedig zal ik maar zeggen. Bang dat het wandelen er bij in zal schieten begeef ik me eerst maar naar de ontbijtzaal. gelukkig kan ik zonder onderbreking het ontbijt voltooien en het gaat dan zo voorspoedig dat ik, met een aantal extra maandverbandjes, toch maar mee ga voor de wandeling. En die zal op dat vlak verder voorspoedig gaan verlopen.

Met twee auto’s en een busje slingeren we door wat dorpjes naar het punt waar we de wandeling gaan beginnen, op 1200 meter. Wij zitten in de auto bij twee Nederlanders. Langs een leuke schuur met een grote hoeveelheid werktuigen en een café gaan we op pad met een gemengde groep van 13 met enkele Nederlanders en wat Duits sprekenden, dus onderling praten gaat prima.
De jongste deelnemer is een meisje van 6, er is een hond mee en onze gids is de hoteleigenaar.
Al langs een eerste kapelletje gaan we wat brede steenslagpaden af waarbij we een hazelworm op het pad aan treffen. Dan gaan we al snel  de smallere paden op waarbij stukken zijn waar de voeten voorzichtig tussen de boomwortels gezet moeten worden, en je uit moet kijken niet naar beneden te zakken. Soms gaat er een stroompje bergwater over ons pad heen, en we moeten zelfs een keer over een plank heen over het water. De vader heeft zijn zesjarige dochter op zijn nek genomen, maar verliest daarbij zijn evenwicht. Hij kan zijn dochter nog net vast houden voor ze naar beneden glijdt. Onze ‘gids’ zegt dat je hier nooit erg ver naar beneden zult glijden. En idd je zult hier al na enkele meters ergens tegen een boom of tussen het struikgewas eindigen, hoewel dat nooit fijn zal zijn.
Maar het is niet alleen kommer en kwel, we hebben onderweg prachtige uitzichten. Ook op de huisjes waarnaast de auto’s staan waar vandaan we begonnen zijn. En dat is toch een eind onder ons inmiddels!!!

Al het gebalanceer is eerlijk gezegd niet helemaal mijn ding, maar ik wil toch ook wel graag naar de top, dus ik ga dapper door. Op zeker punt vraagt de gids ons te kiezen. Nog een stuk steil omhoog naar de eigenlijke top met het kruis of wat flauwer gelijk door lopen naar ‘de hut’.
Wij gaan door naar de top over wel heel steile paden. Ik vraag voorzichtig of we ook dezelfde weg terug gaan, maar dat is gelukkig niet het geval, want afdalen gaat altijd moeizamer dan klimmen.
Maar we worden beloond. Klokslag 12 uur komen we bij het kruis op de top van de Hochgrundeck op 1827 meter, vanwaar we een prachtig uitzicht hebben op alles onder ons, en de hoge bergtoppen verderop, waartussen ook de Gross Glockner.

Langs een alleraardigst kapelletje, er schiet een hagedisje voor ons langs over het pad, gaan we naar ‘de Hut’ voor een welverdiende rust. Het is maar 5,2 km lopen geweest vanaf de auto, maar het was door het klimmen een flinke inspanning. De appelsap in een halve literglas smaakt ons prima, evenals een bord  met brood, spek, salami, kaas, augurk, jalapenjo en nog wat smakelijke dingen. En dan krijgen we nog een schnaps ook….. ‘ohne gegensprach’! Dus dat laat ik me ‘op commando’ ook goed smaken.

Maar we moeten weer omlaag. En dat gaat niet over de brede weg zoals ik had gehoopt. Gelukkig hoeven we niet meer over het laatst bewandelde steile pad. We starten over de alpenweide en dan volgt een goed begaanbaar pad tot we op het punt komen waar we op de heenweg afsplitsten van degenen die niet naar de top gingen. Vanaf daar gaan we toch terug over het heenpad. En omdat omlaag altijd moeizamer gaat dan naar boven is dat nog een hele opgave voor mij. Maar met het idee dat elke meter omlaag me dichter naar het dal voert ga ik toch maar door.

Af en toe verzamelen we even om iedereen bij elkaar te krijgen, en bij een stroompje kunnen we de inhoud van onze drinkflessen, die inmiddels warm is, verruilen voor ijskoud water uit een stroomje dat uit de berg komt. Dat smaakt een stuk beter. Gaandeweg worden de paden steeds beter begaanbaar tot we weer op het brede steenslagpaden komen. Nu lopen we lekker door naar beneden en komen weer bij de auto’s aan.  Er zijn dan vijf uur en drie kwartier verstreken en we zijn iets meer dan 10 km verder, nou ja, verder….. terug bij af. Maar wel een mooie ervaring rijker.

Wij rijden weer mee met de Nederlanders die uit Venlo blijken te komen. Nou ja, wij willen binnenkort naar Melderslo gaan om te wandelen. Oh, dan doen wij vast de Kennedymars daar, is de opmerking.

10,2 km, 627 gestegen, (GPS: 895 gestegen, 850 gedaald), 9:45- 15:30 uur.

 

WOENSDAG 2 augustus, Geistenberg.
Vandaag gaan we niet echt wandelen, maar naar de Lichtensteinerklamm. Althans, dat was de bedoeling. Want als we in de buurt komen en de weg vragen kijkt de boer ons vreemd aan. Door een lawine is de klamm namelijk niet bereikbaar.

Zelfs alsnog een kijkje nemen mag niet, want de weg is afgesloten. Dan maar met de kabelbaan naar boven vanuit Sankt Johann im Pongau naar de Geisterberg. In één keer naar 1575 meter. En het is een stuk minder eng in de kabelbaan dan waar ik bang voor was. Vanaf dat punt gaan we toch maar weer aan de wandel. De twee uur verderop gelegen Sonntagskogel op 1849 meter laten we wel voor wat hij is. Op naar de Buchauhutte dus, over brede gravelpaden. We nemen een kijkje in het St. Hubertuskapelletje op 1700 meter en bij een ezel die zo lamlendig is dat hij ‘voor dood’ in het weitje achter zijn stalletje is gaan liggen. We drinken wat en starten dan met de kinderpuzzelroute, die we al wandelend met Jaimy af lopen. En dat is op onze sandaaltjes toch nog lekker klimmen en dalen naar een hoogte 1788 meter.
Op dat punt staat naast het einde van een andere kabelbaan die alleen in gebruik is in het  skiseizoen, een uitkijktoren. Maar ik vind dat het wel hoog genoeg is terwijl Peter nog even door klimt om de omgeving te kunnen filmen. In de verte is het nevelig boven de bergen en die lucht trekt razendsnel onze kant uit. We zijn blij dat we nog boven zijn en onder de skilift kunnen schuilen voor de onweersbui, die gelukkig even snel weer is verdwenen als hij gekomen is. In het zonnetje dalen we af naar de Gernkogelalm en verder terug naar het Gondel Bergstation om de terugvaart naar beneden aan te vangen.
En heel dapper kijk ik dan zelfs even naar beneden hoe mooi het is om alle gondels onder je in een rij aan de kabel te zien hangen.

Een te verwaarlozen afstand met toch weer 213 hoogtemeters.

 

DONDERDAG 3 augustus, Rosskopf.
Peter wil al jaren naar de top van de Rosskopf, maar het weer speelde steeds parten. Vandaag zijn de voorspellingen best goed, pas na een uur of vier kans op regen, dus rond negen uur willen we een poging gaan wagen. Rond twaalf uur boven…. rond drie uur weer beneden moet niet te hoog gegrepen zijn. En zo gaan we kwart voor negen op pad.
Na de regen van gistermiddag is de Enns, die we even volgen, goed gevuld met water. Maar de forellen liggen nog altijd vlak voor de stuw te wachten op alles wat er aan eetbaars langs komt drijven. Al snel gaan we de Enns over en de berg op.
Op verschillende punten sijpelt het water van de berg af in een houten trog en een ree spurt over een weilandje heen het groen in om buiten ons gezichtsveld te komen. Verder zien we veel koeien langs de brede en absoluut niet enge paden, waarvan één of enkelen een bel dragen. De dieren kijken ons even nieuwsgierig aan, de oudere dieren kun je zelfs aaien. Ze gaan in ieder geval niet voor ons opzij.
De uitzichten richting Flachauwinkl zijn prachtig, maar er is ook veel aan planten te ontdekken. Peter ruikt de munt al en ik zie de eveneens geurige oregano staan.

Maar ook grasklokjes en hier de nodige klokjesgentianen, parnassia en rietorchideeën in het geultje langs het pad waardoor het water naar beneden stroomt. En iets daarboven staat zelfs heide tussen de rotsen. En een grote wijngaardslak kruipt over de weg. Op een hoogte van 1339 meter hebben we er 3,65 km opzitten (dus elke tien meter een meter omhoog) en vinden we het tijd voor de eerste rust. (Op 1/3 van de hoogte.) We leggen het kleed op de grond en gaan er op zitten terwijl Peter ‘trots’ de dikke rode plek laat zien waar een of ander beest hem gestoken heeft. Wel een fijn idee dat we zo’n insekten-afleider bij ons hebben, zo blijven Jaimy en ik ongeschonden.
Lukte het gisteren niet om bij de waterval (Lichtensteinerklamm) te kijken, nu zien we links en rechts (ligt er aan welke kant we op slingeren) allerlei kleine watervalletjes naar beneden komen. Op 1565 meter treffen we zelfs twee mannen aan die flinke dennen omgezaagd hebben en die aan het verwerken zijn. Er gaat daar zelfs een smal stroompje over het pad heen. Vlak daarna komen we bij het eindpunt van de eerste gondelbaan op 1601 meter, dus het wordt langzaam tijd voor de tweede rust op 2/3 van de hoogte. Die houden we bij een nu gesloten berghut. Op het terras staan nog picknickbanken waarop we onze bouillon cq warme chocomel klaar maken.
Na een rust tot kwart over elf wordt het écht tijd om door te gaan. We willen voor twaalven boven zijn en om drie uur weer beneden om ruim voor de voorspelde regen terug te zijn in het hotel.
Na de hut gaat het écht stijl omhoog! Al snel houdt Jaimy het voor gezien. Hij gaat terug naar de hut en wacht daar op ons. Een Nederlands gezinnetje komt ons tegemoet van boven af. Zij zijn met de kabelbaan naar de Gemskogl omhoog gegaan en na de Rosskopf onderweg naar beneden om via Flachauwinkl terug te lopen naar Flachau.

Wij lopen door naar boven wat wel steil is, maar veel minder in kilometers. Na even de pas er in komen we bij kabelbaan 2. De laatste hoogtemeters dienen zich aan, maar de klim is inmiddels zo steil dat ik halverwege nog een keer stop om op adem te komen. Maar dan zijn we er ook: bij kabelbaan 3 op 1929 meter, na 8,210 km bij het kruis….. nee, hier staat geen kruis maar een groot hart behangen met heel veel slotjes. Er onder zitten twee heren van Rentokil hun lunch te eten.
Gelukkig willen ze wel een foto van ons maken bij het hart en daarvoor halen ze zelfs al hun spullen uit zicht. Inmiddels is er nog een Nederlands stel boven op de top gearriveerd. Dat maakt zo’n beklimming wel een Nederlandse aangelegenheid.

We blijven niet lang boven maar gaan langs de eveneens op de top liggende koeien terug naar de hut waar we Jaimy weer trefffen.
Het klimmen en dalen over het laatste, derde deel hebben we verrassend snel gedaan, en we gaan direct verder terug. De koeien liggen nu te herkauwen in het gras en het smalle stroompje over het pad bij de gevelde bomen is breder geworden. Gelukkig ligt er een groot stuk rots in het pad die wegstromen van het hele pad verhinderd. Als we een close up van een prachtig blauwe gentiaan maken spot ik ook een andere orchidee. (Foto’s staan ruim hier boven 😉 )
En in de bak van een veerooster ziet Jaimy een haas liggen die zo te zien niet meer uit de 50 cm diepe bak kan. Als Peter hem er uit wil tillen spurt hij de andere hoek in dus we laten het maar zo. Mocht hij er echt niet uit kunnen dan kan hij in ieder geval voorlopig nog genoeg eten van het groen dat in de bak groeit.
We slingeren verder door naar beneden waarbij het gezinnetje weer in beeld komt, en we halen ze langzaam in bij het einde van het pad. Maar zij hebben onderweg naar beneden nog wel gerust. Gezellig kletsend lopen we het laatst stukje naar het hotel waar zij verder door gaan richting Flachau.
De route terug hebben we in twee uur gedaan, en het is nog altijd zonnig weer. En dat zal verder ook zo blijven, maar in de bergen weet je het nooit hebben we gisteren al ervaren.

Het rekensommetje van vandaag: 934 meters gestegen tot 1929 meter op de kop van de Rosskopf. GPS: 16,2 km, 1109 m gestegen, 1083 gedaald, 8:45 – 13:50 uur

VRIJDAG 4 augustus, Eisriesenwelt.

Vandaag gaan we naar Eisriesenwelt. Dat is een dagje klimmen en dalen in de berg.
700 traptreden omhoog…. en omlaag. Officieel mogen er geen foto’s gemaakt worden….. maar natuurlijk doen we dat wel. 😉

Hoewel de kwaliteit nogal wat te wensen over laat. Valt niet mee met het schaarse licht. Wel een fantastische ervaring.

ZATERDAG 5 augustus, Kitzlochklam

Vandaag verkassen we van hotel Wieseneck in Salzburgerland, ten noorden van de Hohe Tauern, naar Mallnitz, hotel Alber, in KIarinthie, ter zuiden van dit bergmassief.
Onderweg gaan we langs een kopermijn die te bezichtigen is. Een leuke tussenstop hebben we bedacht. In het dorp aangekomen kunnen we het museum niet direct vinden dus we vragen het bij het ‘VVV’. Daar horen we echter dat het museum in het weekend niet geopend is. Op zoek naar een andere attractie komen we uit op de Kitzlochklamm in Taxenbach. Een smalte tussen de rotsen met een waterval in nationaal park Hohe Tauern.
De auto mogen we een stukje verderop parkeren waar vandaan zelfs een pendelbusje rijdt. Maar we mogen ook wandelend over een leuk paadje, dus dat doen we liever.

Daarbij gaan we dwars door de tuin van een huis, OFFICIËLE ROUTE HOOR, die opgesierd is met allerlei kunstwerken. Als we de hobbel van een paar honderd meter genomen hebben komen we bij de Rauriser Ache waar de waterval in uit mond.
De rivier stroomt aardig door met wat modderig water. Komt vast ook door de regen afgelopen nacht. En je kunt hier ook raften en aan canyoning doen. Ik spot ook de eerste aanwijzing naar Mallnitz dat lopend niet erg ver weg is…. in kilometers. Met de auto is het nog een heel eind dus lopend zal het wel de berg over zijn….
Ondertussen wordt Peter nog even onder handen genomen door een steekbeest, direct al een leuk jeukend bultje, alvorens we het terrein van de waterval betreden. Het naar beneden stortende water geeft direct al mooie plaatjes, maar dat is nog niet alles. Vele trappen en loopbruggen voeren ons langzaam omhoog langs de linker en rechter zijde van de waterval. We worden gewaarschuwd om vooral niet met te veel mensen tegelijk op een trap op brug te verblijven. Ik ben niet echt een held dus af en toe ga ik snel met de blik naar voren gericht verder naar een minder uitdagend stuk. Maar alsof dit al niet uitdagend genoeg is, zien we aan de rotswand tegenover ons mensen tegen de rots geplakt kletter stijgend. Peter kijkt watertandend toe, terwijl ik er nauwelijks naar durf te kijken.
Na 385 treden begint er langzaamaan een ende aan de trappen te komen. We mogen zelfs enkele tunneltjes door en komen op een splitsing: door naar…. of richting uitgang. We kiezen voor een stuk door waar ik vrijwel direct al een beetje spijt van krijg. De houten trappen en vlonders maken plaats voor stukken rotswand die zelfs hier en daar wat glad zijn. En er volgen wat loopbruggen over de brede kloof…… waarna we bij een hutje komen waar versnaperingen te krijgen zijn. We nemen er wat te drinken en onze typisch Duitse brezeln (zoute krakeling).
Er staat daar ook een gedenkteken voor een groep van 30 kinderen die in 1974 op een van de bruggen een groepfoto wilden maken. Een aantal zette zich neer op de brugleuning terwijl de rest er voor plaats nam waarna de brug door het gewicht naar beneden stortte. De schlucht is twee jaar gesloten geweest.
Maar sinds 1976 kan er weer door gelopen worden. Ook naar de andere kant waar Rauris ligt. Maar ik kan me wel een voorstelling maken van de paden die dan nog gaan komen, en bovendien staat onze auto nog aan de noordzijde dus we gaan weer terug naar Taxenbach. We kunnen nog een kijkje nemen in een grot van goudzoekers, maar erg succesvol waren die niet.
We gaan nu meer over rotspaden en krijgen mooie vergezichten over het dal te verwerken tot we weer beneden aan komen. Daar nemen we nog het extra heuveltje naar de auto om daarna door te reizen richting Mallnitz waarbij de navigatie ons een veer op stuurt….. en dat is een trein waar de auto op gaat en die ons dwars door de berg heen voert. En dat bespaart ons een flinke reis om de berg heen!

ZONDAG 6 augustus, stuwmeer.
Vandaag gaan we richting de Malta Hochalmstrasse en Kolbreiner Sperre (Staumuur, stuwmuur). Een lekker dagje met de auto. Onderweg treffen we al een waterval waarbij we een kijkje nemen. Maar deze is alleen van onder te bezichtigen. Wel mooi om te zien overigens, evenals het hagedisje dat over de rotsen klautert. Jammer genoeg begint het licht te regenen. We vervolgen de route met nog een tussenstop bij een volgende waterval en enkele tunnels alvorens we bij het stuwmeer zelf aan komen. We nemen een kijkje van boven, maar de stuwmuur zelf op is mij iets te hoog gegrepen. Het gaat bovendien regenen dus we gaan het infocentrum in zodat we toch van bovenaf het geheel gade kunnen slaan. Via een edelstenen en aanverwante artikelen verkopend huisje gaan we richting een supermarkt. Als we uit willen stappen kletteren flinke hagelstenen naar beneden dus we trekken een spurt naar de super. Maar gelukkig is het maar een buitje dat over gaat in regen. Al met al hebben we het nog getroffen.

Zeker als we horen dat er in het Salzburgerland waar we eerst zaten modderstromen zijn waardoor veel vernield is en sommige mensen vast zitten in het gebied.

MAANDAG 7 augustus, Aernig.
We rijden met de auto naar de Wolliggerhutte. Tenminste, dat was de bedoeling. Het laatste stukje weg is zo steil en bezaaid met keien dat we met zicht op die hutte op 1525 meter de auto parkeren. We lopen naar de hut met al het eerste prachtige uitzicht op het dal met Mallnitz. We worden begroet door de Sint Bernhard, zonder kruikje overigens, die voor ons uit loopt naar het terras. Maar na een aai over zijn kop slaan we af naar de berg. Tenminste, eerst spoel ik mijn hand even af in een trog met helder stromend bergwater dat uit een houten beeldhouwwerk ‘kop’ stroomt.
We steken een stukje berghelling over waar alle dennen gekapt zijn en gaan dan echt klimmen naar de top van de Auernig. We klimmen behoorlijk door de bossige omgeving langs paddenstoelen die volop uit de grond schieten na alle regen en vele grote mierenhopen. We passeren twee schuilhutten en gaan dan meer het alpenweidegebied in.

Allemaal nog goed te doen zoals de dame op het informatiebureau ons vertelde. Als we op 1800 meter zijn, na 1,8 km, gaan we op een enigszins vlak stuk zitten met wat noten en gesuikerde ananas en wat te drinken. Een wandelende heer gaat ons in hoog tempo voorbij.
Weer op pad slingeren we over het alpenweideterrein met soms mooi zicht op Mallnitz dat op andere momenten gehuld wordt in nevelen, evenals de bergen er achter. Achter ons komt een ‘gezin’ aan met twee kinderen. Na een tweede gebouw (bouwval) ergens hoog op de berg bereiken we de bomengrens en wordt het steiler met smalle paadjes en af en toe over de rotsen.
Gelukkig moet de terugweg makkelijker te doen zijn over glooiende alpenweides want hierover terug naar beneden….. daar moet ik niet aan denken. Rond 2050 meter wordt het wel erg hoog, smal en diep naast het pad. Peter kijkt even wat hoger en ziet dat het pad naar beneden nog steiler is met een grote diepte er naast. Ik ga dus ter plekke zitten met het besluit dezelfde weg terug te gaan terwijl Peter en Jaimy door klimmen naar de top met het kruis op 2130 meter.
Terwijl ik dar zit gaat het gezin vrolijk langs op weg naar de top…. zij ook wel. 😉 even later gevolgd door een man die een tiental meters hoger dan waar ik zit blijft staan met de mededeling: tot hier en absoluut niet verder!
Terwijl ik de mieren die ook hier boven in grote getale rond huppelen steeds van me af stamp bereiken de heren de absolute top. Als ze terug komen sluit ik me weer bij hen aan en gaan we in traag tempo terug naar beneden tot aan de alpenweides.
Dan kan het tempo weer wat omhoog tot we weer op de 1800 meter zijn en we wederom een rust inlassen. Dit keer met warme soep, chocomel en een bifiworstje. Terwijl we er zitten komt het gezin weer langs: opa, dochter en twee kleinkinderen. Ook zij hebben gekozen voor dezelfde weg terug.
Daar achteraan komen twee mannen waaronder de man met hoogtevrees. Het blijkt de vader van het gezin te zijn. Weer op pad maak ik foto’s van de bruine vlindertjes die overal te zien zijn en van de schuilhutten. Dan gaan we het beboste deel weer in om rond 1600 meter weer voor de Wolliggerhutte te staan. Maar ook nu lopen we door, het is immers nog maar een klein stukje over het relatief gladde steenslagpad naar de auto. We nemen nog even lekker wat foto’s van klokjesbloemen en de bergen rondom en zijn zo om kwart voor drie al weer terug.

Hoogteverschil 525 / 605 meter.
GPS: 5,2 km, stijging 625 daling 574 meter, 10:45 – 14:45 uur

DINSDAG 8 augustus, Gross Glockner.
Vandaag hebben we niet zo veel gewandeld, maar zijn met de auto naar de Frans jozef’s Hohe gegaan, die ligt langs de weg naar de top van de Gross Glockner. We gaan daar vooral kijken naar de gletsjer en er een stukje langs lopen als dat mogelijk is.
Middels enkele tunnels  kan dat idd., en steeds hebben we mooi zicht op de gletsjer. En na de laatste tunnel zien we beneden ons murmeltiere ofwel marmotten. Ik hou uit voorzorg wel een beetje afstand van de rand van ‘de afgrond’….. we proberen aan het eind van de tunnel ons koffieapparaatje op de primus uit, nu om heet water in te maken, en dat gaat prima! Af en toe waait er gruis vanaf de berg naar beneden, dus was ik het al van plan dan gaan we om die reden niet verder langs de berg omhoog.

Foto’s maken gaat ook met hindernissen, want steeds trekt er mist langs. Of zijn dat gewoon de wolken?

WOENSDAG 9 augustus, Sennhuttte
Vandaag rijden we naar de Molltaler gletsjerbanen om allereerst met een baan naar 2200 meter te gaan, en dan met een tweede naar 2800, waarna we door kunnen lopen tot ruim 3100 meter. Aangekomen bij de baan is het nog lekker rustig, we zijn dan ook nog vroeg om even voor tienen….. ware het niet dat de baan vandaag niet draait ivm. slecht weer boven.
Een snelle blik in het boekje van Karinthie leert dat er bij de Weisensee ook een lift is, maar die gaat niet hoger dan 1343 meter. Maaar voorlopig hopen we alleen maar dat deze wel draait! Via leuke dorpjes. waaronder Greifenberg, gaan we richting de Weisenzee wat een geweldig toeristisch deel van Oostenrijk is. Bij de lift, die gelukkig wel draait is het flink druk. Maar we komen toch boven en wandelen richting de Naggler alm en Hutte. Slechts een kleine wandeling en in de tuin/terras is het vreselijk druk. Ik maak er alleen gebruik van het primitieve toilet en dan wandelen we gelijk door naar de Kohlrosthutte, een flinke klim naar 1536 meter.
Eerst gaan we een alpenweide over met twee monumenten, waaronder een met op een koperen cirkel de bergen die in de omtrek te zien zijn zoals de Dolomieten in Italie waar we niet eens zo ver vanaf zitten. Langs de rand van de weide komen op het dooie akkertje twee Haflinger paarden langs lopen. Na wat mooie bloemen waaronder een alpendistel en een prachtige vlinder, de koninginnepage, bewonderd te hebben gaan we tussen de lichtbruine koeien, inclusief stier, door de bossen in. Daar hebben we de keuze tussen de bosroute of eht verharde pad waarover ook auto’s kunnen rijden. Uiteraard gaan wij klimmen en klauteren over boomwortels waarbij we de autoroute steeds kruisen. Op een van die kruisingen genieten we van een zelf gemaakt bakje soep. We halen mensen in en worden ingehaald terwijl we gestaag hoogtemeters pakken lang grote hoeveelheden paddenstoelen. Uiteindelijk bereiken we de boomgrens met moie uitzichten over het onder ons liggende dal. Niet lang daarna, als het zicht naar beneden erg spectaculair wordt haak ik af en loop terug naar het dichtstbijzijnde punt waar de autoroute kruist. Jaimy en Peter gaan gezellig met me mee over het brede pad. Daar vanaf hebben we weer zicht op de Weisensee in de diepte.
Bijna boven kuieren vier dames (koeien) traag over smalle bergpaadjes langs en wij komen dan al snel bij Sennhutte aan waar verse melk en buttermelk aangeboden worden.

We kijken elkaar even aan. Het is al half drie en we willen niet al te laat terug zijn bij de stoeltjeslift omadat deze maar tot vijf uur terug gaat en het misschien wel druk is tegen die tijd. We zitten toch al op 1536 meter en de Kohlrosthutte is alleen nog een klein stukje verder, en we weten niet hoe druk het daar is.
Op de achttergrond lopen hier overal koeien, deels met bellen, en geiten rond. De vier licht bruine dames van even daarvoor komen zelfs, nog altijd achtr elkaar aan, langs stappen. En in een stal staan wat varkens. Een heerlijk tafereel op deze bergweide met een temperatuur van 27 graden. Ondertussen genieten we van de écht verse buttermelk. Nog niet eens helemaal koud, wat met di weer misschien wel een beetje jammer is. Voor we weg gaan, om even over drieen, bewonderen we het melkgerei dat we nog kennen uit onze jeugd, en de karnton, en dan volgen we de brede weg naar beneden. Naast de Naggler Hutte staat een traumahelikopter waar zo te zien een jongetje met een breuk naast zit. We gaan er niet als ramptoeristen bij staan, maar wandelen door naar de Bergbahn.
Al foto’s nemend van de Weisensee en het dorp er langs gaan we omlaag naar de auto.
Onderweg naar Mallnitz stoppen e nog even bij een kunstwerk, en als dat naast een grote super blijft te staan, doen we ook maar ons inmiddels dagelijks ritueel: een doos ijsjes die we direct verorberen.
Als ik ‘s avonds op onze kamer het verslag zit te maken klinkt in de verte onweer en stroomt de regen naar beneden.

Hoogteverschil: 1343 / 1536
GPS: 9 km, stijging 583, daling 580 meter,

DONDERDAG 10 augustus

Alpenwildpark

Rafting

 

NIJMEEGSE VIERDAAGSE,

IN VOGELVLUCHT, 18 t/m 21 juli 2017

DE DAG VAN ELST, 18 JULI 2017.
Een eerste dag waarop het toch druk was op de dijk, hoewel niet zo warm, waarop ik op de foto ging met Harm Edens en op de pipowagen. Maar ook de dag waarop Bert werd ingehaald door de bezemwagen. Maar dat kwam weer omdat zijn halve familie en een enorme hoeveelheid kennissen langs de route stond. En met een gezellige rust net voor de samenkomst met de overige afstanden bij een boerderij met Annika, Jaap en andere walkers. Waarop de hand van Patricia door een waarzegger werd bekeken. En met leuke T-shirts: ‘ik zit al behoorlijk aan mijn MAX, maar moet nog VER STAPPEN.’ en ‘OEPS, dus dit bedoelde hij met stappen in Nijmegen.
40 km, 6:30 – 15:00 uur.

ROZE WOENSDAG, 19 JULI 2017
Op deze tweede dag, roze woensdag, met temperaturen tot 31 graden, liep ik weer vooral met Patricia op. We rustten veel! Eerst met zijn drieën bij Bakker Bart. Een tweede stop bij de WLTO, de zuivelfabrikant met karnemelk, kokosyoghurt en een (roze) hardgekookt ei. Een derde stop bij de KWBN met een innocent sapje waarmee we op de foto gingen en nog een laatste rust bij de Gouden Kruisdragers met een capri sonne en een cakeje. En vlak voor de finish kon Patricia nog met Harm op de foto. Morgen met zijn tweeën…..???
40 km, 6:15 – 15:10 uur.

DE ZEVENHEUVELENDAG, 20 JULI 2017
Nadat het tussen vier en vijf uur vreselijk heeft gehoosd kunnen we vandaag droog richting de start. En ook overdag valt er slechts een enkel buitje terwijl we richting de zeven heuvelenweg gaan. We rusten vandaag in een rusthuis. Lekker riant en zeker droog. We leggen vele kilometers af langs een kanaal waarover forse vrachtschepen voorbij trekken en als je er oog voor hebt is er zeker vandaag de nodige natuur te aanschouwen. De allereerste klim is al leuk omdat er naast ons een militaire groep onder het scouten van ‘push-harder, push-harder’ in hoog tempo omhoog gaat. Eenmaal boven valt hun tempo weer helemaal stil.

Patricia verzucht dat ze geen komkommer meer kan zien. En ik moet ook beamend dat we, als we alle komkommers die ons aangeboden zijn aan hadden genomen, inmiddels groen waren geweest. Het loopt lekker, ook over de Zeven Heuvelenweg en ook vandaag doen we de ZLTO post aan voor melk en yoghurt en uiteraard na het passeren van de Canadese begraafplaats de KWBN-post. Traditioneel krijgen we daar ook vandaag (nogmaals) yoghurt en een stapeltje tuc-koekjes bij vertrek. Een tandje lager voltooien we het laatste stuk met een snelle stop bij de gouden kruisdragers. Op de foto samen met Harm is helaas niet gelukt, Patricia kroelt wel ff lekker met poes Nigel.

40 km, 6:15 – 14:45 uur.

VIA GLADIOLA, 21 juli 2017
Vandaag start ik samen met Patricia terwijl het lekker fris wandelweer is. Op een of andere manier loopt het vandaag heerlijk, alleen zie ik wel weer op tegen het lange eind vanaf de pontonbrug. In Beers rusten we met een broodje kroket. De eerste deze dagen. 😉 Voor die tijd rusten we met een banaan en watermeloen alvorens de laatste zeventien kilometer aan te vangen. En, eerlijk is eerlijk, dit jaar loop ik de Via Gladiola beter dan ooit tevoren. Het is dan ook droog en niet zo heel warm. Nog een stop bij de KWBN en Mac Donalds voor een milk-shake en zo wandelen we zonder problemen de finishlijn over. En vlák daarvoor lukt het ons toch nog om samen met Harm op de foto te gaan.

40 km, 6:15 – 16:00 uur.

WILLIBRORDUSPAD, 16 juli 2017

WILLIBRORDUSPAD, DE FINALE,

AMERSFOORT – UTRECHT, 16 juli 2017

En zo ga ik vandaag toch nog, vóór mijn en zijn grote uitdagingen, met Peter op pad voor het laatste stuk van het Willibrorduspad. Of zo ver als we komen dan met de 33 km. Peter heeft namelijk gisteren een container tegen zijn scheen gekregen en dat heeft een pijnlijke plek opgeleverd. We gaan het zien.
We parkeren de auto vandaag in Bilthoven want Amersfoort en Utrecht zijn niet echt opties.
Met de trein naar Amersfoort blijkt maar een miniritje te zijn. Daar kunnen we ook ons ‘startersbakkie’ nemen, zoals Rob dat altijd zo mooi noemt. Omdat er niet veel open is wordt dat bij Starbucks. Ik heb dan altijd het idee dat er van die zoete nep-koffie wordt geschonken, maar de espresso, met extra een glas water, smaken als een lekker sterke koffie,  dus goed wakker kunnen we op pad. 

DAT ZOU VERBODEN MOETEN WORDEN.
We volgen een stukje het spoor terwijl we de gebouwen er langs bewonderen, onder andere enkele in Dudok-stijl. Al heel snel gaan we langs een graan-akkertje de bossen in waar we oerkreten op de achtergrond horen en dinosaurussen zien. Het blijken echter beelden te zijn in dierenpark Amersfoort en de geluiden worden door de apen en andere bewoners gemaakt.

We mogen zelfs een zandvlakte over wat minder is voor Peter zijn enkel. Maar daar klaagt hij niet over. Een andere wandelaar sluit zich kletsend bij ons aan. Hij traint voor de halve triathlon en kletst gezellig tot hij weer terug keert en wij het fietspad op zoeken. Maar nadeel daarvan is dat daar geregeld fietsers moeten passeren. Het zou verboden moeten worden opperen we!

TOCH WEL EEN 9 ½ WAARD!

Er komen de nodige paddenstoelen uit de grond en in het zand staat Mont Blanc met een zonnetje geschreven. Een mooie verwijzing naar de uitdaging van Peter straks in september. We gaan Soest in en nog maar eens het spoor over en komen zo in de bebouwde kom. Daar is het best zoeken, want de markeringen zijn niet overal nog aanwezig. Langs een houten uil en over een bruggetje komen we bij een afsluithek. Het fietspad waarmee we weer richting de bossen gaan is helemaal afgesloten voor alle verkeer. Maar wandelend kan er veel dus we volgen toch de route. En als we even stil staan zien we zowaar twee kleine (bos)muisjes tussen de bladeren scharrelen met hun lieve, kleine kraaloogjes….
Daarbij moeten we zelfs overstapjes trotseren. Gelukkig lukt het met de GPS en phone als extra leidraad toch de route te volgen en wat heel opvallend is, is dat sommige stukken nauwelijks gemarkeerd zijn terwijl andere voorzien zijn van voldoende verse stickers. Na landgoed Pijnenburg, ook weer met overstapjes en mooie oude grensstenen, volgt landgoed Splinterenburg, waar zelfs rododendrons staan. Zo gaan we naar Bilthoven. Daar ken ik de omgeving een beetje, wat toch makkelijker loopt. we komen zelfs vlak langs Rob, maar hij is niet thuis. Die is vanmorgen al naar Nijmegen vertrokken, dus ook hier geen koffie. Na de Kees Boekeschool, in Bilthoven een begrip, 😉 gaan we door natuurgebied ‘de Leijen’ en over landgoed Beukenburg met zijn typische waterinlaat of hoe zo iets heet. We beginnen inmiddels toch wel trek te krijgen in een bakje koffie. Maar voor Utrecht zelf zijn er geen horecagelegenheden. Gelukkig weet ik een klein stukje van de route af in Groenekan wel een etablissement waar ik wel eens met Rob heb gerust, dus dat doen we aan. Daar smaken de verse muntthee en home-made appeltaart voortreffelijk. Een 9 ½ waard!

TOCH MAAR MOOI GEDAAN.
Zo kunnen we er weer tegen langs de Hooge Kampseplas, grote waterplas die heringericht wordt als natuurgebied, een varken dat nog echt mag baggeren en fort Voordorp. We trotseren een druk knooppunt van wegen, oa onder de A27 door, en zetten koers naar Utrecht. Via een oude volksbuurt aan de buitenrand gaan we naar het oude centrum. Niet langs alle bezienswaardigheden maar richting het beeld van Willibrordus. Vlak daarvoor passeren we de Willibrorduskerk die niet eens in het boekje wordt vermeld!!!
Bij het beeld maken we een selfie, en dan gaan we snel door naar het station. We treffen zelfs een beeldje van Anne Frank en kruisen de welbekende werven. Peter heeft het gehad na maar liefst 38 km. Maar deze bikkel heeft vandaag toch maar mooi het hele stuk afgelegd ondanks zijn blessure.

Alle foto’s zijn terug te vinden op:

https://photos.app.goo.gl/4pEiemkmJp8C1Vmd2

38 km, 10:15 – 18:30 uur.

 

VIER(TWEE)DAAGSE,

APELDOORN, 11 & 12 juli 2017

DAG 1
Ondanks het vroege opstaan om vijf uur ben ik toch pas 7:15 in Apeldoorn en moet best wel een stuk bij de start vandaan parkeren. Zo ver weg van de start heb ik nog nooit gestaan!

PRIVÉ VERZORGINGSPUNT.

Maar rond half acht kan ik vanaf het sportcomplex van Victoria Boys toch van start. Het is al niet zo druk meer, want de meesten zijn natuurlijk al gestart.

Zoals inmiddels bij mij al bekend start ik door de bossen en langs de nieuwe spreng richting het onbewaakte spoorovergangetje. Hoewel, de nieuwe spreng is inmiddels dusdanig dichtgegroeid dat hij niet meer te zien is. Na het spoor gaan we anders dan in andere jaren, en dat zal regelmatig het geval zijn vandaag.

In Ugchelen gaan we door de bebouwde kom met riante optrekjes, en een alleraardigst klein kerkje, zoals die hier in de omgeving veel zijn te vinden. Typisch voor deze omgeving vind ik altijd.
‘Even tot rust komen? Geniet dan van een lekker kopje koffie, vers gebak of ijs’ prijst een plaatselijke uitbater zijn waren aan. Maar ik wandel nog door. Ik ben net veertig minuten op pad. Langs de weg zitten ook twee kinderen achter een tafeltje die tegen een vrije gift wat te eten en drinken aan bieden.
Eenmaal in de bossen splitst de 12 km al af en dient de verzorgingswagen op 5,6 km zich aan. Maar ook deze sla ik over om langs een diep liggende spreng, en boomstam met fel oranje zwammen, bij de Zuster Meijboomlaan onder de snelweg door te gaan. Die zuster Meijboomlaan weet ik zo goed omdat hier in het verleden altijd de wagenrust was. Nu staan er hier wel veel auto’s, al dan niet met een tent, als privé-verzorgingspunt van wandelaars of wandelverenigingen.

300 METER VERDEROP.

We gaan het gebied van het Geldersch Landschap in en langs maïsvelden waar het gewas al hoog is, maar nog zonder kolven. In een tuin staan grote fuchsia’s met kleurige bloemen en in een andere staan de bewoners met de tuinslang bekertjes water te vullen voor dorstige wandelaars. Maar ik doe het voorlopig nog met mijn eigen flessen water. Langs de etalagepoppenwinkel, vaste bezienswaardigheid op de eerste dag, komen we bij vaste bezienswaardigheid nummer twee: weer een alleraardigst kerkje en beeldje dat ik ‘traditiegetrouw’ weer op de foto zet.
Langs de SRV zuivelboektiek steken we Beekbergen verder door en na enkele nieuwsgierige paarden….. wel errug druk vandaag…. zoeken we de mais- en graanvelden weer op. In de verte hoor ik het stoomtreintje fluiten, en we gaan het spoortje zelfs over, maar ik zal hem zelf vandaag niet zien. Het wordt steeds drukker op het parkoers en ik haal inmiddels veel wandelaars in. Vijf voor tien kom ik bij Bram’s pannenkoekenhuis waar ik in voorgaande jaren met mijn medewandelaars altijd rustte. Nu hangt daar echter een bordje dat dit pannenkoekenhuis opgegaan is in het Jagthuis 300 meter verderop.

ZUSTER MEIJBOOM.
Er zit dan al 14,1 km op dus ik haal binnen eerst een cappuccino. Op het terras is het vrij druk dus ik vraag of de stoel naast Henk Vink nog vrij is. Dan kom ik er gezellig bij zitten. Dat mag want de dame die er zat is toch naar het toilet en ze staan op het punt om door te gaan. En of ik de 30 doe. Dat is inderdaad het geval dus Henk sluit dan straks bij mij aan want de anderen gaan voor de 40.

We zetten koers naar de Loenense Waterval, ook een traditionele (fotogenieke) bezienswaardigheid, en daarna kunnen we nog even samen op de foto alvorens de anderen écht hun eigen weg gaan.
Lekker door de bossen, we steken alleen de snelweg nog een keer over, wandelen we samen in een iets hoger tempo door. Het is heerlijk fris wandelweer en al kletsend komen we voor we er erg in hebben al weer op kamping De Hertenhorst op 19,1 km. Nadat een familie ons duidelijk de weg wijst wil ik even naar het toiletgebouw en genieten van een broodje kroket. Henk blijft ook gezellig zitten en we zitten aan tafel met Jan de Vos.
Na het aangenaam verpozen gaan we de camping verder over en worden de hoofdweg over gezet richting de dames met komkommer en spekjes die ook dit jaar weer traditioneel van de partij zijn. Al is er het nodige veranderd in het parkoers, veel is ook als ieder jaar.
Maïs volgt met leuke optrekjes en bos en zo gaan we ook de tunnel onder snelweg door weer terug richting De Zuster Meijboom laan.

OF EIGENLIJK LIEVER NIET…..

Daar treffen we helaas niet de kaasboer aan. Door dus naar de er vlak na gelegen verzorgingswagen waar er al 26,6 km op zit. Henk wil hier de van een beker fruit genieten, en als we weer verder door gaan staat daar toch de kaasboer weer aan iedereen een blokje kaas uit te delen.
Langs een spreng gaan we Apeldoorn al weer in waar ons nog een traditie ten deel valt: een hoosbui. (ik kan me geen helemaal droge Apeldoornse herinneren.)

Ik trek eerst mijn jack aan, en dan toch maar mijn regencape. Gelukkig hoeven we niet ver meer terug naar Victoria Boys en zit het er na 31,1 km al weer op voor vandaag.

En voor morgen is er heel veel regen voorspeld. We gaan het beleven, of eigenlijk liever niet……

DAG 2
Maar ik start natuurlijk wel want we gaan vandaag naar het Loo! Ik kan vandaag een stuk dichterbij parkeren….. dat zal vast betekenen dat het rustiger is. En dat kan ik me eigenlijk wel voorstellen met dit weer.

EVEN DROOG AFHANDELEN.

Ik meld me aan en start weer om half acht. Ik heb Peter zijn gore-tex regenjas te leen dus het moet goed gaan komen vandaag. Mijn heuptas past er net onder dus die zal ook droog blijven en voor mijn fototoestel zit er aan de buitenkant van de jas een handig zakje. En onder mijn capuchon heb ik mijn pet met klep. Een hoop gemak bij het ongemak dat regen heet.

Nadat me een appeltje aangeboden wordt voert de route me door de bossen richting natuurpark Berg en Bos. De regen belet me veel foto’s te maken en die ik wel maak zijn vaak wazig doordat alles terug glimt en mijn lens beslaat, maar de zwijntjes zet ik er natuurlijk wel op. Een dame achter me somt op wat zo’n beest allemaal doet. “Een beetje wroeten naar eten, een modderbad nemen en vooral veel slapen.” En bedelen in dit geval voeg ik toe. En dan zie ik ook het huisjespark in Hoenderloo weer voor me waar we ooit verbleven en elke avond de volledige familie zwijn langs kwam om alle eetbare restjes op de terrasjes op te sporen.

Via een zijuitgang verlaten we het terrein en gaan de villawijken aan de rand van Apeldoorn door. Af en toe stort het écht uit de lucht, ook als ik langs de naald het terrein van Paleis Het Loo op ga. Daar is ook de rust. Ik maak gebruik van het toilet en blijf alleen even staan onder de partytent om ‘de social media’ droog af te handelen, en om een foto te maken, en ga dan weer door.

INMIDDELS WEL.

Ik maak foto’s van het paleis en aan de zijkant is de eerste controle voor we de bossen rondom het paleis in mogen. Ik ga droog staan onder een tentje alvorens ergens onderuit mijn tas de controlekaart op te diepen.

Al doorwandelend besluit ik vandaag maar voor de 20 te gaan. Mijn voeten worden langzaamaan nat….. maar de geleende regenjas doet

zijn werk goed. Al snel sla ik rechts af waarbij ik afscheid van de overige afstanden neem. Sommige paden zijn zo nat dat het verschil met de sprengen ( gegraven waterloopjes) minimaal is. De paddenstoelen schieten uit de grond omhoog! En ik heb zicht op de achterkant van het Loo. Het is (nog) erg rustig op de paden nu ik afgeslagen ben. Ik passeer een zuil met wapens en fotografeer de achterkant van het paleis. Dat doe ik ook van het paarden- en hondenkerkhof van de Koninklijke familie. Langs Koninklijke bankjes en vorstelijke prullenbakken voert de route me naar de Koninklijke stallen nadat ik het wandelpad van de andere afstanden gekruist ben. Daarop is het nu best druk, maar dat zijn natuurlijk inmiddels wel de kortere afstanden.

WORDT HET OOK NIET NAT!

Helaas mogen de stallen, waarin oa veel auto´s van Prins Bernhard en Hendrik staan, alleen met een toegangskaartje betreden worden dus ik ga verder richting de verzorgingspost.

Ik heb mijn zinnen gezet op een broodje hamburger, maar als ik de post nader staat de bakplaat nog niet aan. Een gevulde koek dan maar. Ik uit wel even dat ik het jammer vind dat er nog geen hamburgers zijn, en dat ik best begrijp dat het daarvoor nog wat vroeg is om tien uur ´s morgens….. als Ton van de catering zegt dat die er wel al zijn!!!! Gelukkig zijn er nog zitplaatsen onder de partytent zodat ik enigszins riant mijn broodje kan nuttigen.

Ik zie mensen met van alles aan wandelen. Plastic zakjes rond de enkels, vodden van regencapes, opvallend veel wegwerpgevallen overigens, of gewoon sandalen met blote voeten. Ja, wat je niet aan hebt kan ook niet nat worden.

VERRUILD VOOR MIJN SANDALEN.

Nogmaals voorlangs het paleis, en met hetzelfde circus om de stempelkaart uit de tas op te diepen wandel ik richting de uitgang van paleis het Loo. En na wat bos steek ik weer over naar de villawijken. Daar krijg ik na al het water van boven ook nog een flesje water aangereikt van Mac Donalds. Dat is ook al jaren een traditie! En ook dat die meestal in de regen uitgedeeld worden. 😉

Park Berg en Bos volgt, maar nu mogen we via de hoofdingang naar binnen langs de uitbundig bloeiende bloemen. Natuurlijk is regen ook ergens goed voor…. Het park gaat over in het Geldersch landschap en zo wandel ik het terrein van Victoria Boys al weer op.

Ik meld mij af. Helaas zijn de wandelboekplaatjes en stempels er nog niet. Maar daarop wachten wil ik niet. Ik wil naar huis! Het is buiten op het terrein ook maar een troosteloze bedoening. Dus om twaalf uur zit ik al weer in de auto. Ik ben lekker droog onder de regenjas gebleven en mijn natte schoenen en sokken heb ik verruild voor mijn sandalen. Op naar huis!

Alle foto’s zijn terug te vinden op:

https://goo.gl/photos/o8JapZ77yPuMmFSM7

31,1 & 20,9 km.

 

 

GOOIMEERROUTE, 6 juli 2017

 

GOOIMEERROUTE,

LARENSE VIERDAAGSE DAG 4,

NAGELOPEN, LAREN, 6 juli 2017

Evenals vorig jaar loop ik samen met Bert de laatste dag van deze vierdaagse na. Dat moet dus een makkie worden zou je denken…….

EEN TROFEE.

Met een flauw zonnetje gaan we even over acht van start vanaf SV Laren ’99 aan het Schuilkerkpad. We slaan direct het onverharde pad op langs de typerende akkertjes met (oude) granen. We wandelen Laren zelf in met zijn boerderijen en molen midden in de bebouwing. Er wordt zelfs op een van de boerderijen een nieuw rieten dak gemaakt.

De route lezend, en met de kennis van Bert die hier bekend is, is het goed te doen. En bovendien hebben we ook nog een mooi gekleurd routekaartje.

Dan gaan bos en heide elkaar afwisselen en er grazen zelfs schapen op de hei die absoluut niet bang zijn voor mensen, maar vlak naast ons onverstoorbaar door blijven grazen. Het is heerlijk wandelen terwijl het steeds warmer wordt. De jas heb ik dan ook alleen maar bij me om om mijn middel te knopen. 😉

We gaan de Blaricummerheide over en laten al snel alle andere afstanden achter ons. Door Blaricum nemen we een wildviaduct over de A1.  We gaan de Bussummerheide op en zien een mierenhoop waarop het bijzonder druk is. We houden dus gepaste afstand. En ook van de Schotse Hooglanders die erg alert met elkaar bezig zijn.

SCHRIKBAREND DUUR!

Op gegeven moment zijn we toch de route kwijt. Aan de rand van Bussum. We vragen het aan een vrouw die haar hondje uit laat. Ze zegt dat we helemaal op de verkeerde heide lopen….. terwijl tot voor enkele aanwijzingen nog alles klopte! Ze wil ons helemaal de andere kant op sturen dan waar we voor ons gevoel heen moeten. De woorden van (als ik het me goed herinner Rob) klinken door mijn hoofd: vraag nooit de weg aan een vrouw! 😉

We geven haar maar gelijk en gaan toch door ons gevoel achterna richting de Bussumse Watertoren waar we lang moeten komen. Met een omweg, over natuurbrug Crailo, komen we er toch en bij sportcentrum Zandzee waar we besluiten te rusten omdat ze daar heerlijke cappuccino hebben.

We gaan de Franse Kampheide op waar witte koeien naast schapen grazen en vinden een trofee: een achtergebleven markeringslint.

Dan gaan we de polder in over een lange rechte weg waarbij we de officiële rust bij Juffrouw Jansen op 14 km passeren. En we passeren alleen maar, want controle hebben we vandaag uiteraard niet. Na de Hilversumse Meent sla ik op de automatische piloot rechts af. Net als een week of drie terug met Peter tijdens het Willibrorduspad. En Bert weet zeker dat hij hier niet geweest is met Sylvia, want dan had hij zeker een potje mee moeten dragen van het verkooppunt langs de route want Sylvia neemt van zo’n punt altijd iets mee….. dat perfect past in zíjn rugzak. Daardoor missen we een mooi natuurstukje, maar komen wel weer op de officiële route uit. (Alleen maar een reden om hem nog een te lopen.) De route is overigens ook op een aantal punten anders dan vorig jaar.

Door de nieuwbouw van Naarden zetten we koers naar het vestingstadje en wandelen nog een stukje extra over de wallen ten opzichte van de route. Na ¾ rondje gaan we het vestingstadje toch in, op zoek naar mogelijke huizen te koop, maar we weten al van tevoren dat de huizen hier schrikbarend duur zijn alleen maar omdat ze juist in Naarden liggen.

 

DIE GAAN ER WEL IN!

 

De kerkdeur staat vandaag open dus we nemen een kijkje binnen. Daar is een indrukwekkende fototentoonstelling van dames zonder haar. We verlaten het stadje weer langs een dappere grasmaaier, maar anders dan het lijkt maait hij alleen maar een paadje naar de ingang.

Door het groen gaan we de A1 terug over en komen langs pannenkoekenrestaurant ’t Vossenhol op 26 km, maar ook deze laten we links liggen. Langs ANWB paddenstoelen gaan we de bossen door langs het Gooimeer waar we af en toe een blik op kunnen werpen. En anders dan Bert tijdens de tocht zelf liep. Daar de omschrijving goed klopt liet iedereen toen kennelijk achter zijn voorganger aan. We vinden zelfs nog een vergeten routebordje, trofee 2!, en komen ook in Huizen uit. Daar gaan we eerst langs de oude haven met de kalkovens om te rusten aan het water bij  ‘De Haven van Huizen´ op 31 km. Daar vullen we ook onze drinkflessen bij. Ik heb al ruim een liter onderweg gedronken.

Iets lekkers voor bij de koffie halen we een klein stukje verderop bij de Liddl. De low budget pecanbroodjes, amandel/puddingbroodjes ed. gaan er wel in want onze lunchpakketten zijn al lang op.

OOK DIE WEIGERT VERDER DIENST.

Nu gaan we in een vrijwel rechte lijn naar het zuiden langs de Tafelberg. Mijn (oude) fototoestel  vindt dat hij vol is en maakt geen foto’s meer. Dus verder met de Phone. We gaan Laren door langs de restanten van een oude houtzagerij, vele olifantjes, Bert en ik zetten elkaar bij fraaie exemplaren op de foto, de poffertjeskraam die we nu links laten liggen, en over de kermis. Daar haal ik twee oliebollen voor zoonlief thuis.

Ook mijn fototoestel vind dat hij genoeg foto’s heeft gemaakt en weigert verder dienst terwijl we de laatste kilometers lopen en even over vijven terug komen bij de auto na ruim 41 km. Daar maak ik nog even een foto van trofee twee die Bert mee neemt om te zijner tijd terug te geven aan de organisatie van deze vierdaagse.

Alle foto’s zijn terug te vinden op:

https://goo.gl/photos/TPNVELeb2XUWwK3A7

41 km, 8:00 – 17:00 uur.

 

 

 

WILLIBRORDUSPAD, 2 juli 2017

WILLIBRORDUSWANDELPAD,

HILVERSUM – AMERSFOORT, 2 juli 2017

Ik had mijn routeboekje al opgeborgen tot na de zomer, maar onverwacht hadden Peter en ik voor deze zondag tocht niets op het programma staan. Dus na twee eerdere heerlijke etappes van het Willibrorduspad stelt Peter voor om vandaag weer een stuk te doen, ook al zijn de voorspellingen voor vandaag met kans op een bui en somber weer wat minder rooskleurig dan de voorgaande twee keren. Zo stappen we dus om zes uur op uit bed…… zondag!!!!!…… en zetten koers naar Hilversum Mediapark om ons eerst een route te puzzelen naar het punt waarop we de route vorige keer kwijt waren.

HAD HIJ TOCH GELIJK!

Gelukkig gaat dat nu wel voorspoedig en zo starten we alsnog met het grootste deel van etappe 26, en omdat ik vaker in deze omgeving heb gelopen kunnen we de route nu wel vinden. Ondanks mijn vrees dat het in het bos flink zoeken zal zijn. Al snel komen we bij het water met de vlonder er slingerend doorheen waar we genieten van de watervogels, rietsigaren en moerasvergeetmijnietjes. Alleen de ijsvogel laat zich helaas niet zien, maar je kunt niet alles hebben.

Bij natuurbrug Crailo aangekomen zie ik ineens pijlen hangen van een Gooise wandelsportvereniging, en dan schiet me te binnen dat Rob het er over had misschien wel een tocht vanuit Bussum te gaan wandelen. En idd komen andere wandelaars ons achterop. Maar als we de hei op gaan slaan we net een ander pad in. Als we daar nog maar net lopen worden we door een man op de fiets terug geroepen. Het blijkt een pijler te zijn van de Gooise tocht. We leggen uit dat we het Willibrorduspad lopen en anders moeten. Niet lang daarna komen we op een punt zonder markering en de beschrijving klopt ook al niet….. even puzzelen leert ons dat we toch hetzelfde pad hadden moeten hebben. Had die man toch gelijk.

WILDE DIEREN.

De heide is mooi. De dopheide staat al in bloei, de rest moet nog komen, en we zien markeringen van het voetstappenpad en het Westerborkpad, en van dat laatste pad dan wel de nieuwe stickers die overvloedig aanwezig zijn. Dat kunnen we van het Willibrorduspad niet zeggen. Maar goed lezend en de plattegrond bestuderend met de GPS als extra hulp gaan we lekker.
Bovenop een betonnen paatje zit wat oranje-goud haar van een Schotse Hooglander die dit paaltje duidelijk heeft gebruikt om te schurken. De dieren zelf zien we even later knabbelend op de hei. De Gooise wandelaars komen we steeds tegen, lopen een stukje met ze op, en gaan onze eigen weg weer. (Later horen we dat zij grotendeels het voetstappenpad hebben gevolgd.)
Aangekomen bij La Place en het Sint Janskerkhof zit etappe 26 er op en zijn we zo’n 5 km verder. We rusten nog niet, maar gaan door met de volgende etappe langs de rand van de heide waar we ‘leuk gelegen riante woningen’ voor onszelf uit zoeken, en die zijn er genoeg! In plaats van te rusten bij restaurant ‘t Bluk slaan we af richting Hilversum en gaan kris kras over heide en zandvlaktes, en dat lukt allemaal best wel. Zo komen we bij het viaduct onder de A27 door….. en bij een rustpost van de Gooise wandeldtocht waar zowaar Klaas en Coby zitten. (Wandel je het Willibrorduspad, kom je ze nog tegen!)
Langs een mierenhoop en wroetsporen van zwijnen gaan we, etappe 28 op, die voor een groot deel langs het spoor gaat volgen. Al weer een kilometer of vijf er bij.

ALS EEN PALEISWACHT.

Het loopt lekker….. en we volgen ook het Westerborkpad weer dat met de nieuwe stickers perfect te volgen is en redelijk dezelfde kant op gaat. Ik zie zelfs het pad waar ik met Rob ooit vreselijk over geploeterd heb door het struikgewas heen, in de veronderstelling dat we zo vast wel weer op het officiële pad zouden komen. Wat, na op een sloot te zijn gestuit, alleen maar lukte na het hele pad terug lopen.
Op een breed pad valt mijn oog ineens op iets dat lijkt op een stukje honingraat van een bijennest. Nadere beschouwing leert dat het een stuk wespennest is waar drie wespen op bezig zijn. We maken er foto’s van en dan legt Peter het stukje raat in de kant van het pad, met gevaar voor eigen benen aangaande de bramen, want het is toch zonde als het vertrapt zou worden. (Als we de foto later beter bekijken zien we zelfs de larven in de raat zitten.

Tussen de fris groene varens door komen we bij een rood stenen bouwwerk midden n het bos. We denken aan een kazerne, maar het blijkt een natuur-bosbad te zijn.
We spotten een den met prachtige schors en terwijl ik met mijn zomerschoenen de rand van een plas op zoek test Peter zijn schoenen voor de eerste maal op waterdichtheid. Dat blijkt wel goed te zitten. We hadden al een keer een paaltje met onze markering overeind gezet langs het pad, maar nu vinden we weer een restant van een paaltje met markering plat op de grond. We zetten het maar rechtop tegen een boom aan. Zou deze route, ik heb een jaar of vijf terug een boekje in de uitverkoop bij de NWB gekocht, een beetje uit de tijd zijn? Misschien zijn wij wel de laatsten die hem nu lopen…..
We verlaten het bos voor het laatste stukje etappe langs het kolossale Paleis Soestdijk, waar we uiteraard de nodige foto’s maken, en Peter als een paleiswacht Engelse stijl voorlangs marcheert. En dan zit er weer 6,7 km op.

MET GOED RESULTAAT.

Na een kijkje bij beeldje van een grenadier uit 1787, zetten we koers naar de Naald van Waterloo. Helaas worden we vlak daarvoor een bruggetje over gestuurd langs een berceau (loofgang) en na even puzzelen verlaten we het bos over het spoor bij een snackbarretje. Daar besluiten we na 20 km te rusten….. de appeltaart met noten staat ons er wel aan. Buiten op het terras zien we een jongen op de fiets aan komen met zijn telefoon aan zijn wang. Hij krijgt

duidelijk instructies van iemand anders hoe te fietsen…. maar erg duidelijk is een van beiden niet want we zien hem wel een keer of vijf van allerlei kanten langs gaan.

We vervolgen door een stuk bebouwde kom van Baarn en gaan vervolgens de polder in….. over de 4,5 km lange weg van het Westerborkpad. Maar het is minder warm vandaag en eigenlijk schiet de weg best lekker onder onze voeten door. Komt ook vast doordat ik alleen al dénk dat dit een lang eind is. En halverwege (wéér 5 km) gaat die over op etappe 30.

Nog ff een foto van Peter bij 3x G, gewoon goed g….. (vul maar in) en dan mogen we een klompenpad op. Dat is een leuke onderbreking, want tijdens het Westerborkpad liepen we de lange weg helemaal uit. Toen vroeg ik mij met Rob af waarom we dit klompenpad niet op gingen. Nu wandelen we dwars door het weiland richting de ringvaart. Bij een balk over een slootje gaat Peter aan de andere kant van een slootje lopen. Ik waarschuw hem dat er straks misschien geen mogelijkheid meer is om terug te komen. Ach, dan springt hij er gewoon overheen toch, wat hij met goed resultaat gelijk doet.

NOG EVEN TERUG!

Wel jammer dat ik er net geen foto van heb gemaakt. Ach, dan springt hij toch nog even terug, ….. met één voet nét in het water. Er zijn natuurlijk grenzen aan de waterdichtheid van zijn schoenen….. 😉
Gelukkig heeft hij nog droge sokken in zijn rugzak mee die hij bij een dammetje aan het einde aan trekt. We gaan de dijk langs de ringvaart op. Hier is het heerlijk lopen, zeker als we wat meer tussen het riet lopen waar de zon inmiddels warm op onze ruggen schijnt. Het is weer veel beter weer dan voorspeld.
Het pad gaat over in een bosstrook en die wandelen we helemaal uit tot op het punt waar we tijdens het Westerborkpad links af sloegen. Opeens vraag ik mij af of we dit pad ook deze keer wel zo ver moeten volgen….. maar pfffff dat is gelukkig wel het geval.

We gaan de buitenwijken van Amersfoort in als me ineens te binnen schiet dat er in deze wijk een Joodse begraafplaats ligt. Altijd leuk om samen (nog eens) te bekijken dus we wijken een beetje van de route af en volgen de wel overvloedig aanwezige markeringen. Eerst komen we langs een algemene begraafplaats met een schitterende poort er voor waar we even snel een blik op werpen. En dan komen we bij het huis naast de Joodse begraafplaats waar het vriendelijke dametje woont dat deze beheert. Ze doet de poort voor ons open met het verzoek even te melden wanneer we weer weg gaan.  We genieten samen van de stilte en de sfeer.
Dan gaan we door richting het station van Amersfoort. We besluiten gelijk het perron op te gaan om de trein te nemen die over een kwartier vertrekt. Nog even een soft-ijsje halen in de kiosk voor vertrek lukt hier niet, maar we weten dat die op Hilversum Mediapark wel te krijgen zijn! Al wachtende plaatsen we nog een foto van vandaag op facebook…. terwijl de trein al binnen rijdt. Wat vliegt de tijd als je zo bezig bent.
In Hilversum verwennen we onszelf met een ijsje en rijden dan richting huis. Hoewel, we zijn Hilversum nog maar net uit als ik me ineens hardop afvraag: hebben we ons eigenlijk wel uitgecheckt op het station…….. kortom, terug!

Na vandaag nog één maal wandelen, dan zit het Willibrorduswandelpad er op.

Voor alle foto’s:

https://goo.gl/photos/g54Q6uccpxPwvhMB7

33 km, 8:30 – 16:45 uur.

TERUG NAAR OEGSTGEEST, 28 juni 2017

 

TERUG NAAR OEGSTGEEST, VOORLOPEN,

SAMEN OP PAD, SASSENHEIM, 28 juni 2017

Vandaag ga ik samen met Bert ‘mijn’ SOP nog een keer voor lopen om hem op de GPS te zetten. En zo start ik even over achten met Bert vanaf van der Valk Hotel Sassenheim – Leiden.

DE TREKSCHUIT.

Na een korte aanlooproute langs de Rijksstaatweg kunnen we onder de A44 door om langs jeugdgevangenis Teylingereind naar Warmond te lopen. Halverwege het groene fietspad slaan we af een weiland door om na twee houten bruggetjes uit te komen op het terrein achter voormalig seminarie Mariengaerde te komen. Gelukkig kunnen we hier lekker doorlopen want na een lange natte periode wil het weiland wel eens gedeeltelijk onder water staan en Bert waarschuwt me voor het afstapje na het hekje waar hij bijna een misstap deed. 😉 We wandelen naar de voorzijde  van het gebouw en verder lopend kunnen we een blik werpen op de ruïnekerk en landgoed Oostergeest waarvoor het ooievaarsnest ‘bemand’ is en waaronder lakenvelder koeien grazen.

Aan het einde van de oprijlaan staat het oorlogsmonument en we slaan rechts af Warmond in via de doorgaande weg. Daarlangs zijn twee grote kerken te vinden, een oude bewaarschool uit  en prachtige, veelal vrijstaande huizen. Ondertussen is het heerlijk wandelweer, somber maar met een prima temperatuur.

Bij de Lockhorstlaan gaan we vandaag rechtdoor, op 6 september zullen we daar heel even af slaan voor de eerste wagenrust. Wij gaan direct door naar de Klinkenbergerplas voor een mooi stukje met zicht over de door zandwinning ontstane plas enerzijds en riante optrekjes met grandioos uitzicht over het water aan de andere kant. We gaan de wijk ‘Clinckenburg’ even door om uit te komen op het fietspad langs de Leidse Vaart. Na het oversteken van de weg bij de Leebrug met even zicht op het oude toegangshek naar Warmond, vervolgen we de Leidse Vaart nog even over een oude weg waar de gaten een beetje in vallen. Maar wat wil je naast de vaart die al meer dan 350 jaar geleden gegraven is voor de trekschuit tussen Leiden en Haarlem.

EEN AFSCHEID ZONDER THUISKOMST.

Maar ook hier zijn de eerste riante nieuwbouwhuizen van Oegstgeest al verrezen. Wij gaan echter snel door om de Kwaaklaan op en gaan richting het landgoed Oud Poelgeest. Na een kort ommetje over het terrein verlaten we dit weer over een smalle loopbrug om over te steken naar de Leidse Hout. De route voert richting het schattige pannenkoekenhuisje waarvoor het heel druk is met basisschoolleerlingen. Die gaan in de voorlaatste schoolweek natuurlijk allerlei leuke buitenschoolse dingen doen.

Langs het voormalige Diakonessenhuis, nu Alrijne, wandelen we door naar de Boerhaavelaan met aan het eind een flink beeld van deze geneesheer, die oorspronkelijk afkomstig uit is Voorhout. De weg overstekend komt het poortgebouw van het Academisch Ziekenhuis in beeld waar we onderdoor gaan en daarna zicht hebben op het LUMC.

Voor het moderne station van Leiden langs gaan we onder het spoor door en na een tussenstop bij de Jumbo (helaas geen koffie in dit filiaal) zetten we koers naar de Morspoort, één van de twee nog bestaande stadspoorten. Naar rechts afslaand komen we langs een indrukwekkend monument voor de Oost-Indieganers die niet terug keerden in Nederland. ( Een afscheid – zonder thuiskomst.)

VERZAMELEN!

Na langs molen ´De Put´ de Rembrandtbrug over te zijn gegaan komen we bij een gevelsteen die aanduidt op welke plek deze schilder geboren is en een kunstwerk ter nagedachtenis aan hem. Dan wandelen we voorlangs het kleurrijke gebouw van de Zeevaartschool en gaan richting de Oude Varkensmarkt. Hier ligt het helaas niet toegankelijke Loridanshofje uit 1656. Maar ook de voorgevel is zeker het bekijken waard. En dat geldt ook voor de Doelenpoort die herinnert aan het schuttersgilde waarvan ook de vader van Rembrandt van Rijn deel uit maakte.

Via het Rapenburg komen we bij het gerecht welk gebouw aan de achterzijde opgebouwd is in verschillende bouwperiodes wat goed te zien is. Daar achter ligt de kolossale Pieterskerk. We gaan het Pietershofje in waar we onaangenaam verrast worden. Het ander vrij toegankelijke hofje zit nu op slot. We lopen om via de

Pieterskerk Choorsteeg, maar ook van deze kant kunnen we er niet door dus dan maar zo door naar de Breestraat waaraan het stadhuis met de fraaie gevel met trap ligt. We wandelen naar de achterzijde om op de woensdagmarkt te komen.

Aanvankelijk had ik hier op 14 km de V&D op het oog voor een rust, maar die is nadien verdwenen. Nu is de Waag een leuk alternatief, maar er zijn genoeg terrasjes en horecagelegenheden in de buurt en op de markt is het natuurlijk ook gezellig. Dat gaan we dus aan de eigen keuze van de wandelaars over laten om op een afgesproken tijd weer te verzamelen bij de Koornbrug.

EENTJE LAAT ZICH AAIEN.

Via de Burgsteeg komen we bij de bibliotheek waar ik samen met Bert ga genieten van een cappuccino. En precies op tijd want het is een beetje gaan miezeren. De voorspelde buien van na drieën gaan toch niet nu al vallen?

Gelukkig is het weer droog als we door gaan onder de Burgpoort door om zo uit te komen bij de Burgt. We besluiten de heuvel tussen Oude en Nieuwe Rijn op te klimmen en een rondje over de ringmuur te lopen, met een fantastisch uitzicht over de stad. Dan kan iedereen 6 september zelf kiezen om mee te gaan of beneden te blijven.

We kruisen de Oude Rijn en via de Donkersteeg komen we op de Haarlemmerstraat waar veel winkels te vinden zijn. Maar we volgen hem slechts enkele tientallen meters om voor de Regina Caelikerk de drukte al weer te verlaten. Langs de Marekerk gaan we Leiden weer verlaten, terug naar Oegstgeest!

Onder de Willem de Zwijgerlaan door gaan we een fietspad op om na een tunneltje onder het spoor door tussen datzelfde spoor in een nieuwbouwwijk terecht te komen. We volgen een pad door een groenstrook en na een houten rad (kunstwerk of functioneel??? Ik weet het niet) mogen we een grasstrook door. Gelukkig is het ook hier goed te doen door de overwegend droge achterliggende weken. Aan het einde van het pad komen we na een laatste stukje uiterst riante nieuwbouw uit bij een hek naar een nieuw natuurgebied dat slecht sinds een aantal jaren toegankelijk is. Toch is het er al prachtig met veel vogels waaronder nauwelijks volwassen ganzen die vlak naast het pad blijven staan of liggen. De grazende koeien zien we vandaag niet, maar wel plotseling een groep geiten waarvan ik er zelfs één kan aaien. Als we al lang verder zijn staat het dier nog altijd luid te krijsen alsof het ons terug wil roepen.

TOCH EEN ANDER PAD?

Wederom onder het spoor door komen we terug in Warmond bij een schutting met ´schuttingtaal´. Dat zijn hier teksten als: ´met je moeder aan de poeder´. Middels een hoge brug gaan we de Leede over. Dat betekent zelfs nog even klimmen. Na nog even gekeken te hebben waar de wagenrust voor de tweede maal bereikt kan worden gaan we nu de winkelstraat van Warmond door. (Met het oog op het weer moet de eerste keer de chocoladekoek gebruikt worden beredeneren we.)

Nu moet je je van ´winkelstraat´ niet al te veel voorstellen. Eerst passeren we wat fraaie boerderijen en buitenplaatsen, het huis waar Jan Steen werd geboren en zijn borstbeeld. Als ik het VVV kantoortje zie gaan we daar nog even naar binnen. De dame in het rustige kantoortje vind het altijd gezellig als er iemand langs komt en ook nu begint ze honderduit te vertellen. We maken het echter niet lang, maar wandelen de straat verder door naar Huis te Warmond om daar een ommetje te maken over het landgoed. Ik gok niet helemaal goed, maar via de braamstruiken komen we toch weer op het pad. Vlak voor de tocht dus nog maar even kijken naar een ander pad.

Als we Warmond weer uit gaan langs wat agrarisch terrein zijn we ook al snel weer terug bij Hotel van der Valk Sassenheim – Leiden.

Alle foto’s zijn te vinden op:

https://goo.gl/photos/spTsvfnpLWGE8Rz19

25 km 8:10 – 13:30 uur.

WILLIBRORDUSPAD, 18 juni 2017

 

WILLIBRORDUSPAD,

ABCOUDE – HILVERSUM, 18 juni 2017

Op deze mooie zondag heb ik met Peter afgesproken nog een deel van het Willibrorduspad te gaan doen. Ik om mijn pad verder af te maken, hij als training voor zijn expeditie in september. We willen van Abcoude naar het St. Janskerkhof lopen met een extra uitstapje naar Naarden. 31 km met zo’n zeven extra er bij.
Omdat het een warme dag gaat worden gaan we lekker vroeg op stap. Half acht de auto in, tien over acht op het station in Abcoude. Na het parkeren van de auto is het even zoeken naar het startpunt van de route. Vorige keer waren we het zo zat dat we tegen het einde van de etappe maar één ding wilden: zo snel mogelijk naar de trein!
Als we stil staan om het kaartje in het routeboekje te bekijken komt er al een familie eend, moeder met twee grotere jongen, bij ons kijken.

ZE WIJZEN ONS DE WEG.  

 

 

Dan wandelen we richting de grote kerk midden in he dorp en weten met de phone en het plattegrondje in het routeboekje op de route te komen. Lang monumentale huizen gaan we het dorpje uit tot bij een groot wit gebouw, nu restaurant….. maar in het verleden vast het station. Het spoor is niet meer te zien….. wat bij nadere beschouwing hier ondergronds blijkt te liggen. Het station waar wij zijn gestart ligt zo’n honderd meter verderop. Het is zo nieuw dat in mijn routeboekje de oude situatie nog is aangegeven. Dat verklaart wel waarom we vanmorgen moeite hadden met het terug vinden van de route. Nu gaan we 4,5 km lang het riviertje de Gein volgen. En dat is geen straf. Wat een prachtige huisjes zijn hier langs het lommerrijke water te vinden, en wat is er veel te zien. Het zal hier heerlijk wonen zijn denken we, zo onder de rook van Amsterdam, maar super landelijk.
Schapen grazen in de weilanden, een reiger loert op zijn prooi terwijl een stern-tje hetzelfde doet vanuit de lucht. Een ooievaar staat op zijn of haar nest en ondertussen trekken er vandaag de hele dag vele molens aan ons voorbij. Langzaam wordt het warm dus we drinken goed. We zien een forse stier en een vleeskoe die haar licht bruine kalf staat te likken. Na een oud zondagsschooltje en een katje dat zich maar wat graag laat aaien komen we in Driemond aan waar de brug die we over moeten compleet verdwenen is. Gelukkig kunnen de verkeerregelaars ons vertellen hoe we verder moeten. En etappe 22 van 4,9 km zit er al weer op.

DIE IK WEET….

Zonnig Driemond ziet er veel gezelliger uit dan tijdens de regendag ruim een jaar terug toen ik hier met Rob liep. En de lavendel geurt heerlijk als je een takje tussen je vingers kneust. We bereiken het Amsterdam-Rijnkanaal dat we middels een brug over moeten, maar daarvoor hadden we eigenlijk een straatje eerder in gemoeten. Maar het loopt verder prima, met het oog op de routekaartjes en af en toe een stukje extra lezen van de omschrijving. Op het water varen vele grote en kleine vrachtschepen en een klein plezierbootje staakt snel over naar het pittoreske haventje van Driemond. Vandaag zullen we heel veel boten overal op het water zien.

Na de brug gaan we al snel de nieuwbouw van Weesp in, maar die worden natuurlijk al snel weer vervangen door oude pandjes na de mooie molen ‘t Haantje waar we uitgebreid plaatjes van schieten.
We dubben even bij het ophaalbruggetje dat we over moeten. Gaan we dat eerst doen of nemen we toch eerst een kijkje bij de synagoge waarvan ik het bestaan nog weet van de wandeling over het Westerborkpad? Het lot beslist. De ophaalbrug gaat net open voor één van de vele bootjes die vandaag onderweg is. Ook nu is het weer even zoeken, en als we bij de sluisbrug komen maken we daar maar eerst wat foto’s.
Kijkende bij de synagoge vinden we in de stoep

veel struikelsteentjes die Peter nu voor het eerst in het echt ziet. En nogmaals lopend door de straatjes die we net al gehad hebben zien we steeds meer van die steentjes, best veel van de 59 die hier overal in het plaatsje te vinden moeten zijn zelfs. Over de Lange Vechtbrug komen we bij hete fort aan de Ossenmarkt, één van de drie ronde forten die ik hier in de buurt weet.

HELAAS WAT VERDWENEN.

Na het fort slaan we af langs de Vecht langs de andere twee molens van Weesp. Ook hier is het weer genieten van de bootjes op het water, de prachtige optrekjes die we passeren en een zwijn dat ligt te wroeten in een kuil in zijn weilandje. We zien een vrouw met een emmer water aan komen en als ze vlak bij de kuil is stapt het zwijn er uit zodat ze de kuil kan vullen met het water waarna het beest er weer heerlijk in gaat liggen schurken. We gaan over van etappe 23 (5,9 km) op 24 langs een oude drie-dubbele trog die is gevuld met bloemen, en na een oud sluisje komen we bij het tweede ronde fort: Fort Uitermeer. Samen met twee andere wandelende dames maken we een rondje om het fort en een bunker heen om het goed te kunnen bekijken. In tegenstelling tot het fort aan de Ossenmarkt verkeert dit fort een beetje in vervallen staat.
Terug op de weg is het even zoeken naar de route verder. Maar de phone en een dame die haar hond uit laat brengen ons weer op het pad

bij een oud sluis-huisje dat ook nog te koop staat. Het is dat het wat klein is….. en jammer dat het karakteristieke uiterlijk door een uitbouwtje in de vorm van een tochtsluis wat verdwenen is.

BINNEN!
Nu gaan we meer het open terrein in over de Kreugerlaan. Het is hier druk op het fietspad met fietsers die er ook op uit gaan. Al snel komen we langs een kraampje met kersen……. maar na aanvankelijk door gelopen te zijn keren we al snel op onze schreden terug en nemen toch een zakje mee om de route al knabbelend te vervolgen. (En volgens Peter lijken we wel  spugende lama’s ten aanzien van de pitten.) Dat smaakt goed met het dorstige weer. Peter vult al snel zijn fles voor de zoveelste keer. Hij heeft een fles van 650 ml mee en twee liter extra. Ik twee flessen van 650 ml.

 

Het is zelfs in dit stukje polder absoluut niet saai wandelen. We zien op het water een pronkende zwaan met jongen, een zilverreiger en een ooievaar tussen de vele ganzen met jongen. En vlak voor we links af slaan, na zo’n 3,5 km rechtdoor, zien we een zandberg die vol zit met zwaluwgaten. De vogels zelf vliegen in de omgeving rond. Einde etappe 24, 5 km.
Het wordt nu weer wat lommerrijker als we richting de eerste brug over het water gaan, waar we van de route af wijken om Naarden aan te doen.
grotendeels onder de bomen wandelen we richting het vestingstadje om er vervolgens eerst 3/4 om heen te lopen buiten de ringgracht om. In het water wordt gezwommen en gevaren met roei- en motorboten. Eigenlijk is het daar vandaag meer weer voor. Langs enkele munitiedepots komen we bij de ‘hoofdingang’ van het stadje, maar eerst kunnen we een depot van binnen bekijken omdat daar een kunst- en schilderijenexpositie is. En meer voor het gebouw dan om de expositie zelf in ons geval. Na wat mooie overzichtfoto’s, en in Peter zijn  geval zelfs een klein filmpje, gaan we het vestingstadje binnen.

ZOALS WE ONSZELF BELOOFD HEBBEN…….

We hebben inmiddels best wel trek in een ijsje, maar besluiten dat nog even uit te stellen tot verderop in de route en nu maar iets te drinken te nemen op het terrasje tegenover het Arsenaal. We steken dus middels de hoofdweg het stadje door langs het Stadhuis, de grote kerk en een koortje dat gezellig zingt.

We nemen bij de muntthee samen nog een punt honing-taart. Ondertussen vaart er een auto door de grachten, een koddig gezicht.  Mijn watervoorraad is inmiddels op dus we vragen bij het restaurant om de flessen te vullen, wat met heerlijk koud water gebeurd. En dat smaakt! Zo kunnen we er weer tegen terwijl we het stadje verlaten en volgens dezelfde wegen terug lopen naar de route. Via groenstroken gaan we om een nieuwbouwwijk van Bussum heen en natuurgebied ‘De Franse Kamp’ in. De bossen zijn een verademing en al snel zullen we het einde van etappe 25, 9,2 km bereiken, ware het niet dat de beukenlaan maar niet komt.

We vragen bij een scoutinggebouw hoe we op de route terug komen….. en nog steeds valt het niet mee. Om niet al te laat thuis te komen besluiten we etappe 26 te laten zitten tot volgende keer, en door te lopen naar station Hilversum mediapark om via station Amsterdam Muiderpoort terug te reizen naar de auto.

Als we aan komen rijdt de trein die we moeten hebben net de andere zijde van het station binnen. Helemaal de trap over om op tijd aan de andere zijde te komen lukt niet, dus we doen rustig aan. Gelukkig gaan de treinen elk kwartier dus we hoeven niet lang te wachten. Als er net een jongen met een ijsje de snackbar op het station uit komt zegt Peter nog: “Dat had je nou niet moeten doen…” waarna we snel naar binnen stappen voor het ijsje dat we onszelf beloofd hebben. Wat kan dat lekker zijn…..

We hebben van alles genoten, een perfecte dag op één klein dingetje na: dat we nét de trein misten. Tja, je moet toch íets te zeuren hebben.

Alle foto’s vind je op:

https://goo.gl/photos/t6EKmdgqqadfhrvMA

33 km, 9:30 – 18:00 uur.

 

VERWENTOCHT, 14 juni 2017

VERWENTOCHT,

SAMEN OP PAD, ZIJDERVELD, 14 juni 2017

 

Als een tocht verwentocht heet dan ga je daar toch heen! En ik wordt op de heenreis al verwend. Geen enkele file en het startgebouw is in het kleine dorpje dat pal tegen de snelweg aan ligt makkelijk te vinden. Dus zo kom ik er rond negen uur al aan en kan lekker buiten zitten met mijn bak thee. Het is heerlijk weer dus mijn jack heb ik alleen mee voor het geval dat ik iets te hard ga kleuren vandaag.

HIJ VERTELD HONDERDUIT
Om tien uur gaan we met 83 personen op pad langs het alleraardigste (kleine) kerkje het dorp uit en de A2 over. Het landelijke in met hier en

daar fruitbomen zoals laagstam kersen waar een gigantisch net overheen gespannen is. Berenklauwen langs de weg leveren mooie plaatjes op en een enkele ooievaars foerageert in de weilanden.

Ook de wilgen zijn al geknot er er ligt ergens een flinke berg wilgentenen langs de weg. Het is zo warm dat de meeste wandelaars in korte broek en met korte mouwen lopen.
We volgen in grote lijnen de A2 richting knooppunt Everdingen, maar voor die tijd slaan we af en gaan langs schapen, koeien en paarden die met even veel interesse naar ons terug kijken. Voor we er erg in hebben gaan we Hagestein in met zijn lieflijke huisjes en Nederlands Hervormd kerkje waarvan de deur voor ons open gaat zodat we binnen een kijkje kunnen nemen bij het sobere interieur. Het is lekker koel binnen en de voorganger – prediker (of hoe zo iemand heet) vertelt honderd uit over het kerkje.

DUS DAT DOEN WE DAN OOK.
Er tegenover op de parkeerplaats is de eerste wagenstop al waar we getrakteerd worden op sap of karnemelk met home-made kruidkoek. Dan vervolgen we de route het dorpje uit om bij een meer te komen. Gerrit stuurt ons het groen in en zo bereiken we in de ganzenpas een dijk die ons langs de Lek gaat voeren. Het loopt daar heerlijk met een fris windje in ons gezicht. Na een blik te hebben geworpen op de sluizen nabij Everdingen trekken dijkhuisjes en boerderijen aan ons voorbij en zo stiefelen we lekker door. Er wordt druk gehooid waar het ook weer voor is. Alleen zijn de wegen af en toe toch smal als een grote tractor ons passeert. Een groepje ganzen langs de rivier heeft een aantal donzige jongen om zich heen zitten en na

Everdingen voor ons te zien slaan we eerst rechts af naar sportclub Everstein.
Het is weer om buiten te zitten op de daar  aanwezige banken dus dat doe ik dan ook met

Bert en Ton.

GOED GEWAARDEERD.
Maar rond één uur worden we geacht weer bij de groep aan te sluiten en gaan we het dorpje verder door langs een volgend lieflijk kerkje en een nog langs de deuren ventende groenteboer. Al snel gaan we de uiterwaarden in waar Wim zijn paraplu als parasol gebruikt. Ik spot een opvallende campanula met grote bloemen in kant van het pad en op de Lek varen grote vrachtschepen voorbij. We lopen door de Goilberdingerwaard met op een meertje veel watervogels en op de achtergrond een grote

boogbrug over de Lek. We passeren de eerste bunkers en als we uit de uiterwaarden uit klimmen worden we getrakteerd op een snoepje. Daarvoor heeft Gerrit wat familieleden ingeschakeld. Al snel komt dan het fort ‘Werk aan het Spoel’ in zicht waar omheen ook veel bunkers te vinden zijn. Het strategische punt langs de Lek werd zowel voor de waterlinie als in WOII goed gewaardeerd.

DAT LATEN WE ONS GEEN TWEE KEER ZEGGEN.
We slaan af het klompenpad ‘Goilberdingerpad’ op wat we volgen over veel smalle paden langs nog meer bunkers. Een paard laat haar veulen bij zich drinken en af en toe klimmen we over een hek….. tot iemand bedenkt dat het hek ook open kan. De koeien in een weiland langs het pad lopen/hobbelen met ons mee tot ze niet meer verder mee kunnen, en we zien een kalfje naast moeders dat net geboren lijkt te zijn. Pogingen om op te staan lukken in ieder geval (nog) niet.
Bij nog enkele bunkers gaan we de A2 weer over en stappen dan vrijwel direct een erf op. Eerst denk ik dat we er overheen zullen gaan, maar dan zie ik wandelaars met een bekertje bowl: de volgende traktatie met weer home-made kruid- of chocoladekoek. En als er nog plakje over zijn…… dat laten we ons geen twee keer zeggen. 😉

ONNODIG
We vervolgen de route door een doorgezaagde bunker en gaan langs een waterplas met op de achtergrond nog altijd de A2. Door net gehooide weilanden komen we uit op de Diefdijk en weer vlak langs de rust van daarnet, bij-ij-ijna een ommetje. Er komen nog meer leuke huisjes en treffen een kersenboom waar je zo van kunt plukken, wat uiteraard ook gedaan wordt. en niet alleen door ons, want van sommige kersen hangt er alleen nog de pit.
Middels een natuurpad verlaten we de dijk weer om het laatste stuk richting Zijderveld te lopen. Ook hier staan ganzen langs het water met jongen, maar deze zijn al bijna net zo groot zijn als de ouders.
En zo wandelen we via de andere kant het dorpje weer in. Mijn jack heb ik gelukkig onnodig de hele dag mee gedragen.

Deze verwentocht deed zijn naam eer aan. En niet alleen om de fantastische verzorging, ook om de route. En zelfs het weer werkte vandaag mee. Ik kwam tenminste met een lekker kleurtje terug.

Alle foto’s staan op:

https://goo.gl/photos/j5yfa29cPjeQYA1C6

25 km 10:00 – 16:00 uur.

ERFGOOIERSTOCHT, 7 juni 2017

 

ERFGOOIERSTOCHT,

SAMEN OP PAD, HUIZEN, 7 juni 2017

Klaas heeft voor vandaag deze tocht uitgezet. Ik klets gezellig bij met oa Rina over in slaap vallen tijdens wandelingen. Dat dat zo maar kan! Maar ik weet uit eigen ervaring dat het idd kan. Gewoon door blijven lopen en opeens wakker schrikken als je in het gras blijkt te lopen. Als we op pad gaan lijkt het wel heel druk te zijn in het startgebouw bij korfbalvereniging Huizen, en al is 69 deelnemers een mooie opkomst, het is geen topper. (Als dat dan maar wel geldt voor de korfbalvereniging;-) )

En we hebben geen haast om te vertrekken want rond tien uur gaat het net wat harder regenen, ook al geeft buienradar aan dat de buien spoedig weg zullen trekken.

EEN HEEL LEGER BUSJES.

Van het beeldje ‘ter nagedachtenis aan de eerste Molukkers uit 1951´ maak ik uiteraard een foto….. waar de wandelaars in regenpak en onder de paraplu achterlangs trekken. Toch heeft iedereen er wel plezier in. Er wordt gezellig gekletst en gelachen.

We wandelen van het ene stukje groen naar het andere stukje groen, ook langs een aspergeveld waarachter in de verte de tent te zien is waar een aspergediner gegeven zal worden. Vervolgens gaan we de bebouwing in van Blaricum en Laren. En dat is me een bebouwing! Het ene huisje, met veelal rieten dak, is nog mooier dan het andere en zo bereiken we ook de rand van de Tafelbergheide. Maar deze gaan we vandaag niet op.

Wel langs de rand er van door het bos met achter het hek grazende schapen. De regenkleding en paraplu’s gaan ondertussen aan / op en weer uit / dicht.

En ergens tussen de huisjes ligt nog een graanakker met een oud graanras, toevallig bij een straat die luistert naar de naam Boekweitakker. Maar of het dat ook is kan ik niet vertellen. In de tuinen bloeien de mooiste bloemen als rozen die er nu prachtig uit zien, schoon gespoeld door de regen.  En bij een huis dat volop wordt verbouwd staat een heel leger busjes van een bouwbedrijf!

EEN ENKEL PARKJE.

Genietend van de omgeving komen we aan op de rustpost in het speeltuingebouw van ‘Ons genoegen’ te Laren, ofwel de blokhut. En dan heb ik tot die tijd

nog niet zo veel foto’s gemaakt door de regen. Maar binnen vallen wel de nodige foto’s te maken. Ondanks het kleine gezelschap kan niet iedereen binnen zitten dus ik heb buiten onder het afdak met enkele anderen een goede plek gevonden. En we kunnen er zelfs gebruik maken van de gratis WiFi!

Dit keer neem ik geen broodje kroket (er is zelfs een mosterd en mayonaise-tap) maar eet mijn boterhammen op met een bak thee. Wel staat Rob me nog helder voor de geest en hoe hij hier, ik toen ook overigens, van zijn broodje kroket genoot. En ook vandaag vinden de broodjes gretig aftrek.

Als we verder gaan valt het wel mee met de regen dus ik knoop mijn regenjas om mijn middel. Langzaamaan worden de wegen rondom deze rust bekend. Dus ik klets lekker met de wandelaars om me heen.

Ondertussen trekken weer de mooiste pandjes aan ons voorbij evenals een oude grenssteen. We wandelen langs koeien en paarden in weilanden met op de achtergrond de bebouwing van Eemnes en na de A27 over te zijn gegaan wandelen we Blaricum weer in. Maar nog altijd veelvuldig door het groen van stukken natuur en een enkel parkje.

WAAR ENKELE WANDELAARS AF HAKEN….

Na een tennispark dat volgens een bordje alleen voor eigen risico betreden kan worden komen we bij de autorust aan waar we verwend worden met verse appelflappen en een blikje fris. Dat is niet verkeerd!

De route blijft ons in Noordelijke richting voeren door de nieuwbouw van Huizen tot we aan het Gooimeer uit komen. Daar gaan we lekker uitwaaien en een van die windvlagen neemt de pet van Heopa mee het strandje op zodat hij helemaal om moet lopen om hem terug te halen.

Gelukkig is het nog altijd redelijk droog als we een kunstwerk passeren dat me doet denken aan de zeilen van een schip met op de achtergrond het nieuwe land van de Flevopolder. Aan het eind van het stuk langs het water staat Coby nogmaals met de auto en krijgt iedereen ook nog een mini candybar. Het kan niet op. Een van de medewandelaars heeft haar voet even daar voor in laten tapen en dan realiseer je je maar weer dat zelfs een tochtje van 25 km nog wat voor stelt.

Maar het overgrote deel zit er dan al op. Langs een paal met zwaluwnesten, in een luw deel zien we tientallen vogels rond vliegen op zoek naar insecten, gaan we terug Huizen in. Na de laatste stukjes groen passeren we het busstation, waar al enkele wandelaars af haken om snel de bus te kunnen nemen. En dan staan we twee hoeken later, na het gemeentehuis en het zwembad, ook al weer voor het gebouw van de korfbalvereniging en zit deze tocht er weer op.

De foto’s zijn te vinden op:

https://goo.gl/photos/RxCjQD8tEv4QdrW1A

25 km 10:00 – 15:40 uur.

DE LOEVESTEINTOCHT, 31 mei 2017

DE LOEVESTEINTOCHT,

SAMEN OP PAD, GIESSEN, 31 mei 2017

Vandaag ga ik naar Giessen voor een tocht waarvan de vooruitzichten al heel positief zijn, genoeg te zien vandaag! En dat denken 80 wandelaars met mij. Het wordt zulk lekker weer dat ik alleen in korte broek en T-shirt aan de start verschijn.

DIE MISSEN BEST WEL WAT!

We starten gelijk het buurdorp Rijswijk in terwijl de zon inderdaad al lekker schijnt. De nieuwbouw van Rijswijk maakt al snel plaats voor een kerkje en dan gaan we het landelijke in. Het loopt lekker op de Maasdijk met een enkel dijkhuisje en af en toe een passerende fietser. Verder is het rustig op de fietspaden en kruip door sluip door bereiken we al snel de Wilhelminasluizen in de afgedamde Maas waar net een flink vachtschip binnen vaart. Met wat bekende wandelaars uit de buurt die hun wandelfoto’s op de site van de Wilhelminasluis plaatsen grap ik: “Zijn dit nu dé Wilhelminasluizen?” en dat blijkt zo te zijn. Met het passeren van de sluis verruilen we de provincie Noord-Brabant voor Gelderland en gaan het Munnikenland in.

Ik loop gezellig kletsend achteraan met twee dames uit Hillegom en Haarlem. Met zicht op een groot industriegebouw en na een grote gedenkplaat gaan we de Bommelerwaard in terwijl de nodige vrachtwagens ons passeren. Ze komen bij het industriegebouw vandaan dat een cementfabriek blijkt te zijn. Ook in de rivier ligt een flink schip bij het gebouw en op het water passeren wat andere vrachtschepen.
Al snel verlaten we de dijk dan echter om een onverhard pad op te gaan. Hoewel, dat

onverhard moet ik even nader uitleggen want het is een stuk klei-achtige grond waarop ook runderen lopen die met hun hoeven hobbels en kuiltjes hebben getrapt. Door het warme weer van de afgelopen tijd is dat opgedroogd en hard geworden, zodat wij nu voorzichtig moeten lopen voor onze enkels. Maar het is een mooi stuk en het zes-tal wandelaars dat om loopt via de dijk mist toch ook wel wat.

NA WAT DREIGEND WEER….

En zo komen we bij slot Loevestein aan. Een groot complex waar we eerst de ophaalbrug over en poort door gaan. In de poort hangt een geluidsbox van waaruit ‘historische’ paardengeluiden klinken om in de stemming te komen. Eerst maken we een rondje om

het kasteel heen zodat we het complex van alle kanten kunnen bewonderen. Van het rijtje huisjes dat er bij hoort tot het grote kasteel, de donjon (woontoren) en het fort dat onderdeel is van de Nieuwe Hollandse Waterlinie. De schapen die onlangs ontdaan zijn van hun warme jassen liggen toch zo veel mogelijk in de schaduw van de bomen. Zo komen we ook bij de zitkuil waar we volgens een bord ‘welkom wandel comité samen op pad’ horen te zitten. Iedereen heeft echter een plekje in de schaduw buiten onder de bomen of binnen in het koele gebouw gezocht. Daar geniet ik met Bert van een cappuccino.

Voor vertrek nemen we een kijkje in een museumgedeelte alvorens de poort weer door te gaan terwijl de zon even verscholen gaat achter de wolken. En dat is helemaal niet onaangenaam, zeker niet als er ook even wat wind bij komt en er een enkele spetter valt. Om mij heen hoor ik mensen vertwijfeld zeggen dat ze helemaal geen jack, laat staan een regenjack mee hebben omdat de weersvoorspellingen goed waren. Maar het blijft bij wat dreiging, want al snel is de zon weer terug en is het net lekker weer om te wandelen terwijl de immens grote betonfabriek aan de horizon goed zichtbaar is.

GOED ZICHT.
We hebben zicht over een uiterwaarden gebied met zwanen en veel ganzen, die gakkend een rondje over ons heen vliegen, en oude sluisjes. Deels verplaatst weet iemand mij te vertellen omdat het uiterwaardengebied er nog maar kort geleden aangelegd is in zijn huidige vorm. Tussen de bomen schemert nog fort onder Brakel, ook van de Nieuwe Hollandse Waterlinie, en zo zetten we koers naar Brakel met mooie oude huisjes en een kolossale kerk waarvoor de wagenrust is.
Na huis Brakel gaan we een gebied van het Geldersch Landschap in. Het is aardig weer, maar toch liggen ook hier de geschoren schapen

met zijn allen in de schaduw van een watertank. Het gebied van De Nieuwe Hollandse Waterlinie volgt terwijl we weer over polderwegen gaan met veel weide blik. We mogen zelfs de afsluitdijk op….. maar dan wel een niet zo lange. 😉

Voor de derde maal met zicht op de betonfabriek passeren we weer de gedenksteen om ook weer bij de Wilhelminasluizen te komen waarover we nu vanaf de hoogte goed zicht hebben.

En op een bordje staat het gedicht: BAKEN IN DE UITERWAARD: Dit is je plaats te midden van de doden  overzie het spel van leven, van liefde en verlies. – onderging de waterstromen bleef het baken waar woorden vielen  soms hard weerklonken in de tijd. – nog altijd gaat het leven jou voorbij  onderga je de jaren en de zielen die in stilte zoeken naar de zin van eeuwigheid. – je kwam en zag en overwon en fluistert: de tijd heelt alle wonden.

En dan duurt het ook niet lang meer voor we Giessen betreden en bij de finish komen bij sportcomplex ‘De Jager’.

De foto’s zijn te vinden op:
https://goo.gl/photos/JQVzDsqWR8VryoMq8

25 km 10:00 – 15:45 uur.

WILLIBRORDUSPAD, 25 mei 2017

WILLIBRORDUSPAD,

OSDORP – ABCOUDE, 25 mei 2017

Vandaag ga ik, samen met Peter deze keer, na bijna drie jaar, verder met het Willibrorduspad. Heel moedig wil ik 41 km doen tot in Weesp, of als dat niet lukt 34 tot in Abcoude. Maar tot in het mooie Weesp zou wel leuk zijn.  Kwart over acht willen we de trein nemen. Ik heb mijn OV kaart, Peter schaft een kaartje aan bij de automaat. Tenminste, dat is de bedoeling. Hij kan zijn portomonai niet vinden, dus ik draai maar een kaartje uit, want als we terug naar huis moeten fietsen is de geplande trein al weg. Als ik op het perron mijn OV kaart wil activeren gaat dat helaas ook niet….. we hebben nog een kaartje nodig. Inmiddels heeft Peter toch zijn portomonai gevonden, pffff, dus hij haalt nu een kaartje voor mij. Omdat we bijtijds zijn gaan fietsen lukt dat allemaal nog voordat de trein er is.
Op naar Amsterdam centraal. Daar moeten we overstappen op tram 17 naar Osdorp met 4 minuten overstaptijd. Peter besluit op het station een naamloze OV kaart aan te schaffen en zo hebben we een tram later. We zien al snel een paal staan met verschillende tramnummers, waaronder 17 dus nemen bij de eerste halte plaats. We kijken op het bordje hoe laat de trams gaan….. maar daar staat geen 17 bij! Kortom, we hebben nog net op tijd in de gaten dat we twee haltes verder moeten zijn bij de tram die bijna weg gaat. Al met al zijn we zo’n twee uur onderweg en starten pas om tien uur met de eerste etappe.

SLOTEN
Het is even wennen aan de manier van schrijven die toch anders is dan bij het Westerborkpad. Om het Slotermeer heen gaan we op pad en vinden al snel de eerste markering: blauw – geel, en een prachtig mozaïekbankje met het wapen van Amsterdam er op en I am …. dam. ster ligt op de grond daar het hier zo te zien een klimobject betreft voor freerunners.
We wandelen door in het nu al lekkere zonnetje richting natuurtuin ‘De Wiedijk’. Het is zelfs zo warm dat we al in korte broek en mouwen zijn. In de tuin mogen we, volgens de omschrijving even rond kijken alvorens naar de uitgang te gaan. Dat doen we kort (volgens een poster moet hier zelf de hermelijn leven) alvorens we naar die uitgang gaan. Maar eenmaal buiten is er geen aanwijzing meer te vinden en de omschrijving midden op de brug naar links afslaan….. daar kunnen we al helemaal niets mee. Met het nodige zoeken komen we toch bij een andere uitgang dan we aanvankelijk dachten en slaan links af op de genoemde Plesmanweg. Daar is en blijft het zoeken tot ik ineens het heldere idee krijg dat ik in het boekje natuurlijk op de plattegrond kan kijken. Maar ook daarmee komen we er niet uit tot we bedenken dan maar naar het Slotervaartziekenhuis te vragen waar we langs moeten. Al weer heel wat tijd later komen we toch weer op de route over groene paden achterlangs huizen en met bloeiende gele lissen in het water waar een blauw exemplaar tussen staat. Peter weet er een prachtige foto van te maken.

Maar aan al de natuur komt een einde als we een oud deel van Amsterdam in gaan met pittoreske huisjes en een kerk met een opvallend beeld aan de gevel. De kerkdeuren staan open voor een dienst vandaag. Het is dan ook Hemelvaartsdag. Ik herken het al snel als de wijk Sloten waar ondermeer een banpaal staat. Vroeger mochten verbannen mensen de stad niet dichter naderen dan tot deze banpalen. Na fraaie pandjes, een oude brandmelder en de dorpspomp, die het nog echt doet, krijgen we ook nog zicht op de molen alvorens we voor de ophaalbrug naar Badhoevedorp links af slaan.

AMSTERDAMSE BOS
Nu gaan we langs een woonwagenkamp en een rij woonboten waarvan sommigen rianter zijn dan mijn huisje. Halverwege zie een oude man op zijn pantoffels op de rand van een pallet. Nou ja, een écht lijkende pop dan. De bermen langs het pad staan vol bloeiende margrieten korenbloemen, melkdistels en gewone distels. Een mooie plek voor een sanitaire stop. 😉 Zo wandelen we richting het Amsterdamse bos onder de A9 door waarvan de pijlers met prachtige graffiti opgesierd zijn. Het parkoers is al weer lekker groen en zo volgen we de Ringvaart van de Haarlemmermeer met mooie tafereeltjes over het water waar veel bootjes langs komen. Bij een strandje aan het Nieuwe Meer is het best al druk, maar het is dan ook warm weer geworden. We komen ook langs de witte kunstboom met de ballen er aan die de kaft van het routeboekje siert.
Een brutale kraai zit ‘zielig te doen’ op een tak, vlak bij twee mensen die op een bankje zitten. slimme vogel.
Een aantal Schotse Hooglanders staat midden op het pad . Omdat er ook een jong bij is besluiten Peter en ik maar over het fietspad te gaan, maar we maken natuurlijk wel een foto van de dieren. Twee echte Amsterdamse dames, en dat kun je horen!, vragen waarom we de dieren niet aaien. Even later fietsen ze ons weer voorbij. Een andere dame op de fiets nodigt ons uit voor een open dag van de plaatselijke watersportvereniging. Maar daar gaan we niet op in. Het parkoers schiet nog niet erg op! De Amsterdamse dames die inmiddels op een bankje plaats hebben genoten vinden dat we er wél flink de pas in hebben.
Middels de sluizen gaan we een uitloper van Het Nieuwe Meer over. Het hele sluisje ligt vol bootjes die wachten tot de andere deuren dicht zijn. Maar wij kunnen lekker door lopen tussen de woonboten die hier overvloedig en vlak bij elkaar liggen. Zo gaan we door het Amsterdamse bos weer in…… tot we al snel voor een afsluitingshek staan. Twee mensen op de fiets keren er om, maar Peter zegt dat wij wel tussen het hek door kunnen. En waarom het er staat kunnen we nu nog niet zien. Zo wandelen we door tot de ophaalbrug die we over moeten

helemaal weg blijkt te zijn. Maar door dus richting heet gebouw in de vorm van een schoen om het plattegrondje volgend weer op de route zien te komen. We worden door een oud grijs trammetje gepasseerd. Als we ineens weer een markering van het pad zien slaan we af een fietspad op om na even puzzelen tot de conclusie te komen dat we hier juist uit hadden moeten komen. Maar ondanks het puzzelen genieten we toch van onverwacht groen Amsterdam en de leuke eet- en drinktentjes die overal open zijn. Langs een beeld van De Stedemaagd komen we bij Grand café ‘De Bosbaan’ waar we besluiten een inmiddels wel verdiende stop te houden op het terras, waar we nog net een plekje onder een parasol kunnen bemachtigen.

OUDERKERK
Na dit aangenaam verpozen gaan we echt het Amsterdamse Bos in. Alle markeringen geloof ik wel, ik ga op het gevoel het bos door, op naar de Poel, waar we ‘voorlangs’ moeten lopen. Het is gezellig druk met waterfietsen en kano’s en dat brengt ons op het idee om dat hier ook eens te doen. Je kunt hier heerlijk rond varen over de vele waterloopjes. En overal zijn mensen gezellig aan de wandel of aan het picknicken. Langs het veenachtige gebied gaan we richting de kerk van Bovenkerk, ook over de fraaie brug waar het heerlijk foto’s maken is. En van het bordje ‘Lambertuspad’ sturen we een foto naar Lambert die beloofd deze foto op te nemen in zijn archief.
We volgen nog een stuk de Poel om dan af te buigen Amstelveen in. Daar gaan we over het oude tramlijntje met halte, dat te zien aan het vele onkruid tussen de rails al lang niet meer gebruikt is. Langs oude huisjes met groen houten

bovenverdiepingen en de nieuwbouw passeren we winkelcentrum ‘De Groenhof’. (Met Jumbo…. zelfs op zijn vrije dag komt Peter langs zijn ‘werkgever’….) Na een beeld van drie aapjes, of zoek de grootste aap…. vervolgen we langs de industrie tegen de A9 aan om uit te komen bij het KNSF terrein ‘De Oude Molen’in Ouderkerk aan den Amstel. (KNSF = Koninklijke Nederlandse Buskruit Fabriek) ondertussen is ons ook al een Jumbo vrachtwagen gepasseerd. 😉
Met een kronkeltje gaan we de Amstel volgen tot in het oude centrum van Ouderkerk. Daarbij passeren we onder andere het Oude Jagershuis. (Ruim 350 jaar terug een pleisterplaats voor scheepsjagers die hier vanwege de aaneengesloten bebouwing met hun paarden moesten af- en aanhaken. Na verschillende andere bestemmingen is het nu weer hotel-restaurant ‘t jagershuis.)
Het is zowel op straat, vooral op de terrassen, als op het water gezellig druk. Eigenlijk hebben we wel zin in een ijsje….. maar niet in de lange wachtrij voor de deur van ‘IJsje aan de Amstel’.

ABCOUDE
We gaan de brug over en aan de andere kant van de Amstel terug langs een eveneens erg drukke snackbar en de immens grote Portugees-Israëlische begraafplaats Beth Haím uit 1614. Helaas niet toegankelijk. (Al 400 jaar zo goed als onaangetast. De oudste nog in gebruik zijnde Joodse begraafplaats in de Westerse wereld.)

De Amstel volgend komen we nog langs het reinigingshuis, dat ook bij de Joodse begraafplaats hoort, waarna we de bebouwde kom verlaten om het platteland op te gaan en het riviertje de Waver over te steken. Het is inmiddels behoorlijk warm geworden. Gelukkig hebben we genoeg water mee en op en als we inmiddels op een smal pad lopen, met het gras langs onze kuiten waar we af en toe in moeten stappen voor een tegemoet komende fiets, vullen we op een steigertje onze flessen nog een keer bij. Maar inmiddels krijgen we ook trek. Het is dan ook al over vijven!
Maar eerst gaan we nog een lange hete weg van vier kilometer trotseren voor we onder de A2 door gaan. Daarbij komen we langs de stokkelaarsbrug en we zien ineens een koe in de berm van de weg staan. Bij de ernaast liggende boerderij roepen we over de heg dat er een koe los loopt waarna een tweetal mensen door het hekje naar buiten komt met een hondje dat ook al niet luistert! 😉
We passeren fort aan de winkel om uiteindelijk toch onder de A2 door te gaan en gelijk verrast te worden met zicht op een molenstomp met een huisje en hooiberg. Een plaatje als een schilderij. Maar ook de nieuwbouw van Abcoude komt in beeld. En dacht ik dat Abcoude een plaatsje van niets was, het is een ophaalbruggetje rijk over de Angstel met leuke monumentale pandjes er achter. En vlak voor we een tweede ophaalbrug over het Gein over gaan richting de dorpskerk staat daar een grote ijskraam.

Niet met soft-ijs, maar op deze warme dag stap ik ‘van mijn geloof’ en laat me verwennen met twee bolletjes ijs in de smaken karamel en mokka. En dat smaakt!
Daarna stiefelen we snel door naar het station waar we gelukkig niet al te lang hoeven te wachten op de trein. Alleen wel jammer dat we twee keer over moeten stappen, maar verder gaat alles heerlijk voorspoedig. En als we in Sassenheim uit de trein stappen is mijn vermoeidheid al vrijwel weer over, en blijven alleen de mooie herinneringen aan een prachtige wandeldag.

Alle foto’s staan op:

https://goo.gl/photos/42fdeiiFeRCFDK889

37 km, 10:00 – 19:00 uur.

KENNEDYMARS CUIJK, 20 mei 2017

 

KENNEDYMARS CUIJK,

CUIJK, 20 mei 2017.

Na een dag werken ga ik bijtijds mijn bedje in….. en dat is al om acht uur. Nou ja, dat was de bedoeling. Nog ff dit, nog ff dat doende, wordt het toch nog kwart voor negen, om om half twee al weer wakker te worden van de wekker. Ik ben na mijn jack vorige keer richting Dordrecht, nu mijn drinkfles vergeten. Dus zo gaat na Peter zijn jack nu zijn bidon 80 km afleggen. Ik werk snel wat naar binnen en ga dan op naar carpool De Meern waar Bert mij om drie uur op pikt, waarna we gezamenlijk naar Cuijk rijden. Daar blijkt de afrit Cuijk afgesloten te zijn zodat we middels een flinke omrit gelukkig nog ruim op tijd aan komen bij de startgelegenheid: ‘De Bond’. We melden ons aan en begroeten weer vele bekenden waaronder Jeroen die ik vandaag wel direct herken! (In tegenstelling tot tijdens de KM in Dordrecht.) Als ik de tas met reserveartikelen inlever bij Remy die bij de tassenauto staat hoor ik dat het nummertje dat we bij de start kregen voor een kop koffie is aldaar, maar het loopt dan al tegen vijven daar is geen tijd meer voor. Want om vijf uur staan we klaar voor

Het startschot….. dat pas om kwart over vijf wordt gegeven.

Het is al bijna licht dan, en we starten over het plein in het centrum van Cuijk, welbekend van dé Vierdaagse. Dit hele eerste stuk overigens, want ik rustte vaak al bij De Bond omdat we vlak daarna aansloten vanuit de 50 km lus op het parkoers met alle afstanden. Zo gaan we ook onder het tunneltje door richting de Maas, om ter hoogte van de pontonbrug af te wijken…..want die ligt er nu natuurlijk niet. 😉
De zonsopkomst is dit jaar minder spectaculair dan vorig jaar, maar blijft mooi zo achter de rivier. En langzaam verdwijnt de karakteristieke kerk van Cuijk uit beeld. Samen met Bert volg ik de Maas langs kazematten, een oorlogsmonument en een ooievaarsnest met ‘onderverhuur’.

Met enige regelmaat zien we de fotograaf van deze KM langs de weg staan die van vele wandelaars foto’s maakt, ook van ons. Dat wordt weer foto’s zoeken op de site. Door de lommerrijke omgeving komen we bij een meer uit om uiteindelijk aan te komen bij:

WATERSPORTCAMPING ‘T LOO, op 11,8 km
waar al weer de eerste rust is. We krijgen allemaal een pakketje met drie broodjes (kaas, ham en krenten) en iets te drinken. Ik geniet er van een bak thee en we zien de nodige bekenden, waaronder Ineke en Andre, waar we lekker mee bijkletsen en door op de gevoelige plaat worden vast gelegd.
Terwijl de zon langzaam meer kracht krijgt wandel ik verder met Rob, Bert is al vooruit gelopen. Al snel treffen we enkele Schotse hooglanders op ons pad aan. Langs weilanden en akkers, met oa asperges, zetten we koers naar Beers. Dit jaar rusten we niet bij het café naast de kerk, maar gaan dwars door het plaatsje heen om aan de andere kant te rusten bij:

KAMPEERBOERDERIJ DE TIENMORGEN, BEERS, 19,6 km
Daar gaan we lekker zitten met een halve beker vla op een plekje dat Jeroen voor ons af staat…… hij gaat weer verder. 😉  De vla smaakt prima met dit warme weer.

Rob koopt er nog twee broodjes gebakken ei bij, en ik maar even gebruik van een gewoon toilet. Ook wel lekker na alle stops ergens achter ‘de rododendrons’. Bert was al eerder op de rust en gaat al weer door. Hij loopt zo lekker dat we hem verder niet meer zullen zien.
Af en toe wordt er gevraagd: “jullie stonden toch op de cover van de RWV-bode?” En dat klopt dus. Langzaamaan krijgt de zon steeds meer kracht en maakt de killere ochtend (hoewel ik veel te veel aan had in de veronderstelling dat de nacht nog koud zou zijn) plaats voor de warmere dag. Ik heb op de rust dan ook mijn korte broek aan gedaan, een shirt in de tas gedaan en mijn dunnere jas aan getrokken.

Zo wandelen we richting kasteel Tongelaar. Maar dit jaar gaan we er niet zo dicht langs als vorig jaar. Ook al is de route in grote lijnen gelijk aan vorig jaar, het loopt geregeld ook net anders. Er zijn veel schitterende stukken en stukjes water te zien en grazende koeien, en na gepasseerd te zijn door vier terreinwagens komen we al weer aan bij:

WAGENPOST 1, 25 km
De beloofde slaatjes treffen we er niet, maar wel drinken en hardgekookte eieren. En op die post staat ook organisator Remy. Verder is het staande receptie dus we gaan verder, al snel langs een fraai uitgedoste boom met toepasselijke tekst. (De dode boom stond hier heel gewoon – Hij viel een beetje uit de toon. – Wij dachten laten we die wat opfleuren – met versierselen in vele kleuren – Hadden we dit niet gedaan – Was iedereen die dode boom zo voorbij gegaan.) Als we ook dit jaar het smalle paadje langs een meer worden opgestuurd treffen we daar leuke kunstwerken aan. Zoals bv. de tent waaruit twee paar voeten steken, ook al vergezeld door pakkende teksten. Er is dit stukje buiten natuur ook genoeg kunst te zien.
Bij een spandoek krijg ik een liedje in mijn hoofd dat er aan de ene kant maar niet uit wil, maar waarvan ik de titel en artiest maar niet naar voren kan halen (Ik mis je, Maaike Ouboter schiet me veel later pas te binnen.) En het liedje blijft zeker 40 km in door mijn hoofd gaan! Bij een haai die er tegenover op het strand ligt houden we even halt voor een fotomomentje alvorens door te lopen.
Na een kapelletje en een stuk gebogen spoorrails, die herinnert aan het Duitse spoorlijntje, komen we bij

NATUURKAMPEERTERREIN ‘DE HERDER-INN’ OP 33,3 KM.
De sapjes staan ons wel aan en Rob neemt er een stuk appelkoek bij die we nuttigen aan een tafeltje met een rood geruit kleedje. We gaan verder over de Molenheide, compleet met uitkijkheuvel, en via de nodige natuur komen we bij:

CAMPING VAN ROSSUM’S TROOST op 27,2 km
net voor de helft waar Chris op het terras zit. We kletsen gezellig bij en ik haal binnen een ijskoud bekertje water en laat mijn fles bij vullen vanuit de biertap….. waar vandaag ook helder water uit komt. En er staat een bakje vers fruit op de wandelaars te wachten. Langs paarden met veulens en een schattig molentje vervolgen we de route St Hubert in. Daar gaan we nog een stuk het Duitse Spoorlijntje volgen. Helaas niet langs het punt waar in de oorlog een trein tot ontsporing werd gebracht. Na daar vorig jaar voorbij te zijn gelopen, had ik Rob beloofd dat we daar dit jaar wel zouden gaan kijken.
Langs een meertje gaan we Haps al weer in om opeens te staan voor:

BASISSCHOOL DE BONGERD, HAPS, 43,5 km
Hier krijgen we een kop soep met een broodje gebakken ei……. ware het niet dat de soep op is en we de wachtrij van een half uur voor een eitje niet willen trotseren, al helemaal niet in de heersende walmen in de school. We gaan dus maar op het stoepje buiten zitten met onze eigen muesli- en krentenbollen en drinken.
Chris, Pieter en Rini hebben het beter bekeken. Die hebben de snackbar aan de overkant aangedaan.
Langs typisch Brabantse huizen (donker groen met okergeel geschilderd) gaan we Haps verder door en na nog een stuk Duits spoorlijntje komen we bij een meiboom waaronder gehuisvest is:

WATERPOST 1, 48,6 km
Daar gaan we even kort zitten op ‘Het Buurtbenkske, De Bruggese Haort’. Ik ga de kilometers langzamerhand in mijn benen, en vooral in mijn knieën voelen. Geen pijn, maar vermoeidheid van de vele stappen die ik al gezet heb. Rob en ik vragen ons af waarom het waterpost heet en niet koekpost naar de ‘goed bezig’ koek die we er ook krijgen. Maar dat weten we als we door lopen terwijl we de volgende kilometers alle droge stukjes tussen onze tanden vandaan peuteren. Dan gaat iedereen door…. en het water is natuurlijk om door te spoelen. 😉 

We halen weer de nodige wandelaars in. Zo ook een man en vrouw die het hebben over ‘achter anderen aan lopen om niet te hoeven zoeken.’ Dat bestempelen wij als heel gevaarlijk, wij hebben daar heel slechte ervaringen mee!
Ik ben weer toe aan een sanitaire stop en als ik een smal zijpaadje, dat de begroeiing in gaat zie, sla ik even van de route af. De dame en heer die nog vlak achter ons lopen reageren direct: “Moeten we nu ook achter je aan lopen?” “Nee, nee, nee! Niet doen…… ik kan het wel alleen!” 😉
Met afwisselend bos en weidere blik in het vizier verheugen we ons al op het patatje op de volgende rust. De kerktoren kan dan ook niet snel genoeg komen en zo bereiken we een auto van waaruit duidelijk iets uitgedeeld wordt. Het betreft echter geen privé rust van een paar wandelaars, zoals we eerst vermoeden, maar een vervanging van de snackbar! We moeten het doen met een bekertje fris en een handje chips. Maar als hij toch open blijkt te zijn:

BAKTARIA DE AANLOOP, BEUGEN, 52,7 km
ga ik met Rob alsnog naar binnen voor een patatje, en van het toetje, een soft-ijsje, stuur ik een plaatje naar het thuisfront. Het kan niet uit blijven, Rob en ik voorspelden het al, de reactie op de foto van Peter thuis is: twee lekkere toetjes. We zijn ook lang niet de enigen die er rusten. Martin is er bv ook en het duurt steeds langer voor de bestellingen komen. En dan heb ik het maar niet over het enkele toiletje dat ze er hebben….
Via het Peperkoekpad vervolgen we de route door het dorpje Beugen. Ook langs een kolossaal, maar prachtig, rood stenen bouwwerk. Is dit het gemeentehuis vragen we ons af…. het blijkt een ziekenhuis te zijn. Weer eens iets anders dan de vele boerderij-achtige huisjes en dorpskernen die we vandaag veel zien.

We doen WATERPOST 2 aan, ruim 57 km, maar lang blijven we daar niet. Ik begin het een beetje zat te worden. Gelukkig is de loopafstand tussen de posten steeds ongeveer een uur. Het is dus lopen van post naar post.
De dame en heer van het ‘achter elkaar aan lopen’ groeten we weer bij het passeren. “Hallo, daar zijn we weer….”
Voor ons lopen mensen te discussiëren in wat voor plaats we lopen, en dat blijkt Boxmeer te zijn. Maar langs volop bloeiend fluitenkruid verlaten we het dan al weer. Er ligt een verloren pet langs het pad als we een stukje bos in gaan. In de veronderstelling dat die van een wandelaar is neem ik hem mee naar de volgende post.

Na borden van een uitbater die probeert wandelaars als klandizie te trekken komt ons een wandelaar in tegengestelde richting tegemoet. Eerst denken we aan een gewone wandelaar, maar later zien we toch dat het een KM loper is. Hij is toch niet toevallig een pet kwijt??? Nou, daar was hij inderdaad naar op zoek.
Als er een kerktoren in zicht komt bereiken we

DE GOUDEN LEEUW, SAMBEEK, 63.7 km
Ik was op de helft vergeten mijn andere schoenen aan te doen, maar op deze tassenpost wissel ik ze wel….. nadat ik ze eerst een poos uit heb gehad om mijn voeten te laten luchten. Ik kom ook de stroopwafels tegen die ik in mijn tas had zitten. …. “en daar kom je nu mee” is de reactie van Rob en de heer naast me eet ook gezellig mee. Ik hijs me het trappetje op  naar binnen voor het toilet. Mijn knieën zijn gevoelig van de vele stappen die ik reeds gezet heb.
Vooral het weer op gang komen is erg pijnlijk, het duurt even voor de benen weer gewoon bewogen kunnen worden. En daarin ben ik niet de enige. Ook de dame van het ‘achter elkaar aan lopen’, die we weer begroeten bij het passeren, loopt met stijve benen.
We gaan richting de sluizen en dan de Maas volgen, aanvankelijk door het hoge fluitenkruid heen.

Na WATERPOST 3, 68.1 km gaan we via Beugen door de landelijke omgeving richting Oeffelt waar een rust is in

CAFETARIA ‘T SMULHUUKSKE, 73,5 km waar we een ijsje mogen nemen. Ik kies met Rob voor een tweede soft-ijsje. Nog maar weer net op pad passeren we weer het stel van ‘het achter elkaar aan lopen’. Bij de groet zeggen ze: “Dit is toch zeker wel de laatste keer….”

De omgeving wordt inmiddels een beetje ‘meer van hetzelfde’. We gaan St.  Agatha in en komen bij het klooster van St. Agatha, het oudst bewoonde klooster van Nederland. Als we door lopen mogen we uiteindelijk de lange dijk op naar

PANNENKOEKENHUIS DE 7 DWERGEN, 78,3 km
Ik heb inmiddels geen zin meer om te rusten, maar Rob heeft wel trek in een pannenkoek. Met veel moeite ga ik bovenaan het trappetje van de dijk zitten, en met nog meer moeite sta ik weer op om de allerlaatste etappe af te leggen. Zelfs het fototoestel begint licht werkeloos te worden. Maar Cuijk komt al in zicht, en we wandelen de plaats al snel in om via het marktplein richting het station te gaan. Vlak daarvoor begroet ik ondertussen de dame en heer ‘van het achter elkaar aan lopen’ met “Ik zeg maar helemaal niets meer!”
Ik gooi er nog een tandje bovenop, terwijl het al licht gaat schemeren, op naar Peter die me al op staat te wachten. En die nog even bevestigt dat ik best stijf loop…. maar dat ik daarin niet alleen ben.

Deze keer is er geen medaille als herinnering, maar een oorkonde en een spek-schoentje van Angelique namens het walkers forum. En Rob neemt daar eindelijk zijn eerste koffie van vandaag.

Alle foto’s zijn te zien op:

https://goo.gl/photos/C7US1WBAEce4vXBi8

81,3 km, 5:15 – 22:00 uur.

WESTERBORKPAD, 4 mei 2017

WESTERBORKPAD, ETAPPE 30 & 31,

BEILEN – WESTERBORK, 4 mei 2017

En vandaag ga ik het laatste stuk van het Westerborkpad lopen. En niet meer alleen, zoals de laatste vier keer, maar met een groepje van zeven waaronder drie waarmee ik het pad ook ooit begonnen ben: Wil, Mimi en Caecilia. En Ria, Carolien en Johnny lopen ook gezellig mee op. We hebben afgesproken op station Beilen, maar ik kom ze al tegen tijdens het laatste treintraject vanaf Zwolle. We gaan vandaag een witte roos op de rails neer leggen, allemaal geregeld door Wil! Toen Peter van dat voornemen hoorde was zijn eerste reactie: “Wil je voor mij ook een roos neer leggen?” En natuurlijk wil ik dat!

.

.

DE DEPORTATIETREINEN

Als we in Beilen uit de trein stappen zien we een taxi staan en krijgen het heldere idee om voor vanavond vast een taxibusje te bestellen terug vanaf Westerbork naar Beilen. Is adat vast geregeld. Alleen moeten we dan wel terug lopen naar Hooghalen, toch zo’n vijf kilometer omdat het taxibusje niet dichterbij kan komen. Daarna doen we een bakje koffie bij de plaatselijke fietsenzaak naast het station alvorens op pad te gaan voor de laatste twee etappes.

Na Campina / Domo komen we op het terrein van psychiatrische inrichting Beileroord. Toen in de nacht van 2 op 3 oktober 1942 de razzia op de Beilense Joden plaatsvond, werden ook de joodse patiënten van de psychiatrische inrichting Beileroord opgehaald. De negen mannen en vrouwen kwamen terecht in doorgangskamp Westerbork, vanwaar ze in de volgend maanden naar Auswitz of Sobibor werden gedeporteerd.

Op het terrein zijn diverse mooie kunstwerken te bewonderen. Langs het spoor komen we bij de Joodse begraafplaats die helaas gesloten is. Maar over het hek zijn de typische grafstenen goed te zien. Dan gaan we onder de N381 door en het landelijke in waar opvallend veel (scharrel) eierboeren zitten die de kippen echt op grote stukken grond buiten laten lopen.

Leuke optrekjes met rieten daken bewonderend komen we bij het spoor dat we overgaan een stukje bos in. Het is even puzzelen, maar we komen toch weer bij het spoor uit nabij Hooghalen, waar ooit station Hooghalen stond. Enige tijd was dit het laatste station van de deportatietreinen naar Westerbork waarvandaan de Joden van en naar Westerbork moesten lopen.

DE ROZEN-KAARTJES.

We gaan het spoor terug over en Hooghalen in waar we rond half drie aan komen bij Restaurant Het Wapen van Schotland. Daar genieten we van een uitgebreide rust met drinken en wat te eten, want dat komen we verder niet meer tegen.

Tien voor half vier gaan we verder, want we willen voor de dodenherdenking nog rond kunnen kijken op het terrein. Het blijkt maar een kort stukje te zijn door een bosrijke omgeving.

Dan staan we voor het bezoekerscentrum, waar we binnen onze  stempels, oorkondes en pinnetjes op halen. We nemen vluchtig een kijkje in het centrum en gaan dan op weg naar het monument, want we willen er voor de grote drukte zijn.

In de zomer van 1942 werd begonnen met de aanleg van een spoorlijn die het doorgangskamp moest verbinden met het landelijke spoorwegnet. In november 1942 kwam de lijn tot in het kamp. Na 1946 werd de gehele aftakking weggehaald, waarna alleen het originele stootjuk als stille getuige achterbleef.

Onze rozen staan niet hier in het centrum, maar ik schrijf wel alvast de kaartjes. De tekst schoot mij in de trein te binnen, Peter had zijn mooie tekst al vroeger op de ochtend naar me geappt.

DE VROEGERE APPÉLPLAATS.

We volgen het kronkelende melkweg pad en komen allereerst langs de radiotelescopen die in de rouwstand staan. Dan komen we langs grote foto’s uit WOII en ‘kisten’ waar op staat hoe veel Joden er in welke vernietigingskampen vanuit Westerbork omkwamen.

Naar Sobibor zijn 34.313 Joden gedeporteerd, en 34.295 Joden uit Nederland werden er vermoord.

Naar Bergen-Belsen werden 3.751 Joden gedeporteerd, en meer dan 1700 Joden uit Nederland zijn er vermoord.

Naar Theresienstadt zijn 4.872 Joden gedeporteerd, en meer dan 175 Joden uit Nederland vermoord. Via Theresienstadt zijn 3.000 Joden uit Nederland naar Auswitz gedeporteerd.

Naar Mauthausen zijn 1750 Joden gedeporteerd, en 1749 Joden uit Nederland werden er vermoord.

Naar Auschwitz -Birkenau zijn 60.330 Joden gedeporteerd, en er zijn meer dan 56.500 Joden uit Nederland en meer dan 200 Sinti en Roma vermoord.

In een glazen kast staat de woning van de kampcommandant, en daarachter hangen doeken van ‘De bewakers van Westerbork’ die ik heel aangrijpend vind. Daarop staan de kenmerken van de ‘kampbeulen’ van weleer. En die laten mijn tekst op het rozenkaartje nog meer spreken! Evenals de foto’s van uitgemergelde kampbewoners. En de 102.000 rode steentjes op de vroegere appélplaats, voor elk slachtoffer uit doorgangskamp Westerbork één. Er tussen staan portretfoto’s van een aantal kampbewoners.

Kamp Westerbork is het verhaal van de moord op 102.000 keer één mens: een moeder, een opa, een tante, een broer, een dochter, een neef, een vriendin, een buurman, een klasgenootje…..   

EN DAAR ZIJN ZE DAN TOCH.

Langs een barak 56, deels gereconstrueerd met authentieke barakdelen, wandelen we naar het nationaal monument Westerbork: de spoorlijn met de omgebogen rails die de verschrikkelijke vernietiging symboliseert.

Met ernaast een uitkijktoren en aan het einde het stootblok dat wel altijd op deze plek is blijven staan. En op een steen de tekst van een van de klaagliederen (4:18) En al is deze tekst heel oud, hij lijkt speciaal voor het gebeurde tijdens WOII te zijn geschreven: Zij belaagden ons bij elke schrede – zodat wij over onze pleinen niet gaan konden – ons einde was nabij – onze dagen waren vervuld – ja ons einde was gekomen.

Er wordt druk gerepeteerd op het podium voor vanavond en we nemen even plaats op de (nu nog) lege eretribune. Even zitten! We horen ook dat we om zes uur terug moeten achter de toegangs-slagboom dus wat zijn we blij dat we gelijk door zijn gelopen. Wil heeft gebeld met het infocentrum: de rozen worden deze kant uit gebracht met een autootje, ze zijn zelfs al onderweg, met de kransen en bloemstukken mee. Dus als we mensen met bloemen zien ‘sjouwen’ moeten we daar zijn. Maar we zien het autootje nergens. Uiteindelijk lopen we maar terug naar de slagboom. De rozen zullen helaas niet gaan lukken.

Links en rechts maak ik foto’s. Oa van het originele prikkeldraad (volgens mij) dat er heel anders uit ziet dan het hedendaagse. En als ik met Caecilia als eerste de slagboom nader zien we daar ineens het emmertje met rozen staan bij alle kransen. En door het kaartje dat er aan hangt weten we zeker dat het onze rozen zijn.

DAT IS NIET DE BEDOELING.

We lopen nog een keer terug (terwijl veel anderen braaf achter de slagboom staan) en maken de kaartjes aan de rozen vast. We nemen er een foto van waarvoor we ze op de rails neer leggen. Helaas mogen ze daar niet blijven liggen voor de officiële kranslegging, dus we nemen ze weer mee en zoeken er een andere mooie plek voor.

Johnny op de drempel van barak 56, Caecilia op de rode herinnerings-steentjes en de anderen op de rails bij de wagon of tussen de wagon in. En eigenlijk vind ik de mijne daar nog veel mooier op zijn plaats dan op de rails. Als we door lopen zien we andere mensen bij de rozen kijken, de kaartjes lezen en er foto’s van maken.

Caecilia en ik zijn het zo zat dat we terug lopen naar het infocentrum. We hopen daar nog iets te kunnen drinken en eten. Want met 17.000 mensen bij deze herdenking zullen we vast niet meer bij het herinneringspunt kunnen komen en met de stille tocht mee lopen….. acht, die hebben we inmiddels al gedaan.

Maar als we bij het centrum aan komen is het al gesloten. Als Mimi, Wil en Johnny komen proberen we nog even naar het toilet te gaan, wat gelukkig mag, en ik neem stiekem nog een enkele foto van de tentoonstelling tot een mevrouw komt vertellen dat dat niet de bedoeling meer is. 😉

DAAR SCHEIDEN DE WEGEN.

Daarna loop ik met Caecilia terug naar Hooghalen, ondertussen kletsend en ervaringen uit wisselend, om daar ons geluk te beproeven bij de plaatselijke horeca, langs het plaatselijke monument waar al bloemen bij liggen. Ook die horeca is deels gesloten, maar uiteindelijk verzamelen we met zijn vijven weer in het wapen van Schotland onder het genot van een warme consumptie tot we rond negenen buiten worden gezet. We bellen het taxibedrijf op of die niet eerder kan komen, maar de taxi is al onderweg en zo stappen we met zijn zevenen om even over negen in, zodat we net de trein van even voor half acht gaan missen. Hij staat al klaar voor vertrek. Maar als ik er snel heen ren van: wacht even…… houdt de vriendelijk conductrice de deur nog even voor ons open en kunnen we een half uur eerder richting Zwolle. In de trein zien we dat deze twee minuten vertraging heeft. We vragen onderweg of dat door ons komt. “Nee, deze vertraging was er al en is inmiddels al weer ingelopen.”

In Zwolle scheiden onze wegen en ga ik alleen verder na dit indrukwekkende slot van het Westerborkpad.

Alle foto’s staan op:

https://goo.gl/photos/uMk4sS9jXfY6bZGz9

26km, 9:15 – 21:00 uur

DE RONDE HOEPTOCHT, 3 mei 2017

 

DE RONDE HOEPTOCHT,

SAMEN OP PAD, UITHOORN, 3 mei 2017

Ook vandaag hoef ik niet ver te reizen voor de SOP: Utihoorn is maar een half uurtje rijden en waze stuurt me binnendoor over polderwegen, vast om de drukte op de A4 te vermeiden. En zo kom ik via de andere kant aan dan de gemiddelde wandelaar en zie nog een plekje ongeveer voor de deur van Hotel-restaurant ‘Het Regthuis’. Binnen is het een sjieke aangelegenheid met heerlijke stoffen stoeltjes dus het is bijna jammer om tegen tienen naar buiten te gaan. Maar gelukkig heeft de regen van vanmorgen vroeg niet doorgezet dus kunnen 64 wandelaars droog op pad over de route die Chris voor ons uitgezet heeft.

HET ZOUTHUISSLUIZERMOLENPAD.

Langs de kerk met twee torens gaan we het kleine winkelcentrum Amstel Plein door en langs het gemeentehuis om dan een watertje op te zoeken. Daarlangs zijn de eerste leuke huizen te vinden, een weiland met koeien en een eerste zwaan vaart langs. Het wordt al echt voorjaar met bloeiend fluitenkruid en geel koolzaad en bomen die fris groen gaan kleuren. Zo bereiken we Fort bij de Kwakel uit 1906 en na een kort bezoekje gaan we de Amstel over om die dan lange tijd te volgen.

Nu zien we nog veel meer leuke huizen en boerderijen, weilanden met koeien en schapen, boten en af en toe vaart er één langs. En nog veel meer zwanen en eenden met één of meerdere jongen achter haar aan.

En ondertussen voer ik lange gesprekken. Dan met de één, dan met de ander. We gaan een brug over en vervolgen het water langs een flink aantal vissers waarvan er ook enkele van HSV de Arnoud zijn, en ik weet dat die uit Noordwijkerhout komen. Zou er soms een wedstrijd zijn….. het zijn er zo veel! Navraag leert dat dat inderdaad zo is.

Ik maak een foto van een mooie, oude blauwe boot waarvan ik weet dat we er straks langs de andere kant veel dichterbij zullen komen en dan hebben we vlak bij het Zouthuissluizermolenpad de eerste wagenstop met koeken en een sapje.

SCHIPHOL LAAT VAN ZICH HOREN.

We passeren lama’s en twee oude autootjes waarvan de tweede fungeert als verkoopstand voor lathyrus. Uiteindelijk zetten we koers richting Nieuwveen langs kassen waarvoor schapen grazen, evenals langs wat kwekershuizen om de nieuwbouw in te gaan en langs het kunstwerk waar ik menig maal langs reed richting Nieuwkoop. En ook het stukje weg dat nu volgt is bekend tot we van de drukkere weg af gaan, achterlangs de huizen naar ’de Sfeerstal’. In dit leuke etablissement hebben we de horecarust. Een enkeling is zelfs zo dapper om buiten te gaan zitten.

Ben gaat met zijn metgezel op de schommelstoel zitten waarbij ze pas na vervaarlijk kraken zien dat het gevaarte met lijmklemmen bijeen wordt gehouden. Maar het gaat goed en zo kunnen we na het aangenaam verpozen onze weg weer vervolgen.

Langs het golfterrein verlaten we Nieuwveen weer en wandelen richting Bilderdam. We blijven nog altijd water volgen, maar nu over verkeersluwe wegen. Heel af en toe valt er  wat miezer, verder is het droog en aangenaam weer. Ik krijg het zelfs een beetje warm. We mogen zelfs langs koeien die naast het pad liggen en op dat pad hun aanwezigheid tonen. Oppassen waar je loopt dus. (En verderop jaagt een boer zijn schapen ook al de dijk op waar wij ook lopen.)

Na Bilderdam gaan we de Amstel weer volgen over een smal jaagpad. Als je naast iemand wilt lopen loopt er één door het gras. Ooit liepen op deze paden de paarden met een boot achter zich aan.

Ook Schiphol laat merken dat het vlak bij ligt en na de mooie, oude blauwe boot van dichtbij te hebben bekeken komen we op wagenrust twee waar voor iedereen nog een candybar wacht.

FORT AAN DE DRECHT.

Op de randen van de aanlegplek van een veerbootje kan wie daar behoefte aan heeft nog even zitten tot we de route weer vervolgen naar De Kwakel.

Een aantal koeien en stieren dartelt door het weiland en enkele auto’s van muskusrattenvangeners staan langs de weg alvorens we afslaan Uithoorn al weer in met zicht op het fort aan de Drecht. En dan komen we via de bebouwde kom al weer terug bij ‘Het Rechthuis’.

Het was weer een lekkere wandeldag met dank aan Chris en SOP.

Alle foto’s zijn te bekijken op:

https://goo.gl/photos/uMk4sS9jXfY6bZGz9

25 km 10:00 – 15:45 uur

KENNEDYMARS RWV, 28 op 29 april 2017

KENNEDYMARS RWV,

DORDRECHT – RIDDERKERK – DORDRECHT,

28 op 29 april 2017

Als ik in de week voorafgaande aan deze tocht van Rob hoor dat hij deze KM wil gaan lopen, gaat het bij mij ook kriebelen. Ik heb toevallig zaterdag vrij, maar eigenlijk beloofd iets leuks met Peter te gaan doen. Die zegt gelukkig dat ik moet gaan wandelen als het kan. Dus zo gebeurt het dat ik vrijdagavond rond tien uur in Dordrecht in de startlocatie verschijn om Rob gezelschap te houden. En andersom precies hetzelfde natuurlijk. Als we nog wat drinken, staande receptie met zo veel mensen, gaan de curvers met boterhammetjes al langs. Iedereen is er vandaag volgens mij (oa Jeroen die we voor vertrek de hand schudden). En dat moet ook wel met 179 deelnemers wat een recorddeelname is.

Om elf uur gaan we, na een toespraak van Gijs, op pad. Direct het nu donkere parkje achter de kantine van Sporting Delta door om al rap Dordrecht te verlaten. Bij het oversteken worden we begeleid en dat zal tijdens de nacht op meerdere punten het geval zijn.
Het wandelen met Rob is weer als vanouds, we kletsen er allebei op los en zo schieten de kilometers onder onze voeten door en zijn we voor ons gevoel snel op:

Post 1, Noorderdijk/Bildersteeg, Dordrecht, 8,4 km, 00:23
Daar is het staande receptie met een boterham met pindakaas en een bekertje karnemelk….. dat melk blijkt te zijn. Maar dat smaakt ook.
We komen op punten waar volgens mij in het verleden posten hebben gestaan, maar dat kan net zo goed anders zijn, want ook de 80 plus zit nog vers in mijn geheugen.

Post 2, Baanhoek, Sliedrecht, 14,5 km, 1:28
is heel slim onder het afdak van een benzinestation. Ik geniet er van karnemelk en een bastognekoek, waarbij we zelfs even lekker kunnen zitten. Margriet is er ook. Deze keer niet als wandelaar maar in de verzorging. Ik heb haar ook leren kennen tijdens een eerdere editie van deze KM. Zo kun je er ook bij zijn. Ik vind het heerlijk dat ik even kan zitten, en dat na pas 14 km. Eigenlijk zijn we nog maar net begonnen.

Wat me wel op valt is dat we de hele nacht door vogels horen fluiten, vooral in elk stukje groen dat we passeren. Het loopt verder lekker als we Papendrecht door gaan en langs een huis komen waarvoor en waar tegenover poppen staan van mensen in boeren klederdracht. Gaat het om een museum of is er iets aan de hand??? maar eerst is er rust:

RUST De Krom, Oud Alblas, 22,4 km, 3:00
De vervoerde tas zet ik gelijk op de laadklep, de slaapzak blijkt men zelfs niet uitgeladen te hebben. En dat maakt ook niet uit, ik heb nu nog geen zin om te slapen. Rob heeft een tomatensoep voor me besteld. Deze heeft een apart, maar wel lekker smaakje dat we niet thuis kunnen brengen. We vragen er naar bij de bediening….. maar het blijft het geheim van de kok.
We worden weer over gezet. Volgens mij staan de verkeersregelaars hier meer om iedereen de goede kant op te sturen dan voor de verkeersdrukte, want er is op dit tijdstip vrijwel niemand op de weg buiten ons wandelaars. We gaan Oud Alblas verder door langs nog meer versieringen. Kennelijk is er een speciale gelegenheid hier in de buurt. We genieten van de versieringen terwijl we op het gemak de kilometers weg stappen. Ik probeer er wat foto’s van te maken, maar dat geeft niet zo heel spectaculaire resultaten in het donker. Zo wandelen we ook Alblasserdam in waar we het oude centrum in gaan en aankomen bij:

Post 3, Antilope Outdoor, Alblasserdam, 28,2 km, 4:12
Daar mogen we binnen naar het toilet en neem ik een koffie met mijn eerste beker vla en een candybar, gesponsord door de outdoorwinkel.
Ik ga beginnen aan mijn meegenomen mueslibroodjes tegen de slaap. Het loopt wel lekker honderduit kletsend en af en toe contact houdend met het thuisfront dat zelfs midden in de nacht reageert! Leve de social media.
Maar er zit ook een stukje gras in het donker in, van een soort dijkje af. Ik vraag me af of we er over de weg ook komen. Maar de man achter ons zegt dat dat niet zo is. Dus met een sterk getemperd tempo gaan we er door om te zien dat het inderdaad niet had gekund.
De routebeschrijving zit ergens in mijn tas en die blijken we helemaal niet nodig te hebben, maar het lijstje met posten dat we ook mee hebben gekregen zit handig in mijn jaszak en middels een foto kan het huisfront zo mee kijken hoe we snel vorderen en al aan komen bij:

Post 4, Gorzenweg Ridderkerk, 32,8 km, 5:18
(Of misschien was dat al voor het gras doorsteekje) Wat ik wel weet is dat ik daarna last krijg van de slaap en zelfs wat ga slaapwandelen, maar dat het dan ook gaat gloren aan de horizon.

We passeren een prachtig nieuw kerkgebouw alvorens we Slikkerveer in wandelen. Op een boomstam zien we een bonte specht. Nou ja, ik dan, Rob ziet hem alleen maar weg vliegen. En na veel ervaring met het te laat zijn met fotograferen als het om vogels gaat, neem ik niet eens de moeite om mijn fototoestel te pakken. Ik doe het wel met de herinnering.

Als we Ridderkerk binnen lopen komen we bij de

Rust, Sporthal ‘De Fakkel’, Ridderkerk, 38 km, 6:12

We zijn nog niet de laatsten, want er staan nog wat tassen buiten te wachten, en nu ook mijn slaapzak. Ook nu heb ik geen behoefte aan slapen. Ik ben al weer over mijn slaap heen en leg mijn slaapzak direct weer op de laadklep van de vrachtwagen. Binnen is het ook nog gezellig druk dus we gaan lekker zitten en ik doe mijn schoenen uit zodat ik straks met schone sokken en andere schoenen verder kan.

Eenmaal op pad gaat de zon al schijnen en met de vogels en het frisse lentegroen is het fantastisch wandelen. We gaan onder de nodige (snel)wegen door en een kat laat zich door ons aaien. Dat zie je niet zo veel. We komen langs het cafetaria waar we in eerder jaren de soeppost eens gehad hebben, maar nu moeten we nog even door naar:

Post 5, Kooiwalweg, Rotterdam 45 km, 8:03

En op de rust wacht oa Margriet ons weer op. We drinken wat en gaan snel weer door, ik met een handje snoepjes in mijn broekzak. Lekker

smikkelen onderweg. We gaan nu regelmatig langs dixies, in de recreatiegebiedjes, die open zijn. Niet verkeerd! En langs een schattig molentje en kleurige kunstwerken die me aan olifanten doen denken op naar

Post 6, Poelweg, Smidshoek, 54,4 km, 9:26
zo heet het tenminste. In Smitshoek kijk ik naar het café waarvoor een eerdere editie de vlafliprust was, maar nu moeten we toch nog een stuk door voor de rust. Af en toe zien we andere wandelaars

voor of achter ons lopen en ineens ook een dame in het zwart. Een zwartloper concluderen we, in twee opzichten! (Maar later slaat ze af een andere kant op.)

Eerst gaan we dwars door Rhoon heen, waar je al weer uit bent voor je je het goed realiseert. Er staan wel kolossale twee onder één kap woningen. Hoewel….. zo groot….. zijn het er niet meer? Omdat we er het fijne van willen weten (vraag niet waarom) spreken we een bewoner aan die zijn hond uit laat. Het blijken echt twee onder één kap huizen te zijn 😉

En dan staat daar toch onder een partytent van de Hardloopwinkel de post waar we snel weer wat nemen. Als ik het me goed herinner oa een blokje kaas.

Verder lopend zien we een zangvogeltje vlak naast het pad zitten. Het beestje vliegt zelfs niet op als we hem tot op minder dan een meter genaderd zijn. Over de polderwegen begeven we ons naar de Nieuwe Maas die we gaan volgen langs grasdijken met schapen. En dan mogen we een brug over en gaan de Carnisse Grienden in. Daar is het echt genieten en we maken de nodige foto’s, ook over en weer natuurlijk. En dat mooie komt niet in de laatste plaats door het fantastische zonnige weer. Als we de grienden weer uit gaan komt Danyell ons tegemoet met haar fototoestel. Ze maakt foto’s van alle wandelaars voor de Kennedymars-special. Wij steken onze duim op en lopen haar lachend tegemoet met de mededeling dat wij gaan voor de cover. Tja, daar kan natuurlijk niet iedereen op. Maar ze heeft twee foto’s nodig, ook voor de gewone RWV- bode. Nou, dan is het maar goed dat ze ons twee keer heeft gefotografeerd! Na dit treffen zetten we al snel koers naar:

RUST HC Barendrecht 10:47, 58 km, 10:40

Op de oprijlaan passeren we oa Larissa en Ilonka. Mijn tas en slaapzak gaan direct weer de laadklep op en ik loop door naar binnen waar ik iemand zie met een tosti. Oh, daar heb ik nu wel trek in! En Rob ook. Ooit heb ik hier een Tom poes gegeten, maar dat was op Koninginnedag. Wat ik moet drinken weet ik niet, want er is geen sap of zo, dus ik neem maar een paar slokken uit mijn eigen waterfles. Opeens heb ik de hik. Volgens Rob moet je dan op zijn kop gaan staan….. en iets drinken. Terwijl we naar zijn cola kijken doen we voor hoe je dan je glas in je mond moet doen. En we zien het al voor ons: cola in je haar en op je bril. Wat wordt je lekker melig van ‘afzien’.

Bij het vertrek krijgen we nog een chocoladecroissant aangeboden, anders moeten die weg gegooid worden. We offeren ons maar op. 😉

Ook de pijlers zijn inmiddels melig geworden en zo zien we enkele staaltjes van creatief pijlen. We wandelen richting de Heinenoordtunnel die we over gaan en vragen ons af welke snelweg onder ons door gaat. Dat vragen we dus aan een man die samen met zijn vrouw aan het fietsen is. Het is de A29 richting…… een heel verhaal volgt. En als we al weer een stuk verder op het fietspad langs de nieuwe Maas zijn passeert hij ons met een gezellige groet.

We gaan langs sauna Barendrecht, het mooie witte huis er vlak naast en het minispoorlijntje om zo te komen bij:

Post 7, Industrieweg, Heerjansdam, 63,7 km, 12:12

Ik ben het zat en stel voor in een lekker tempo door te stappen.  Er wachten nog drie etappes met een onderlinge afstand van zes km. Drie keer een uur, dan zijn we kwart over drie binnen reken ik uit. Half vier moet lukken oppert Rob. En zo gaan we door.

Hoe mooi het langs de Maas ook is, oa langs het veer naar Puttershoek, we krijgen er minder oog voor. En als we, na een bocht van de rivier af, een taxibusje met open schuifdeur voor ons zien staan vragen we ons hardop af of dat met voorbedachten rade is. En met een randje woonwijk komt er lekker wat variatie in het parkoers.

Post 8, ‘t Weetpunt, Munnikesteeg, Zwijndrecht, 69,2 km, 13:16
Precies op tijd komen we op deze post aan waar de vruchtenbowl, altijd lekker!, op ons wacht. We genieten er van, maar stappen toch weer snel door met een hand snoepjes in mijn broekzak. Al smikkelend gaan we het mooie parkje door, en nu het tempo wat is opgevoerd halen we ook weer wandelaars in.

Poes twee laat zich ook al aaien door Rob en daarom lachend gaan we verder. De stemming zit er goed in. Of heet dat toch een beetje afzien, overleven of zo……. Zeker op het lange fietspad naar de spoorbrug toe, waar zelfs wij een beetje stil vallen. Ik vraag me steeds af wanneer nu de soeppost komt, of is die er deze editie niet? Het zal toch niet op de allerlaatste post zijn!

Daar ‘worstelen’ we ons over de brug heen:

Post 9, Dokweg, Onder brug, Dordrecht, 74,5 km, 14:19

waar ik nog een karnemelk neem. Ik stop een handje drop smileys in mijn zak en dan besluiten we door te gaan en aan te haken bij een groepje bekende wandelaars dat net voor ons vertrok. We hebben ze snel ingehaald, maar vallen voor ons gevoel een beetje stil in tempo. We kijken elkaar aan en besluiten ons tempo aan te houden en ze te passeren.

Als we het Weizigtpark achter station Dordrecht in gaan stop ik een smiley in mijn mond. Maar die spuug ik ook snel weer uit, mijn maag kan dat nu niet meer verdragen. We slingeren door de straten van Dordrecht oa langs het mooie huis Dordt Wijk. Links en rechts een foto makend komen we bij het parkje achter Sporting Delta. Ik twijfel even. Gaan we écht slingeren door dit park of houden we rechts aan, rechtstreeks naar de kantine. Uiteindelijk geeft toch een lichte twijfel over de juistheid van de verkorte route de doorslag om braaf de pijlen te volgen. Want om nu op het laatste moment nog fout te gaan en een stuk extra te lopen daar moeten we al helemaal niet aan denken!

Finish Kantine Sporting Delta, 80,4 km, 15:20
We melden ons af waarbij er voor de na-inschrijvers zoals ik niet direct een medaille is. Jammer, maar verder worden wel alle stempeltjes geplaatst….. in de nieuwe Kennedy boekjes.

We vinden dat we wel een broodje kroket hebben verdiend en kletsen gezellig na met Sabine. Ze vraagt wat we hebben gemist. De soep! Die had op een van de posten toch moeten staan. Kennelijk gemist. Rob heeft het er over dat ik hem het laatste stuk op tempo mee heb genomen. 😉 Sabine zegt dat Rob mij dan de volgende editie (Ridderkerk – Dordrecht – Ridderkerk) maar mee moet nemen. En dat de medailles nageteld zijn, en dat blijkt dat er wat over zijn. Ik krijg hem dus toch gelijk mee.

En zo heb ik weer een fijne Kennedymars achter de rug. In elkaars gezelschap hebben we veel gelachen en zo de langere stukken bedwongen. Bedankt Rob, en RWV, voor deze fantastische ervaring.

De GPS heeft het niet de volle 80 km vol gehouden, maar hierbij toch het grootste deel van de routemap.

Alle foto’s zijn te zien op:

https://goo.gl/photos/64XUjiukJaiqG6Hq6

80 km, 23:00 – 15:20 uur.

NAAR DE BOLLEN EN DE ZEETOCHT, 26 april 2017

NAAR DE BOLLEN EN DE ZEETOCHT,

SAMEN OP PAD, LISSE, 26 april 2017

Hoe veel mensen zullen er komen naar mijn tocht? Omdat het voor velen toch een eind rijden is zeg ik, voormijn gevoel aan de royale kant, zo’n 70 personen. Anderen hoor ik voorspellingen maken van 60. Mijn verbazing is dan ook reuze groot als de teller uiteindelijk stopt bij 98. Bijna 100!!

Ik zet de spullen in de kantine van FC Lisse af en parkeer dan mijn auto met sapjes en lekkere koeken voor de stop op het parkeerterrein bij de Langevelderslag. Bert is zo vriendelijk mij daarvandaan op te pikken en naar de start te vervoeren.

DE TOCHT

Ik geniet nog lang na van ‘mijn’ sop door de omgeving van Lisse, Noordwijkerhout en Noordwijk.

We troffen de hele dag zonnig weer, gewoon warm. De nodige bollenvelden waren nog in bloei, het duin was in lentetooi, de damherten lieten zich van vlak bij zien en het strand lag te schitteren. En we konden buiten zitten op het terras van pannenkoekenboerderij ´Langs Berg en Dal´.

Kortom, men heeft genoten!

VIJFDE SOP TWEEDAAGSE, 11 (en 12) april 2017

 

VIJFDE SOP TWEEDAAGSE,

(EERSTE DAG),

SAMEN OP PAD, LEERSUM, dinsdag 11 april 2017

Ik wandel dit jaar alleen de eerste dag mee die ons richting Doorn gaat voeren langs de nodige bezienswaardigheden. En ook Rob kan weer eens mee soppen omdat deze een keer ook op dinsdag valt. En het begint al goed….. ik vergeet mijn jas. Gelukkig ligt mijn SANDD regenjas nog in de auto dus ik kan toch iets aan trekken.

DAAR WORDT AANDACHT AAN BESTEED.

En vandaag verzamelen 81 wandelaars zich op een dag die weer mooier is dan de voorspellingen. Langs beelden van schaapjes en de muziekkoepel gaan we door Leersum en ook langs een tuin waarin veel zwerfkei-schapen in de zon liggen. Als ik er foto’s van maak vertelt Lia dat de maakster van de schapen hier woont.
Dan verruilen we het bebouwde voor de natuur van de Kaapse Bossen. De natuur wordt afgewisseld met leuke optrekjes en zo komen we al snel op de eerste wagenrust met koek en fris aan. Het is ondanks de voorspelde 12 graden toch heerlijk weer, de zon heeft veel kracht, dus mijn jas kan om mijn middel.
We gaan verder langs het Doornse Gat, waar we gelukkig niet in en uit hoeven te klimmen. Dat kan wel op de Kaapse toren van 25 meter hoog, die op de 53 meter hoge Kaapse Heuvel staat. Maar de klim naar boven laat ik aan anderen over, mij te hoog! Er onder staan twee politieauto’s en twee auto’s van de boswachters. Waren ze gewaarschuwd voor onze komst? Het blijkt dat jongeren spullen naar beneden hebben gegooid vanaf de toren, en omdat dat gevaarlijk is, en om herhaling in de toekomst te voorkomen, wordt daar aandacht aan besteed.

WEER BEKENDER GEWORDEN.

Na stukken heide, niet paars maar toch mooi warm bruin van kleur, komen we al op de rust in het prachtig gelegen Helenahoeve. En ook het gebouw zelf is een plaatje.
Omdat het zulk mooi weer is gaan we buiten zitten en genieten van een bosbessengebakje bij de koffie cq
muntthee. En dat de route zo snel gaat heeft vooral te maken met het feit dat ik onderweg zo lekker loop te kletsen.
We gaan het centrum van Doorn door en buigen dan af naar de Donderberg en over landgoed Darthuizen komen met een bochtje bij de graftombe van Nellestein. Na het verlaten van de bossen, waar het al echt groen wordt terwijl de vogels vrolijk fluiten, gaan we Leersum in langs de Uilentoren.
Een postbode slingert op weg naar een brievenbus om me heen. Rob zegt: “Gelukkig heb je je SANDD jas van de concurrent niet aan!” anders  had hij me vast als fietsenstalling gebruikt. En idd. Die zit nog altijd, onherkenbaar, om mijn middel geknoopt.
Door het centrum van Leersum. Daarbij gaan we  eindelijk langs de zwerfsteenschaapjes midden op de rotonde waar ik tot nu alleen steeds met de auto langs ben gereden.

Een zo gaan we, met een blik op de monumentale kerk, terug. Deze kerk is met de Uilentoren ook een bezienswaardigheid van de Maarten Luthertocht en van deze, en ook andere tochten, is deze omgeving weer een stukje bekender voor me geworden.

En voor iedereen die beide dagen liep was er een mooie herinnering.

Het was weer een heerlijke SOP-dag met fantastisch wandelweer. Dus bedankt Casper en SOP.

Alle 104 foto’s zijn te bekijken op:

https://goo.gl/photos/djUex7jF3JsZ5zzt5

23 km 10:00 – 15:45 uur

WESTERBORKPAD 27-29, 5 april 2017

WESTERBORKPAD 27-29,

HOOGEVEEN – BEILEN, 5 april 2017

Ik had niet verwacht het te zullen halen begin december vorig jaar toen ik de etappes 14 en 15 liep, maar ik ben nu toch echt zo ver dat ik op 4 mei de Grand Finale kan lopen van dit pad. Ooit begonnen met een groepje van tien mensen, november 2015,….. menig etappe met Rob gelopen en het laatste stuk alleen….. maar gehaald dus. En 4 mei zullen er veel lopers zijn. Enkele van de mensen waarmee ik begon, maar ook andere wandelkennissen en vele anderen die speciaal hier zijn voor de dodenherdenking. Maar eerst vandaag.

De reis er naar toe wordt steeds langer en zo zit ik vandaag twee uur in de auto naar Hoogeveen. Gelukkig kan ik wel lekker door rijden. Van het parkoers verwacht ik vandaag niet te veel.

HET EEKHOORNTJE VERROERT ZICH NIET.

En zo wandel ik de kale straat tegenover het station door en ga richting het spoor en er over. Zo ga ik een opvallend groen stukje in waar de zon heerlijk op schijnt, de vogels vrolijk zingen en de narcissen en pinksterbloemen al bloeien. Ik sla af het Spaarbankbos in van het Drentse Landschap, op weg naar een monument voor 5 geëxecuteerde mensen. Er tegenover staat heel toepasselijk een vergeet-mij-nietje onder een dikke boom.

In dit bos, op deze plek schoot de bezetter vijf Hogeveners dood op 1 augustus 1943 jonkheer de Jonge, notaris Mulder en Adriaan Baas op 3 augustus 1943, Levie en Manus van der Wijk. Ook vandaag terwijl u hier staat en dit leest wordt elders iemand verkracht, gemarteld, vermoord omdat hij zich verzet, omdat ze vrouw is en vanwege de kleur van huid of hart.

Verder wandelend door het bos raak ik het spoor al weer bijster, dus ik wandel maar een beetje volgens het kaartje en kom zo op de Wijsterseweg die ik idd moet volgen. Hier langs staat een monument : De hulp die ze boden aan de Franse parachutisten die met de operatie Amherst werden gedropt heeft 19 onschuldige mensen het leven gekost. Op maandag 9 en dinsdag 10 april 1945, vlak voor de bevrijding van Hoogeveen. Op 11 april zijn zij tijdens een vergeldingsactie door de Duitsers omgebracht.
De langere wegen dienen zich aan. Maar met leuke huisjes, bomen in bloesem en veel beestjes is het toch leuk lopen. Ik zie zelfs een stel ooievaars op zoek naar iets eetbaars. En dan een bordje bij een B&B met ‘Volg je hart want dat klopt’, prachtig toch! Uiteraard ga ik nog het spoor over en na het kruisen van het meanderende Oude Diep volgt er nog een stukje bos. Daarin groeit al volop lelietje van Dalen en de bosbes heeft al bloemetjes. Aan het eind van het pad staat op een klein kerkhof ook een steen ter nagedachtenis aan twee mannen die in 1947 om het leven kwamen in Indonesie.  Met de stickers gaat het ook aardig en in een wat lommerrijk stukje in het plaatsje Stuifzand zijn zelfs minicampings te vinden. Het is dat ik het met eigen ogen zie anders had ik het in deze omgeving nooit geloofd. En ik wordt aan alle kanten begroet door een Border collie, dalmatiër en Sint Bernhardhond, die allemaal vrolijk kwispelend naar me kijken. En op een nestkastje zit een boomklever….. die niet wil wachten tot ik een foto van hem heb gemaakt. Een broedende witte eend blijft wel zitten. En ook het aangereden eekhoorntje verroert zich uiteraard niet.

DAAR KIJK IK EVEN ROND.

Zo zet ik koers richting Kremboong. Daar rust ik even en wil een steentje bij de andere leggen naar Joods gebruik, alleen liggen er geen stenen. ja, één minuscuul kleintje. En dat in Drenthe! En hiermee heb ik de bezienswaardigheden van vandaag gehad volgens het boekje.

In de Tweede Wereldoorlog werden op bevel van de Duitse bezetter ongeveer 2 x 200 Joodse mannen ingezet bij de ontginning van de grond van Kremboong. Zij verbleven in het bestaande Rijkswerkkamp Kremboong, dat op de akker naast dit monument lag. De Joodse dwangarbeiders werkten hier van eind januari tot 3 oktober 1942. Zij werden via Westerbork afgevoerd naar Auschwitz. Slechts enkelen keerden na de oorlog naar Nederland terug. Overlevende Ies Jacobs (90) ontsnapte met een vriend uit Rijkswerkkamp Kremboong. Hij onthulde dit monument op 23 april 2009.

Na twee langere stukken mag ik langs het Oude Diep lopen. Een prachtig stuk. Ik heb het inmiddels zo warm gekregen dat ik mijn jack rond mijn middel knoop.
Zo struin ik langs het idyllisch kronkelende watertje door de omgeploegde rand. Iets verderop het gras op zoeken is ook geen optie want het gras is nat en staat deels zelfs onder water. En in de lucht cirkelt een ooievaar zijn rondjes en ik zie er ook een staan op het natte gras waar vast de nodige kikkers in zullen zitten. maar als ik dichter bij  kom vliegt hij op evenals nijl- en brandganzen.
Aan het einde van het eerste deel graspad hangen weer geen stickers. Omdat ik het wel gehad heb met het ploegen door het mulle randje ga ik, ahv het kaartje de juiste richting uit en zie zowaar een sticker van de rolstoelroute. Verder lopend zijn die ook niet meer te vinden dus ahv de beschrijving dat ik ergens de immense VAMbult naast me op moet volg ik de met gras begroeide afvalberg. Bij het bordje richting het uitkijkpunt besluit ik naar boven te wandelen en zowaar hangt er weer een sticker. Langs de weg staat een leuke quiz die ik onderwegmaak.  Bovenop de 56 meter (boven NAP) hoge bult is ook een infocentrum waar ik even rond kijk.

IK NEEM NIET EENS DE MOEITE ER NAAR TE VRAGEN.

De achterkant van de groene berg is helemaal niet groen. Daar wordt nog vuil gestort waar de meeuwen krijsend boven rondcirkelen.
De lucht is inmiddels betrokken en het gaat waaien dus ik doe mijn jack maar weer aan. Zo ga ik naar beneden om te eindigen op een punt waar ik middels betonpalen over het water ga. En ik kom op het punt waar de bordjes ‘Koffie één euro’ naar verwijzen….. maar vandaag dus niet, want het gebouwtje is gesloten. Ik moet rechts af slaan wat voor mijn gevoel terug is. De aanwijzing is niet duidelijk, dus ik raadpleeg mijn GPS en phone. Maar het gaat goed en via twee lange stukken zet ik koers naar Wijster. Zelfs de jeugd die langs fiets zegt ‘HOI’ tegen me.
Op het plaatsnaambord staat Wiester, (met een afgeplakte letter j van Wijster), en er zit een bronzen meeuw bovenop. En aan de andere kant van de weg staat er ook één op een paal. Het heeft vast een bepaalde betekenis.
Op een kruispunt in het dorpje zit op de ANWB-Wegwijzer ook een bronzen meeuw, en op een bankje staat een  inscriptie van de VAM ‘Tien zilvermeeuwen brons zijn neergestreken in Wijster’. Met nog één op de nok van het plaatselijke eethuis/café zie ik er vier. Alle horeca is echter gesloten, een van de twee staat zelfs te koop, En een supermarkt….. ik neem niet eens de moeite om er naar te vragen!

MAAR LIEFST 229!

Zo begin ik aan etappe drie, slechts 6,3 km. Na een stukje dorp ga ik het spoor over om het dan lange tijd te volgen. Ik vraag me af waar de treinkaping uit, als ik het goed uitgerekend heb, 1976, plaats heeft gevonden. (Ik was toen een jaar of twaalf en zat met mijn familie op het ponypark in Slagharen, vlak bij dus.)
Halverwege valt mijn oog op een stuk biels dat voor de heg van een huis staat. Er bovenop prijkt een struikelsteen ‘Hier woonde Willem Dijkema geb. 1909, verzetsstrijder gearresteerd 1944 vermoord 26.3.1945 Brockzetel’. (Overleden in Kamp Schwarzer Weg)

Als ik links af mag een stukje bos door zie ik op de ANWB paddenstoel een aanwijzing naar Westerbork: 7,7 km. aangegeven. Zo kronkel ik verder richting Typische Drentse huizen van bruin hout en andere oude pandjes, om uiteindelijk met prachtige nieuwbouw op de achtergrond Beilen in te gaan.
Middels een Hoge houten brug ga ik de autoweg over en kom in ouder Beilen, al snel langs het industrieterrein. Bij een pijl naar rechts wordt ik het terrein van Campina opgestuurd, maar er staan ook Eigen terrein borden. Een stukje recht door dus maar. Het is in mijn ogen overigens een opvallend grote plaats. Niet het kleine dorpje wat ik verwacht had.

En omdat ik toch wel trek en dorst heb ga ik door naar het winkelcentrum waar ik bij de Jumbo terecht kan. Daarbij zie ik ook de eerst kerk van vandaag. Na een bak thee ga ik naar het station waar ik gelijk de trein in kan stappen. En wat ik in 6 uur heen liep rijd ik in 8 minuten terug.

En ‘s avonds thuis zie ik dat ik van deze niet heel erg bezienswaardig verwachtte route maar liefst 229 foto’s heb gemaakt.

https://goo.gl/photos/efLCemkng7HJUf6RA

29km, 9:15 – 15:15 uur

RONDJE KEUKENHOF, 29 maart 2017

 

RONDJE KEUKENHOF,

SASSENHEIM, 29 maart 2017

Deze (wandel)woensdag mag ik werken op de Keukenhof. Maar ik hoef daar pas om 11 uur te beginnen. Dus ik heb bedacht dat ik, wanneer ik om zeven uur de deur uit ga, makkelijk met een rondje van 15 km naar mijn werk kan gaan. En dan ‘s avonds naar huis zeven terug. Zo kom ik toch aan een respectabele 22 km. 

IK STOND ER BIJNA BOVENOP.

En om zeven uur stap ik inderdaad de voordeur uit richting de Zandsloot die ik middels het bruggetje over ga, en waarna ik, na een honderd meter, de polder in stap. Het is een regenachtige ochtend geweest dus mijn regenjack is aan. Zo kan ik ook warm lopen op deze toch wel sombere dag.

Als ik af sla de Eikenhorstlaan op zie ik de  eerste bloeiende bollenvelden met narcissen al en een oud bollenschuurtje. Ik heb thuis op afstandmeten de route een beetje ‘uitgestippeld’ en loop die nu uit mijn hoofd. De GPS staat aan voor de juiste afstand. Toch loop ik het Industrieterrein waar ik over wilde gaan voorbij, maar heb geen zin om de enkele tientallen meters terug te lopen. Dus ik ga maar door en omheen. Maakt voor de lengte toch niet uit. Dan verlaat ik al snel de drukke aanrijroute naar de A44 en ga de Rijskstraatweg verder af en na het spoor Haarlem – Leiden langs Akzo Nobel, in de volksmond hier beter bekend als Sikkens. Menig Sassenheimer is (of was) in dienst van dit chemiebedrijf.

Ik sla weer af aan het einde van de weg en volg dan de Leidsche Vaart langs de Molen ‘De hoop doet leven’. Volgens mij had ik bedacht door het dorp te gaan als ik opeens de Tweede Elsgeesterweg zie opdoemen. Zo kan ik via een onverhard pad en door een stukje bos midden in Voorhout uit komen.

Via een klein stukje oudere wijk kom ik bij het tunneltje onder het spoor dooren ga de wijk Oosthout in. Daar tref ik op de stoep zowaar nog een kikker aan, ik stond er bijna bovenop.

EEN NIEUWIGHEIDJE.

Ook andere planten gaan bloeien zoals de ribes langs de wegen en het valt mij weer op hoe lekker groen deze wijk ingericht is met de nodige waterlopen tussendoor inclusief een vrij liggend fietspad waar ik dankbaar gebruik van maak. Slechts af en toe hoef ik over te steken.

Zo zet ik koers richting de Engelse Laan, een eeuwenoude weg die ik vroeger achterop de brommer bij mijn oma heb gereden. Ik vond dat echter zo eng, achterop de fiets bij mijn moeder ging het nooit zo hard, dat ik niet meer mee terug durfde.  Mijn oom moest me ’s avonds terug brengen. Langs de Zandsloot lopende heb ik bijna een rondje gemaakt, maar ik ga de andere kant op. Ik krijg het inmiddels warm en heb mijn regenjas omgeknoopt. Het is nog altijd helemaal droog en ziet er ook niet naar uit dat het nog gaat regenen gelukkig.

Langs de eveneens oude Prinsenweg staan de dotters en narcissen ook al in bloei,  maar ook de eerste hyacinthen velden zijn al roze. Aan het eind steek in over naar de Torenlaan en daarbij wandel ik lekker door mijn postwijk. Nou ja, de wijk die ik een aantal jaar terug voor maanden op ving. Toen wist ik elk huis en nummer feilloos te vinden, nu moet ik toch weer denken in het voorbij lopen. De kennis is flink diep weg gezakt. En ik zie ook een nieuwigheidje: de altijd doodlopende, lommerrijke Munnikenweg is verlengd met een onverhard wandelpad.

AAN DE SLAG.

Via de Johan Speelmanlaan ga ik de Loosterweg Zuid op nog altijd genietend van bollenvelden en bollenbedrijven en kan dan van de verharde weg af via kronkelpaadjes die door de brede bermen voeren. En bij het gebied Wassergeest kan ik wat lusjes maken verder van de weg af. Het gaat hier om een oud coulissenlandschap. Dat wil zeggen weilanden met smalle en bredere stroken bos er tussen. Er loopt zelfs een laarzenpad doorheen en ik moet leuke smalle  bruggetjes over.

Aan het einde ga ik het eeuwenoude Keukenhofbos in met dikke bomen en uiteraard onverharde paden. In de verte is de lageveensemolen zichtbaar, en ergens is een duif ten prooi gevallen aan één of ander roofdier getuige de grote hoeveelheid veren die op het pad liggen. Aan het einde van het laarzenpad loop ik vast. Ik moet een stuk zand over wat eigenlijk bij de boerderij van het kasteel hoort. Er zijn ook wat heren aan het werk. Die blijken van het Zuid Hollands Landschap te zijn. De paden hier worden opnieuw aangelegd dus ik kan gewoon door lopen. Helemaal aan het eind van het bos steek ik over naar de parkeerplaats van Keukenhof en kan me al rond tien uur aanmelden waarna ik een ommetje over het tentoonstellingsterrein maak. Omdat het nog niet zo druk is kan ik mooie foto’s maken. En na zestien kilometer stap ik paviljoen Beatrix binnen waar ik vandaag aan de slag mag.

MIJN ACHTERVOLGERS HAKEN AF.

Ik sta tot zeven uur ingepland, dus met ruim een uur wandelen kan ik voor donker thuis zijn. Het loopt echter anders. Het wordt half acht omdat er nog veel gedaan moet worden. Ik wandel dan op mijn gemak de Keukenhof door, waar het inmiddels bijna uitgestorven is. Kan ik wel weer mooie foto’s maken. Dan ga ik de Van Lijndenweg af, vernoemd naar de laatste eigenaar van Kasteel Keukenhof. Ik bedenk dan, eigenlijk net te laat, dat ik ook een randje van het Keukenhofbos had kunnen nemen. Halverwege kan ik nu wel een mooie foto maken over de narcissenvelden met de toren van de Lisser Agathakerk op de achtergrond.
Als ik de bocht om ga, de Spekkelaan af, hoor ik achter mij steeds praten. Het zijn twee andere wandelaars die langzaam op me in lopen en onwillekeurig wil ik ze voor blijven dus ik doe er een tandje bij. Als ik de Achterweg Zuid op ga komen ze weer achter me aan en ik vraag me af hoe lang ze zullen volgen. Van het oude en fraaie huis ter Specke maak ik een foto onder het lopen door. Ook nu passeer ik weer de nodige bollenvelden in bloei. Bij de eerste zijstraat haken mijn ‘achtervolgers’ af en wandel ik alleen verder over de oude polderwegen.

IK HEB HET WEL GEHAD.

Allerlei herinneringen gaan door mij heen en zo schieten de kilometers ook onder mijn voeten door terwijl de lucht aan de west kant mooie kleuren vertoont. Als ik de Teylingerlaan over steek bedenk ik me dat ik nu niet de afgelegen Frank van Borselenlaan op ga (overigens vernoemd naar één van de mannen van Jacoba van Beieren) maar richting het dorp. Daarbij heb ik zicht op monumentale, hoge en karakteristieke bollenschuren. De eerste nog in gebruik als bedrijf, de tweede vreselijk vervallen en de derde nu een sjiek appartementengebouw. (Waarbij hier een archieffoto.)

Ondertussen ben ik ook de ruïne van Teylingen gepasseerd waar Jocoba van Beieren jaren lang gevangen zat en overleed aan een kinderziekte. Nu schijnt dat gevangen zitten wel meegevallen te zijn, ze zat in ieder geval niet opgesloten in een kerker.

Ik sla nog een keer af en ga nu de groenstroken door aan de uiterste rand van Sassenheim, tegen Voorhout aan. Maar dat is inmiddels allemaal gemeente Teylingen geworden. En langzaam begint het donker te worden. Maar ik bereik nu al snel de Zandsloot weer, en na het bruggetje stap ik om kwart voor negen mijn huis weer binnen.

En dan heb ik het echt wel gehad voor vandaag en relax nog even lekker op de bank.

Alle 128 foto’s zijn te bekijken op:

https://goo.gl/photos/becJ2KE3ES23L9gQ9

25 km 7:00 – 10:00 & 19:30 – 20:45 uur. (Kortom, met een hele lange pauze!)

STADS- EN LANDTOCHT, 22 maart 2017

 

STADS-EN LANDTOCHT,

SAMEN OP PAD, DORDRECHT, 22 maart 2017

Ik ga bijtijds richting Dordrecht waardoor ik voor negenen al kan parkeren, nergens drukte of opstoppingen onderweg. Maar eerst naar een winkelcentrum, want omdat ik mijn brood vergeten ben klaar te maken haal ik een zakje mueslibollen. Het is behelpen, maar je moet wat. Jan en Jennie staan al tegen over me op de parkeerplaats. Misschien moesten ze ook iets halen bedenk ik…… maar als ik terug loop naar mijn auto zie ik dat ik zeer toevallig voor het startgebouw sta: Verzorgingshuis ‘Het Polderwiel’, voor mij ooit startplaats van een andere Dortsche tocht. Daar is het luxe zitten, maar rond half tien nog erg rustig. De meesten moeten gelukkig nog komen, zodat we om tien uur met 81 wandelaars van start kunnen. En ook de kaartclub is er grappen we, maar dan wel een groepje dames dat kaarten maakt. We gaan nog even naar het toilet en gebruiken ook de toilet ‘alleen voor medewerkers,’ want we werken vandaag helemaal mee vinden we.

DAAR BEN JE MOOI KLAAR MEE!

De route van vandaag gaat niet door het oude centrum van Dordrecht heeft parkoersbouwer Joop gezegd, wat ik zeer betreur, want ik vind het zo’n mooie stad! We gaan echter de nieuwbouw van de wijk Stadspolders door via de vele groenstroken en parken die deze stadswijk rijk is. En over de dijken, met enkele dijkhuisjes, die eens aan de rand van de stad lagen, maar nu middenin de nieuwbouw.

Het is fantastisch, zonnig weer en alles schittert op de foto’s door het zonnetje. Ik geniet van de mooie bouwsels, oud en nieuw, langs de route en het eerste groen dat aan de bomen en in de sloten verschijnt, en de bloeiende narcissen in het gras en de wegkanten. We gaan langs huis Dordt-Wijk, vooral bekend bij mij van de 80 van de RWV. En dat deel ik ff met Rob die deze KM dit jaar gaat doen. En er tegenover grazen Schotse Hooglanders op een grasveld.

Ondertussen klets ik lekker bij met Bert, en met Piet wissel ik ervaringen uit over het Westerborkpad. Langs winkelcentrum Sterrenburg, weer bekend van de Dordtse Waard Route. Bert gaat even op een bankje zitten, om zijn boterhammen uit zijn tas te halen, naast een nietsvermoedende man die geniet van het zonnetje. Hij kondigt hem aan als: “Dit is mijn nieuwe vriend.” De man ziet de humor er wel van in dus zegt: ‘Ik zeg ff niets.” “Nou, daar ben je mooi klaar mee…….” Is de reactie van de andere wandelaars.

ZAAK OM OP HET PAD TE BLIJVEN.

Langs zwanen, waarvan er zelfs al een op haar nest zit en een uniek mozaïekbankje, maar uniek zijn die allemaal, komen we om kwart voor twaalf al bij de Sterrenlanden, ook een verzorgingstehuis, voor de horecarust.

Het is zo lekker dat we buiten op een bankje in de zon gaan zitten. Daar zit ook een man in een rolstoel met zijn vrouw er naast. Ze weet al dat we Samen Op Pad zijn. Zo!!!! Maar als ik binnen een soep en een karnemelk haal, 1,40 totaal, zie ik in de hal een bordje staan waarop wordt aangegeven waar we onze consumpties kunnen krijgen.

Maar aan het aangenaam verpozen komt weer een eind en we vervolgen de oude dijken door de nieuwbouw. Maar wel richting de Hollandse Biesbos. (Oh nee, Dordtsche Biesbosch zegt Joop.) Tussen 14758 en 1926 ingepolderd zegt een bord. Maar langs een van de eerste paden is dat zo te zien nog niet helemaal gelukt, zaak dus om op het pad te blijven. 😉

SLINGEREND.

Een vrouw heeft een tennisbal in een sloot gegooid met de bedoeling dat haar honden die er weer uit gaan halen…… nou mooi niet! Via de Louisa en Cannemanspolder en de Elzen gaan we het mooie gebied door en na wat dijken door de polder, langs enkele bunkers uit WOII, gaan we een griendengebied in. Met zicht op de Nieuwe Merwede overigens.

De wilgen zijn kort geleden geknot, de wilgentenen liggen er nog opgebost bij, en er komt al veel fris groen te voorschijn. Sommige paden zijn behoorlijk drassig, maar dat hoort in dit gebied.

Uiteindelijk komen we langs schapendijken bij de wagenrust aan waar we heerlijk in het zonnetje genieten van de koek en een sapje. Daarna vervolgen we de dijken verder langs nog meer bunkers en prachtige huisjes. Sommige oude huisjes staan nu ineens tussen de nieuwbouw.

Een man bekijkt ons vanuit een stukje boomgaard dat net in bloesem begint te komen terwijl Bert roept: “Als ze rijp zijn komen we helpen plukken.” We worden nog getrakteerd op een paaseitje en ervaringen uitwisselend met Wim over de GPS vervolgen we voor de laatste drie kilometer.

Slingerend door park ‘de hoven’, waar zelfs het klein hoefblad al in bloei staat, en via de laatste dijk komen we dan weer terug bij het Polderwiel.

En al zat er dan geen oude stad in, de route was toch prachtig. Met dank aan Joop en SOP.

Alle 129 foto’s zijn te bekijken op:

https://goo.gl/photos/dGwNC7QcpLDiZDcU9

25 km 10:00 – 15:45 uur

WESTERBORKPAD, 22-24, 15 maart 2017

WESTERBORKPAD 22-24,

ZWOLLE – MEPPEL, 15 maart 2017

Ik rij naar Meppel omdat het bij station Zwolle lastig parkeren is. Daarna neem ik eerst de trein naar Zwolle waar ik na het uitstappen zie dat er de nodige eettentjes bij het station te vinden zijn. Had ik maandag toch iets anders kunnen halen dan iets bij de HEMA.

WANNEER BEN JE THUIS?

De route voert me eerst naar en door de stad die ik via de Oude Sassenpoort betreed. En de bezienswaardigheden die ik langs ga zijn van de oorlog. Veel zal ik dus ook missen, maar ja, zo aan het begin van de route van 32 km (volgens het boekje) neem ik niet de tijd om het stadje verder door te gaan. Ik heb bovendien al veel gezien tijdens de Care Clowns Kennedymars waarbij ik vier lussen vanuit Zwolle heb gewandeld.

Ik kom wel langs de synagoge en het oorlogsmonument waarna ik het oude centrum al weer verlaat en langs een molen ga ik de Vondeltunnel door. Dan zie ik inderdaad wat bekende punten van de 80 van Zwolle: een kunstwerk van boerenklederdracht en het Vechtlusterbos.

Dan volgt industrie met allereerst Van der Valk Zwolle, dat opgesloten ligt tussen de wegen. Verder liggen de bedrijven royaal ver uit elkaar. Dit is geen Randstad!!! Ik moet links af een onverharde weg op. Ik had hem bijna gemist, zo gespinsd was ik op de brede snelle wegen tot nu toe, de onverharde zandpaden op. Ineens bedenk ik me dat ik op de terugweg wel bij Vincent langs kan gaan in Deventer. Dus ik stuur hem een mailtje met de vraag: ‘wanneer ben je thuis?’ Als dat een beetje aan sluit met mijn finish dan ga ik langs.

GEEN ZIN IN TERUG LOPEN.

Slingerend over de onverharde zandpaden en polderwegen zie ik in de verte steeds de hoge watertoren van de Lichtmis. Gaandeweg komt hij dichter bij en ik vraag me af of daar de rust is. In ieder geval wel daar in de buurt dus ik maak mijn drinkfles bijna leeg onder het mom van goed drinken is gezond. Uiteindelijk kom ik langs ‘Lichtmis Pannenkoekenrestaurant’, volgens de routebeschrijving het enige punt om te rusten deze drie etappes. Ik vind de Watertoren aan de andere kant van de snelweg veeeeel interessanter. Ik ben er al vaak langs gereden….. en dat blijkt een goede keus te zijn, het is het zo’n honderd meter van de route af, maar dat is het waard.

Wat een chique bedoening! Ik bestel een muntthee en ga in de hal zitten op de heerlijke zachte banken. Mijn consumptie wordt netjes in de hal afgeleverd en als ik zeg dat ik direct af wil rekenen loopt de ober weer helemaal terug om het bonnetje te halen dat netjes op een blaadje neer gezet wordt. Met twee kruidensnoepjes er bij die ik in mijn tas stop voor onderweg.
Vol bewondering werp ik een blik in het maritiem museum in de kelder en helemaal onder de indruk van de prachtige toiletten vergeet ik mijn drinkfles opnieuw te vullen. Daar denk ik pas aan als ik de route weer op pak en dan heb ik geen zin meer om terug te lopen.

OPVALLEND VEEL.

Ik wordt weer zig-zag tussen de weilanden en akker door gestuurd en daar zie ik zelfs iemand die riet aan het bossen is, voor rieten daken vermoed ik. Langzaam ga ik meer richting het spoor om er hele stukken langs te lopen. Soms twijfel ik of ik wel goed ga….. het zal toch niet waar zijn dat ik kilometers fout loop? Vooral daar waar de verharde weg over gaat in een graspad tussen hoge bomen twijfel ik. . Ik ben blij met mijn snoepjes die ook helpen tegen de dorst, het is best warm, en drink spaarzaam van het restje water in mijn fles. Aan het einde van het pad tref ik weer de vertrouwde stickers die me richting een stukje bos sturen.

Het gaat om werkkamp ‘t Wiede Gat’ Maar buiten het bordje met een verwijzing wordt er ter plaatse weinig informatie gegeven.

96 Joodse Dwangarbeiders moesten hier de heide ontginnen en ze hielpen bij de aanleg van dit stukje staatsbos. Op 2 oktober 1942 werd het kamp ontruimd De mannen werden getransporteerd naar Westerbork. In het kader van gezinshereniging werden ook de vrouwen en kinderen naar Westerbork overgebracht. Het merendeel werd na een kort verblijf overgebracht naar Auschwitz.

Er staan twee dames met korte rokjes aan naast hun fiets te giechelen. Maar in de omgeving van Staphorst is dat natuurlijk niet zo bijzonder. Ik zoek het spoor weer op en vervolg dat nog een poos om uiteindelijk op het Industrieterrein van Staphorst uit te komen. Ergens tussen de huizen door ga ik naar een geluidswal die ik ga volgen tot in het dorp. En ook door het dorp volg ik de wal, waar opvallend veel buiten spelende kinderen zijn.

EEN GEZELLIG BAKJE KOFFIE.

Op goed moment ben ik even het spoor bijster, maar een man kan me de weg naar het oorlogsmonument wijzen. Ik zie ook diverse mensen in klederdracht, zelfs op de fiets. In het centrum is het toch even zoeken, met het zonnetje in mijn gezicht, maar tegenover het gemeentehuis (voormalig?) staat hij toch.

Nu moet ik verder langs een super, ….. een super, daar is ook iets te drinken te krijgen! en ik verwen mezelf met een pakje koek Daarna voert de route langs Museum Staphorst waar ik even in de hal rond kijk. Maar meer tijd gun ik me niet. Ik wil naar Meppel! (Niet om Meppel zelf, maar om de finish. 😉 )

Vlak achter het museum zit een ooievaar op het nest. En dan de polder nog even in, in het nog altijd warme zonnetje. De genoemde houten loopbrug kan dan ook niet snel genoeg komen. Als ik enige straten later, een flink deel is opgebroken, maar dat houdt me niet tegen, de parkeerplaats op loop richting mijn auto krijg ik een Mail van Vincent die net thuis is. Dus ga ik via Deventer, met een gezellig bakje koffie aldaar, richting huis.

Alle 184 foto’s zijn te bekijken op:

https://goo.gl/photos/gHJkQJZhNYWxik5B9

34 km 9:05 – 16:00 uur.